Το παραπάνω Status quo προέκυψε από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου με την οποία τερματίστηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-1913.
Πως φτάσαμε σε αυτή τη συνθήκη;
Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία συγκρότησαν συμμαχία με σκοπό το διαμοιρασμό των ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η συμφωνία προέβλεπε πως όποια εδάφη απελευθέρωνε ο κάθε στρατός θα ενσωματώνονταν στη χωρική του επικράτεια.
Αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού ήταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α’, ο οποίος σύμφωνα με τα επιτελικά σχέδια που είχαν εκπονηθεί περνώντας τον Αλιάκμονα θα όδευε προς την περιοχή του Μοναστηρίου (σημερινά Μπίτολα της FYROM) όπου πληθυσμιακά υπερίσχυε το Ελληνικό στοιχείο. Όταν όμως ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος πληροφορήθηκε πως οι Βούλγαροι όδευαν προς Θεσσαλονίκη έδωσε εντολή στο στράτευμα να κατευθυνθεί προς τα εκεί και να απελευθερώσει την πόλη που είχε μικρότερο πληθυσμιακά Ελληνικό στοιχείο απ’ ότι το Μοναστήρι. Προφανώς μεγαλύτερη αξία είχε μια πόλη – λιμάνι στο Αιγαίο, από μια περιοχή στη ηπειρωτική Μακεδονική ενδοχώρα. Εκτός από το οικονομικό όφελος θα έβαζε φρένο στα σχέδια των Βουλγάρων να δημιουργήσουν ένα ισχυρό πολιτικό και εμπορικό κέντρο στο Αιγαίο πέλαγος. Αυτή η αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα να απελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη από τον ελληνικό στρατό και να περάσει στην Ελληνική επικράτεια και η περιοχή του Μοναστηρίου να απελευθερωθεί απ’ τους Σέρβους και να γίνει κομμάτι του Σέρβικου Βασιλείου. Αντιλαμβάνεται κανείς λοιπόν πόσο διαφορετικός θα ήταν ο χάρτης της Βαλκανικής Χερσονήσου αν δεν άλλαζε ο Βενιζέλος τα επιτελικά σχέδια του Στρατού (η Θεσσαλονίκη Βουλγαρική Επαρχία και το Μοναστήρι – Νότια Σερβία - Σκόπια Ελληνική).
Όλα τα παραπάνω κατοχυρώθηκαν με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου και διαμοιράστηκαν τα Μακεδονικά εδάφη και παραμένουν έτσι μέχρι σήμερα.
Αξίζει να σημειωθεί πως το μεγαλύτερο κομμάτι της Μακεδονικής υπαίθρου ήταν Σλαβόφωνο. Ένα μεγάλο μέρος του είχε αναπτύξει Ελληνική εθνική συνείδηση, ένα άλλο Μακεδονική (όπως αυτή διαμορφώθηκε ζητώντας αυτονομία της Μακεδονίας χωρίς καμία εξάρτηση από Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία και οδήγησε στην εξέγερση του Ίλιντεν στα 1903) και ένα μικρό μέρος Σέρβικη και Βουλγάρικη.
Η λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ) η οποία κατοχύρωσε το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και στον αυτοπροσδιορισμό.
Ας έρθουμε τώρα στο 1959, όπου ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής υποδέχεται στην Αθήνα τον ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ (Τίτο). Στις διακρατικές συμφωνίες που υπογράφονται το ομόσπονδο γιουγκοσλαβικό κρατίδιο των Σκοπίων αναφέρεται σε όλα τα έγγραφα ως Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Χαρακτηριστικό είναι το ΦΕΚ 238Α/1959 με το οποίο επικυρώνεται συμφωνία δικαστικής αρωγής μεταξύ των δύο χωρών και στο οποίο έχουν βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους ο «Εθνάρχης» και ο Βασιλεύς Παύλος. Στο άρθρο επτά του εν λόγω ΦΕΚ τα Σκόπια αναγράφονται ως Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας
Και δεν είναι μόνο αυτό. Στη χούντα των συνταγματαρχών, των υποτίθεται ….θεματοφυλάκων του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» γράφτηκε σχολικό εγχειρίδιο γεωγραφίας για τα Ελληνικά σχολεία, το οποίο αναφέρει την περιοχή των Σκοπίων ως Μακεδονία. (Πολλοί πατριώτες οι Συνταγματάρχες ε;;)
Σχολικό εγχειρίδιο γεωγραφίας το 1977
Από τα παραπάνω εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πως πολύ πριν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το πρόβλημα του ονοματολογικού των Σκοπίων που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχαμε ως χώρα αναγνωρίσει σιωπηρά και de facto τα Σκόπια ως Μακεδονία…!
Ας έρθουμε τώρα στα νεώτερα. Όταν η Γιουγκοσλαβία διαλύεται και τα Σκόπια αποκτούν ανεξάρτητη κρατική υπόσταση, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, προκύπτει θέμα με την ονομασία τους, αφού το γειτονικό κρατίδιο στο σύνταγμά του προβλεπόταν να ονομαστεί Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Η τότε περίοδος ήταν η καλύτερη δυνατή για λύση, αφού η Ελλάδα είχε στο πλευρό της και τη διεθνή κοινότητα. Η Πορτογαλική Προεδρία της Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ) μάλιστα εκπόνησε πακέτο λύσης αρκετά συμφέρον για την Ελληνική πλευρά, το γνωστό πακέτο Πινέιρο. Όμως ως Υπουργός Εξωτερικών τότε ο Αντώνης Σαμαράς προτίμησε με εθνικιστικές κορώνες να κάνει πολιτική καριέρα ρίχνοντας μάλιστα και την Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και στρέφοντας τη διεθνή κοινότητα εναντίον της Ελλάδας η οποία τελικά περιήλθε σε μειονεκτική θέση έναντι των γειτόνων.
Αν τότε είχε λυθεί το πρόβλημα, με την οικονομική διείσδυση που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, η FYROM μέσω διακρατικών συμφωνιών διασύνδεσης (αν φυσικά είχαμε έξυπνους και οξυδερκείς πολιτικούς) θα είχε μετατραπεί σε Ελληνικό οικονομικό προτεκτοράτο και κατ΄ ουσία προέκταση της Ελληνικής επικράτειας.
Στα μέσα της δεκαετία του ’90 έχουμε την ενδιάμεση συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων και η γειτονική χώρα παίρνει προσωρινά το όνομα ΠΓΔΜ δηλαδή Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία, όχι της Μοζαμβίκης, ούτε της Μαδαγασκάρης αλλά της Μακεδονίας.
Το 2008 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι έθεσε βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στη Συμμαχία, όχι γιατί η χώρα χρησιμοποιούσε την ονομασία Μακεδονία, αλλά γιατί δεν είχε λυθεί το ονοματολογικό με μια ονομασία erga omnes (για όλες τις χρήσεις). Η πάγια εθνική θέση ήταν από 1990 και εντεύθεν «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό».
Ερχόμαστε τώρα στο 2018 όπου Αλέξης Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ προχωρούν σε μια συμφωνία που δεν είναι εκτός Ελληνικής εθνικής γραμμής, παρά τη δύσκολη συγκυρία. Ας μην ξεχνάμε πως με την πλάτη στο τοίχο είμαστε εμείς αφού εκατό και πλέον χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία, δηλαδή Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Μέσα σ΄ αυτές και οι ομόδοξοι Ρώσοι, που επικαλούνται συνεχώς οι Ελληναράδες. Ξεχνούν βέβαια πως τον πανσλαβισμό που μετέτρεψε τα Βαλκάνια σε μπαρουταποθήκη της Ευρώπης, το «Ξανθόν γένος» τον υποκίνησε και τον συντηρεί.
Φτάσαμε λοιπόν σε μια συμφωνία με σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό και εξάλειψη του αλυτρωτισμού όπως προέβλεπε η πάγια εθνική γραμμή και άρχισαν τα όργανα.
Προδότης για τους Έλληνες πατριδοκάπηλους ο Τσίπρας. Προδότης για τους Σκοπιανούς πατριδοκάπηλους κι ο Ζάεφ. Πως γίνεται να είναι προδότες και οι δύο ταυτόχρονα μόνο η απύθμενη εθνικιστική βλακεία το γνωρίζει. Όπως επίσης γνωρίζει πως γίνεται να υπάρχει κοινή γραμμή Ιβανώφ – Σαμαρά.
Ο μητσοτακηκοφάγος Σαμαράς, αφού «έφαγε» τον πατέρα, τώρα πάει να φάει και γιό, ο οποίος σέρνεται πίσω απ’ την ακροδεξιά γραμμή των Βορίδη, Άδωνι και Σαμαρά αναιρώντας όσα ο ίδιος έλεγε πριν λίγο καιρό. «Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και εξάλειψη του αλυτρωτισμού» αυτή ήταν η θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη μέχρι και το Γενάρη που μας πέρασε. Βέβαια το να χαϊδεύεις ακροδεξιά αυτιά μόνο καταστροφή μπορεί να σου φέρει. Αλλά μάλλον αυτό επιθυμεί και ο φονέας των Μητσοτάκηδων Αντώνης Σαμαράς ώστε να βγει απ’ τη ναφθαλίνη και να επανέλθει στο προσκήνιο. Το πάθημα του μπαμπά δεν έγινε μάθημα στο γιό, που από το πάθος του να καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα κάνει τη μια χαζομάρα πίσω απ’ την άλλη. Οι προτάσεις μομφής δύσκολα ρίχνουν κυβερνήσεις. Αντιθέτως πολύ εύκολα τις συσπειρώνουν.
Φυσικά και οι απανταχού πατριδοκάπηλοι, που το μόνο που έχουν κατά νου είναι το μικροπολιτικό συμφέρον δεν μπορούν να σκεφτούν πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη μη συμφωνία και τη εξεύρεση λύσης και τη μη ένταξη της FYROM σε διεθνείς οργανισμούς. Το πολιτικό Ισλάμ, το μουσουλμανικό τόξο που ευαγγελίζεται ο Ερντογάν επιζητεί την αποσταθεροποίηση που θα φέρει η μη λύση ώστε να βάλει πόδι στα Βαλκάνια και τότε ο κίνδυνος δεν είναι μόνο εξ ανατολών και η Ελλάδα από ηγετικό ρόλο που επιζητεί να παίξει στη βαλκανική θα γίνει εσωστρεφής και έρμαιο των διαθέσεων του νέο – οθωμανικού κατεστημένου της Άγκυρας.
Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι τις εθνικιστικές κορώνες που ξεστομίζουν ελαφρά τη καρδία και προς αποκόμιση μικροπολιτικών κερδών, ας συνέλθουν κι ας επανέλθουν στη λογική και σε αυτό που επιτάσσει το πραγματικό συμφέρον της χώρας.
Εθνικό συμφέρον είναι η ισχυροποίηση της χώρας σε διεθνές επίπεδο και όχι το “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς”,
Μπορεί όταν εμείς φτιάχναμε κάποτε Παρθενώνες κάποιοι να έτρωγαν βαλανίδια, αλλά τώρα που αυτοί φτιάχνουν πυραύλους και πάνε στο φεγγάρι εμείς τι κάνουμε;;;