Τρεις κλοιοί σχηματίστηκαν γύρω από το Σκοπευτήριο. Ο πρώτος ήταν από τους Γερμανούς γκεσταμπίτες, ο δεύτερους από τους πιστούς συνεργάτες των Γερμανών και ο τρίτος, από «Έλληνες αστυνομικούς με χλωμά πρόσωπα και βουρκωμένα μάτια.

Τους στρίμωξαν στα μικρά κελιά της σκοποβολής των ανδρείκελων και περίμεναν την εκτέλεσή τους. Οι Γερμανοί, όταν άκουγαν τους εκτελεσθέντες να τραγουδούν το «Ελλάδα μας, Ελλάδα αστέρι του ουρανού, Ελλάδα μας, Ελλάδα δε βγαίνεις από το νου», θύμωναν όλο και περισσότερο και διακατέχοντα από μία απερίγραπτη λύσσα.

Πήραν τους πρώτους 20 και εκείνοι άρχισαν να τραγουδούν τον Εθνικό μας ύμνο «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,…», χωρίς να προλάβουν να τον ολοκληρώσουν.

Οι Γερμανοί τους εκτέλεσαν με τα πολυβόλα.

Το ίδιο έγινε και με τους υπόλοιπους.

Μετά τους στοίβαξαν στα σκουπιδιάρικα και τους μετέφεραν στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς, όπου είχαν ανοιχτεί ήδη από το προηγούμενο βράδυ διακόσιοι τάφοι.

Το χώμα της Καισαριανής για μία ακόμη φορά βάφτηκε κόκκινο…

Η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε πένθιμα. Οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους και τους γέμισαν με λουλούδια.

Έτσι, έκαναν κάθε φορά που ο δρόμος πλημμύριζε από το αίμα των ηρώων.

Πουθενά αλλού και σε κανένα άλλο κράτος της Ευρώπης δεν έγιναν τόσες πολλές εκτελέσεις από τους Γερμανούς.

Και η Πρωτομαγιά , έμεινε στην ιστορία σαν ματωμένη Πρωτομαγιά και το Σκοπευτήριο έγινε το «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς», η ματωμένη καρδιά της Ελλάδας.

Για αυτό αν έρθεις φίλε στην Καισαριανή κράτα ένα μικρό λουλούδι κι ακούμπησέ το ευλαβικά όπου κι αν βρεθείς.

Τα χώματα εδώ παντού είναι αγιασμένα

(απο ανάρτηση της Ράνιας Παπαδοπούλου στο FB)