Η φωτογραφία είναι ακίνητη σιωπηλή απέναντί μας, γεμάτη πληροφορία κωδικοποιημένη ή μη. Προσπαθούμε να την προσεγγίσουμε, τη διαβάζουμε.
Οι περισσότεροι και γιατί όχι και όλοι αναζητούμε λογικά επιχειρήματα, ξεσκονίζουμε τους κανόνες, τις τεχνικές για να ανακαλύψουμε το κάλλος. Γιατί λογικά επιχειρήματα; γιατί σε όλα θέλουμε να δίνουμε κάποια εξήγηση, γιατί αν δεν το κάνουμε νοιώθουμε ανόητοι. Ψάχνουμε την ιστορία τής τέχνης, τις επιρροές τού φωτογράφου, τις τεχνικές του.
Αλλά αυτό δεν μας φτάνει.
Θέλουμε να βουτήξουμε στο βάθος από όπου ο φωτογράφος ανέσυρε την φωτογραφία, να βρούμε το κλειδί να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά της.
Όλα τα παραπάνω που λογικά ερευνούσαμε, ήταν εργαλεία του φωτογράφου για να κάνει τη φωτογραφία, αλλά με τα εργαλεία δεν ανακαλύπτουμε το έργο τέχνης. Νοιώθουμε ανεπαρκείς, χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο. Επιζητούμε η φωτογραφία να έχει κάποια αξία για μας, κάτι να μας «λέει».
Έτσι αρχίζουμε να ψάχνουμε μέσα μας πλέον, τι είναι αυτό που μας «λέει». Το διάβασμα της εικόνας αρχίζει με την αναγνώριση αυτών που περιλαμβάνει, ψάχνουμε τις σχέσεις μεταξύ τους, τους συμβολισμούς τους, έπειτα ψάχνουμε τις σχέσεις μεταξύ αυτών και εμάς. Τι να σημαίνουν όλα αυτά που βλέπουμε εκεί μέσα για εμάς;
Η αφήγηση είναι δικιά μας! Ο καθένας μας βλέπει άλλα πράγματα όχι γιατί αυτά λέει η φωτογραφία, αλλά γιατί είμαστε διαφορετικοί, γιατί εμείς βλέπουμε άλλα, μέσα από την γνώση, εμπειρία και αισθητική που έχουμε καλλιεργήσει.
Η πολυσημαντότητα κάνει μια φωτογραφία ενδιαφέρουσα. Μόνον αυτό; Όχι θέλουμε να είναι σπάνια, πρωτότυπη και μοναδική. Θέλουμε να την βλέπουμε-διαβάζουμε και να μας μιλάει συνεχώς να μας αρέσει να την κοιτάμε και ταυτόχρονα να την κατανοούμε και να νοιώθουμε χαρά για αυτό το πράγμα και συγκίνηση. Μια καλή φωτογραφία δεν χάνει την αξία της. Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της.
Καταλαβαίνουμε πια ότι από την λογική έχουμε περάσει στο να προσπαθούμε να αισθανθούμε τη φωτογραφία. Προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε με την αφήγησή μας αυτό, που η φωτογραφία αφήνει ανεκπλήρωτο. Δεν θέλουμε να μας τα δείξει όλα, αλλά να ολοκληρωθεί στο μυαλό μας. Μόνο τότε αισθανόμαστε την πληρότητα και τότε λέμε ότι αυτή είναι μια καλή φωτογραφία.
Η φωτογραφία είναι μια μυθική στιγμή, μια στιγμή που προσπαθούμε να τη ζήσουμε.
Τη ζούμε λοιπόν όταν το μυαλό μας συντονίζεται με μια αρμονική την οποία δημιούργησε η φωτογραφία . Αυτήν την αρμονία εμείς αισθανόμαστε ότι την εκπέμπει αυτός ο κβαντικός κώδικας που βλέπουμε μπροστά μας, όμως αυτή είναι σιωπηρή. Είναι όμως;
Ο κώδικας αυτός για να δημιουργηθεί είναι επίτευγμα μιας πολύχρονης και βαθειάς εκπαίδευσης ενός ανθρώπου που οι άλλοι τον αποκαλούν καλλιτέχνη. Μιας εκπαίδευσης που χρειάζεται για να βρει την παιδικότητα, ύστερα από μακροχρόνια εξάσκηση στην τέχνη της απώλειας του Εγώ. Η αληθινή τέχνη είναι άσκοπη, μάταιη... είναι ένας δρόμος λύτρωσης, που οδηγεί στην χαρά και τη σοφία της παγκόσμιας ενότητας.
πηγη: www.ifocus.gr