Ο φωτογραφικός κόσμος είναι ένας κόσμος μαγείας. Ο φωτογράφος σαν άλλος μάγος καλείται να μεταλλάξει την άψυχη σιωπηλή αποτύπωση, με τρόπο μαγικό, σε ζώσα, σε ομιλούσα εικόνα. Οι Αλχημιστές προσπάθησαν να πετύχουν την μετάλλαξη των μετάλλων σε χρυσό, θεωρώντας ότι οι εικόνες και τα σύμβολα ήταν «πραγματικά» και ότι ενσωμάτωναν την ουσιαστική φύση των ουσιών. Το μυστηριώδες υλικό των αλχημιστών είχε τη δύναμη να κρατά μακριά το θάνατο και να σταματά τη φθορά, που κατατρώει τη ρίζα της γήινης ύπαρξης. Η δίψα αυτή για αθανασία ενυπάρχει στον άνθρωπο, καθότι την αντιλαμβάνεται μέσα στην δημιουργία γενικά και στην τέχνη ειδικότερα. Παρουσιάζεται γύρω του με τα αθάνατα έργα της Δημιουργίας του Κόσμου αλλά και στην μορφή του έργου τέχνης, σαν μια αλήθεια συνεχή και αμετάβλητη, με μια συσσωρευμένη ενέργεια που εκπέμπεται αέναα, κάθε φορά που γίνεται αυτό αντιληπτό απ την ανθρώπινη συνείδηση.

Το έργο τέχνης είναι ένα θαύμα που γεννιέται απ' το τίποτα και αψηφά τον χρόνο. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει ο κάθε ένας από μας όταν φωτογραφίζει. Συνειδητά ή ασυνείδητα, εκφράζει την ανάγκη του να συλλάβει μια εικόνα ομιλούσα, προσπαθεί να μεταλλάξει τον κόσμο που απλοϊκά αντιλαμβάνονται όλοι , σε μια νέα συμπαντική τάξη, σε μια αρμονία, ένα έργο τέχνης. Προσπαθεί να συλλάβει το ασύλληπτο, προσπαθεί να μεταλλάξει την απλή αποτύπωση μιας εικόνας, σε νόημα και σε αίσθηση σε κάτι ζωντανό και αιώνιο χρησιμοποιώντας μόνο ένα κλικ. Αυτό είναι κάτι μαγικό. Ο φωτογράφος αναζητά τελικά, να ενσωματώσει στην φωτογραφία του, την αληθινή φύση των πραγμάτων. Η φωτογραφία του, μεταστοιχειώνει τις εικόνες στο μυαλό του θεατή, σε νοήματα και αισθήσεις, σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα, και προσπαθεί να μείνει αθάνατη και να τον οδηγήσει στην χαρά της αποκάλυψης, στην ευδαιμονία ή την συγκίνηση, που απορρέει από την επαφή του με αυτήν την νέα συμπαντική πληροφορία. Η ευδαιμονία μοιάζει να είναι το μυστικό της δημιουργίας, είναι αυτή η ίδια χαρά, που μας κινεί να φωτογραφίσουμε. Η λάμψη της αποκάλυψης , είναι αυτή που αισθανόμαστε όταν βλέπουμε μια καλή φωτογραφία, που μας οδηγεί σε μια βαθειά εσωτερική ευδαιμονία. Η ευδαιμονία κατά τον Αριστοτέλη είναι

« μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή». Τα πάντα, μας λέει, φτιάχνονται για κάποιον σκοπό και όλες οι δράσεις του ανθρώπου αποσκοπούν σε αυτήν την ευδαιμονία. Ο νους μας μοιάζει να κινείται πάντα στην κατεύθυνση αυτή της ευδαιμονίας η οποία μοιάζει να είναι μέρος της φύσης μας. Αυτήν αισθανόμαστε, αυτήν αναζητάμε και κατ' επέκταση μοιάζει όλο το Είναι να είναι μια απέραντη ευδαιμονία. Η ευδαιμονία αποτελεί το ύψιστο αγαθό στη ζωή μας. Αυτό παλεύουμε με την φωτογραφία την μετάλλαξη της ύλης σε πνευματική αξία και ψυχική ευδαιμονία την μαγεία! Όλα ξεκίνησαν λοιπόν από μια πραγματεία των αρχαίων Ελλήνων περί Αρχής Μίας, που ήταν μια προσπάθεια εξήγησης του κόσμου και κατανόησης της Αρχής Μίας, του αρχικού στοιχείου από το οποίο προέρχονται τα πάντα. Αυτή η Αρχή Μία έγινε Αρχημία και κατέληξε στον όρο Αλχημία.

« Έστι δ' εν πάσι αρχή μία και ουσία».

Ο αλχημιστής και ο φωτογράφος προσπαθούν να μεταστοιχειώσουν την πραγματικότητα αναζητώντας την πραγματική της φύση, σε κάτι το μυστηριακό. Αναζητούν την Μία Αρχή που κρύβεται πίσω από αυτήν. Η δημιουργία λοιπόν σαν δράση, αρχής γενομένης από εκείνη του Σύμπαντος φαίνεται να είναι το πιο μυστηριώδες κομμάτι της ύπαρξης και συνδέθηκε με την έννοια του θείου. Τίποτα δεν προκύπτει από το μηδέν και τίποτα δεν καταλήγει σε αυτό, όλα είναι μια συνέχεια μέσα στην ροή του Σύμπαντος για να μην πούμε καλύτερα ότι όλα συνυπάρχουν μέσα σε αυτό, το πριν και το μετά . Έτσι το θείο σαν Αρχή Μια, έχει την παρουσία του παντού μέσα στον σχετικό κόσμο που ζούμε και είναι αυτό που αναζητούμε μέσω της δράσης μας με την φωτογραφία συνειδητά ή ασυνείδητα.

Το θείο ή Αρχή Μία, θα μπορούσε να μοιάζει με το άυλο κέντρο ενός κύκλου από όπου τα άπειρα σημεία της περιφέρειάς του εκπορεύονται από αυτό χωρίς αυτά να βλέπουν την σχέση τους με αυτό. Μόνον από κάπου έξω από το επίπεδο του κύκλου σε άλλη διάσταση μπορεί αυτό να γίνει αντιληπτό. Όταν βρεθούμε στην τρίτη διάσταση και σηκωθούμε πάνω απ το επίπεδο του κύκλου, τότε μόνον γίνεται ορατή η σχέση κέντρου και περιφέρειας. Πάντα για να γίνεται αντιληπτό στην ουσία του κάτι, πρέπει να παρατηρείτε από άλλη διάσταση, με την υπέρβαση. Στην φωτογραφία ο φωτογράφος την ώρα της φωτογράφησης οδηγούμενος από μια μυστική-μυστηριακή χαρά αναζήτησης, όντως βρίσκεται σε άλλη διάσταση, ζει την μαγεία. Ζει σε μια κατάσταση διαλογισμού, είναι εκεί και δεν είναι, βιώνει την υπέρβαση. Σε αυτήν την διαδρομή χάνεται το Εγώ και ο κόσμος γύρω αποκτά υπερβατικά νοήματα, που του γίνονται αντιληπτά, σαν οπτικές αποκαλύψεις του μυστηρίου της ζωής. Βλέπει φώς, χρώματα, σκιές, σχέσεις, που δεν του ήταν ποτέ ορατές πριν πάρει την φωτογραφική μηχανή στα χέρια του. Είναι το ίδιο που συμβαίνει και στις ανατολικές πολεμικές τέχνες, δεν είναι ο άνθρωπος, είναι η τέχνη εκείνη που νικάει. Αυτό δεν είναι ούτε το επίπεδο του ενστίκτου ούτε το επίπεδο της νόησης. Αυτό είναι το τρίτο επίπεδο, της διαίσθησης.

"Η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ είναι ένα κβαντικό άλμα πέρα από τη λογική μέσα στη συμπαντική αλήθεια"

OSHO

Η διαίσθηση είναι η υψηλότερη μορφή ευφυΐας. Ο φωτογράφος μέσω αυτής βιώνει τη μαγεία αυτήν, που θα τον οδηγήσει στην υψηλή έκφρασή της, τη μαγική ομιλούσα εικόνα, την φωτογραφία!

πρώτη δημοσίευση: https://ifocus.gr/