Ἱερή συμπύκνωση χρόνου χιονιά σέ παραμυθία ἀνθῶν νυφική.

Χορός πού ξυπνᾶ τή φλέβα τῆς ἄνοιξης.

Οὐράνια ἔξοδος καιροῦ μυστικοῦ.

Ὅσα ἡ ρίζα σιωπηλά ἐργάζεται γιά τή μεταμόρφωση.

Οὐράνια δάκρυα πού πράα γίνονται κουφέτα.

Ξεροβόρια πού μεταμορφώνονται σέ ἀνθοφόρια.

Ὁ γυμνός κορμός γίνεται νυμφώνας φωτός.

Ἀλεξίνεμοι φθόγγοι ἀπό τή δυναμική τῆς κοινωνίας,

ἀγαπητική συσπείρωση γιά τήν καρποφόρα χρεῖα.

Στό διακριτικό ἄρωμα τό ἄυλο ἀκόμη σῶμα τοῦ καρποῦ. Αἰθέριο, ἐλαφρύ πρίν κλειστεῖ στή σκληρή γροθιά του.

Ἄν βρεθεῖς σέ ἀνάγκη θά τή σπάσεις γιά νά στυλώσεις τήν ψυχή μέ τήν ψίχα της.

Παραμυθητικά θά γράψεις καί τό ἀναστάσιμο σῶμα τοῦ σταυροῦ νά χαιρετήσεις ὅλους τούς κεκοιμημένους βολβούς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ὀφθαλμός τοῦ Παντοκράτορα ἀνεβάζει τούς χυμούς, γνέφει, καί τό μυστήριο γίνεται σῶμα μας.

Ἀνθίζουμε ἀλεξίφθορη ἁγιότητα.

Τό δέντρο τῆς ζωῆς συλλαβίζει μέ φωτοφόρα καρτερία νιφάδες πίστης.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀναστάσιμη ἀνθοφορία.

Ὑπακούει στό κέλευσμα ἡ ἄνοιξη καί ἐπιστρέφουν καλοσύνες καταγαλανές.

Τό δέντρο πού ἀνθίζει εἶναι ἡ μνήμη πού ντύνεται νύφη.

Νύφη πού νίβεται φῶς και πέφτουν τά λέπια τῆς λήθης.

Ἡ νεότητα μετουσιώνεται σέ ὡριμότητα καινότητας.

Σκυτάλη ἱερή τοῦ ἄνθους στόν καρπό γιά τό σπόρο.

Χαμογελοῦν οἱ ἐξοχές ἀπό τό γόνιμο θάρρος.

Ἡ ζωή γίνεται γαμήλια δεξίωση, ἡ καρδιά τό γαμήλιο δῶρο τοῦ Κῆπου.

ΑΘΗΝΙΏΤΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ-ΕΙΡΗΝΗ