Κατερχόμενο, ἀπό οὐρανό σέ οὐρανό μέχρι τή γῆ, τό σῶμα τοῦ ἀγγέλου τῆς Εἰρήνης ἀπέκτησε ὕλη. Ὄχι ὅμως ὁλόκληρο. Τά φτερούγια του παράμειναν ἄυλα καί ἀόρατα ὅπως στίς αὐλές τοῦ Παραδείσου.

Στή χώρα τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἄγγελος, βρῆκε παντοῦ καημό καί πόνο. Ὁ ἐνδόμυχος νόστος, ὁ Παραδείσιος, βαλτωμένος στή λήθη καί τή λύπη. Ἀδιέξοδο στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.

-------------------

Ἔτσι βάλθηκε νά ἀποσπᾶ ἀπό τίς φτερούγες του φωτόφτερα καί νά τά καίει, θυμίαμα, ν’ ἀκούσει ὁ Θεός νά ἐλεήσει.

Ἀκούει ὀ Θεός. Πῶς ἀλλιῶς; Ἐγγύς πάντα. Καί δίνει καί ἀνάβουν τά βλέματα τῶν ἀνθρώπων φωτιά γλυκιά, σάν τό κερί στό προσκύνημα.

«Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» ἀκούγονταν στήν βαθιά καρδιά ὁ Κύριος.

----------------------

Κι ὅλο καλοῦσαν τόν ἄγγελο τῆς Εἰρήνης, κι ἐκεῖνος, σά γοργόνα τοῦ Χαῖρε, ἔτρεχε, ἀποσποῦσε φωτόφτερα καί θυμίαμα τά πρόσφερε ν’ ἀκούει ὁ Θεός νά ἐλεεῖ, νά σιγοῦν καί νά μετουσιώνονται οἰ δοκιμασίες.

Ὥσπου, κάποτε, τά φτερούγια του, ὅλα, κατέκαψε καί θυμίαμα πιά νά προσφέρει δέν εἶχε. Τότε, δίχως φτερά, τά βήματά του βάρυναν τόσο, μά πιότερο, βάρυνε ἡ καρδιά του. Γιατί ἐνῶ τά φωτόφτερα τελείωσαν, τά πάθια καί οἱ καημοί τοῦ κόσμου τελειωμό δέν εἶχαν.

Ἔτσι, σέ θλίψη ἔπεσε βαθιά καί γιά πρώτη φορά στάλαξαν ἀπό τά μάτια του χοϊκά δάκρυα. Ἀπό αὐτά πού δέν μακροθυμοῦν ἀλλά κατάκοπα καῖνε τίς ἐλπίδες.

---------------------

Ὁ Θεός χαμογέλασε. Ἐσκυψε, ἄγγιξε τόν ἄγγελό του καί τόν ἄναψε. Ἔκπληκτος, ἐκεῖνος, ἔνιωσε πάλι ἀνάλαφρες τίς πλάτες του. Γύρισε καί ἔκθαμβος εἶδε, φτεροῦγες καινές, καμωμένες, ὅμως, ὄχι ἀπό φωτόφτερα ἀλλά ἀπό ἀναμμένα πρόσωπα!

Ὅλα τά πρόσωπα πού εἶχε διακονήσει, ὅλοι ὅσοι ἀγάπησε καί τόν ἀγάπησαν, εἶχαν γίνει τά φτερά του, γιά νά τόν βοηθοῦν νά σηκώνεται ψηλά , ὥστε νά φέρνει βαθύτερα τό ὄνειρο τοῦ Θεοῦ μές τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, νά βρίσκει ἡ ζωή πηγή Παραδείσια.

- ---------------------

Ὁ μύθος αὐτός εἶναι ἀφιερωμένος σέ ὅλους τούς ἀγγέλους τῆς γῆς πού νιώθουν κουρασμένοι, καί ἐπιθυμεῖ νά τούς σιγοψιθυρίσει πώς:

Ὁ Θεός μᾶς ἐνδύει πρῶτα πρόσωπα καί μετά φῶς.