Στο μπαλκόνι του σπιτιού του στη Μονεμβασιά, κάθεται ο Ελύτης, γερμένος στα κάγκελα κι αγναντεύει το πέλαγο. Γράφει από μέρες τη «Μαρία Νεφέλη» και έχει ώρα που στοχάζεται για το Αγνό και το Καθαρό.
Το βλέμμα του στέκει αφηρημένα μετέωρο ανάμεσα ουρανού και γης , σε κείνο το σημείο που φαίνεται η θάλασσα ν’ αγκαλιάζει το στερέωμα. Σιγανό, μα επίμονο αεράκι, συνάζει τα νέφη σε μια μελανή συνάθροιση που προμηνύει καυγά. Ο «νεφεληγερέτης» αποφάσισε σήμερα ν’ ανακατέψει τη φύση.
Δειλά ο ήλιος, κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα της καταιγίδας, στέλνει συμφιλιωτικές, φευγαλέες λάμψεις στα ρυτιδιασμένα νερά.
Τα βουνά έχουν βαφεί μελαγχολία. Τα χέρια του, μετέωρα στο κενό, μουδιάζουν από το νοτισμένο αεράκι. Η κάφτρα του τσιγάρου του παρασύρεται στο κενό.
Πόση ώρα παλεύει με το χαρτί, πόση ώρα η πένα του αντιστέκεται στις λέξεις. Μα τούτη την ώρα, η αντάρα της φύσης, ξυπνά μέσα του αυτή την γνώριμη μυστικιστική έκσταση, γίνεται ο ίδιος, θάλασσα, γίνεται ο ίδιος άνεμος, γίνεται ο ίδιος ουρανός, ένα με τούτο το ατέρμονο κι απροσπέλαστο μπλε, ένα με όλα κι όλα ένα με το σώμα του, με το νού του.
Κι εκεί, κείνη τη μικρή στιγμή της μέθεξης, που έχει περάσει το φράγμα, ακούει τη φωνή «Kείνου που εδέησε να διαβεί τα Άνω μονοπάτια» να του εξηγεί πως το καθετί ορίζεται από το αντίθετό του. «Το Αγνό μπορεί να σταθεί μόνο πάνω στο μη Καθαρό κι αν προσπαθήσεις να δώσεις το Ιδανικό αφαιρώντας την Κακία, τότε αυτό θα μοιάζει σαν το πιο μη φυσιολογικό».
Η αποκάλυψη τον συγκλονίζει.
Ήταν μόνο μια στιγμή, κείνη η στιγμή, που πέρασε το φράγμα του μπλε, κείνη η στιγμή που προσέγγισε το Θείο.
«Ω, Θεέ!» μονολόγησε εκστασιασμένος.
« Ω, Θεέ μου, τι μπλέ ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!»
της Ασημίνας Ντέλιου