Η μοναξιά θόλωνε το τζάμι. Η θλίψη αμπάρωνε το παραθυρόφυλλο.
Το γέλιο και η χαρά τρίζανε από έξω.
Και εγώ... φοβάμαι.
φοβάμαι μην ραγίσει και φτάσουν ως εδώ.
Τα χρόνια μου που περάσαν... με προσπέρασαν.
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
φωτογραφία: Τάσος Μπίρης
-Κώστας Βάρναλης,
Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.
απο το ποίημα ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948
της Κικής Δημουλά