Του Γιάννη Καρατζούδη (Μηχανικού)

Αυτήν την νύχτα που ο άνεμος

είναι παράξενος,

και η σκόνη από τους γύρο πολέμους

γέμισε το φεγγάρι και τα μάτια μου.

Αυτήν την νύχτα λόγια πικρά μην μου λες,

μου φτάνει το κλάμα του άνεμου,

και του πεινασμένου μικρού παιδιού,

μου φτάνει η ταραγμένη ψυχή του άνεμου

και η μπόρα της ανεργίας μου.

Μαζί με σένα θα ήθελα να γυρίσω τον κόσμο

να κλαίω και να γελώ,

μα τα δεινά του κόσμου, ένα με τα δικά μου

και με κρατάνε δεμένο εδώ στην γειτονιά μου.

Στα αστέρια ήθελα να σε φιλήσω,

τα μαλλιά σου να χαϊδέψω αγαλινά,

μα στέκω εδώ και κοιτώ τον άνεμο

που έρημο μας φέρνει,

λάσπη και μυρωδιές πολέμου.

Για δες τα μάτια μου τρέχουν θάλασσα

από τον πόνο,

δίψα μες την μεσόγειο κουβαλάν

τα λογία του άνεμου,

και κλάμα θανάτου μικρών παιδιών.

Αυτήν την νύχτα που ο άνεμος

είναι παράξενος,

πάρε με και κρύψε με στην αγκαλιά σου

και ένα φιλί άφησε ήσυχα στα μαλλιά μου

μην νοιώθω μοναξιά,

αυτήν την νύχτα μπορεί να ΑΝΑΣΤΗΘΩ.