του Γιάννη Καρατζούδη

Μηχανικού

Ένας κατοπτρισμός φέρνει

την μορφή σου στα μάτια μου,

μέσα από ριπές φωτός

έρχονται οι εικόνες σου

σε τούτον τον δύσκολο χειμώνα.

Στις πλατείες πια κάνει κρύο

και ο μικρός γυμνός έρωτας,

κρύφτηκε από την παγωνιά

μπήκε στα τζάκια,στα κατώγια.

Πολιορκημένες πόλεις από θάλασσες

και σκάρτες επιθυμίες,

γυμνή γυρνάς όπως η σκέψη μου

με όλα τα θλιμμένα φεγγάρια στο μέτωπο σου.

Μαζεύω κομμάτι κομμάτι τον λογισμό μου

μικρή αγαπημένη μου,

και δεν βρίσκω έξοδο ούτε στο δάσος,

ούτε στα ποταμιά, ούτε στην θάλασσα,

παρά μόνο στην ιδρωμένη αγκαλιά σου

που μοσχοβολά αλάτι και σκίνο,

με όλες τις επιθυμίες μου στο μυαλό

και την σάρκα να κεντρίζουν τα πάθη μου.

Πυρκαγιές μέσα στο χειμώνα

φωτιές που αφήνουν σημάδια στην σάρκα,

έρωτες που δεν σβήνουν δεν ξεπερνιούνται

από ορμές στο απίθανο στο μοναδικό.

Άστρα ,φεγγάρια, ήλιοι, κουβάρι στην καρδιά μας

ταραχές των αισθήσεων μας, σάρκα και χείλη δαγκωμένα,

στην ανάγκη της σμίξης και της λευτεριά μας

όπως στην απρόσμενη γεύση πεινασμένου παιδιού

δαγκώνοντας μια φέτα αλειμμένη με μέλι.

Σφοδρούς λογισμούς κουβαλώ στο μέτωπο μου

γκρεμισμένες σκιές ψηλαφίζω στην έξοδο μας,

και είναι δύσκολος τούτος ο χειμώνας

και ο μικρός γυμνός ερωτάς κρύφτηκε κάτω

από το πουκάμισο μου χαμογελώντας,

περιμένοντας την άνοιξη μέσα στην ζεστή αγκαλιά σου.

Γιάννης Καρατζούδης

από τα Ερωτικά