Το σημερινό post της « Τροφής για σκέψη» το αντλούμε από το μυθιστόρημα «Ήρεμα Νερά» της Μιμής Φιλιππίδη- Θεοχάρη. Με αφορμή τον διαρκή προβληματισμό γύρω από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, που μας φτάνει πολύ συχνά στα όριά μας, η συγγραφέας λέει τα πράγματα με το όνομά τους σε ένα απόσπασμα που πρέπει να μας προβληματίσει, όσον αφορά τη στάση μας απέναντι στην κοινωνία και τη ζωή.

«Μήπως άλλαξε η κοινωνία σας και δεν το ’χετε καταλάβει ακόμη; (…)Για μένα που λείπω 20 χρόνια είναι πιο εύκολο να το δω.(…) Ήρθα και είδα μια κοινωνία που όχι μόνο ξέφυγε απ’ τη φτώχεια και τάισε τα παιδιά της, αλλά έχασε το μέτρο. Τα πάχυνε τόσο που κοντεύουν να σκάσουν… Έχασε τη φυσιογνωμία της. Την απαρνήθηκε γιατί μόλις χόρτασε ντρεπόταν για ο,τι επαρχιώτικο είχε. Λιμπίστηκε το ξένο, το πλούσιο και φανταχτερό. Το αμερικάνικο. Το αντέγραψε άτσαλα. Καταναλωτισμός, άκρατος πλουτισμός πακέτο με αμάθεια…(…) Νιώθω ότι τα πάντα έχουν πάει χρόνια πίσω. Λαχταρούν όλοι το αμερικάνικο όνειρο, όπως η γιαγιά του Στίβεν , η μετανάστρια από τους Γαργαλιάνους και δεν έχουν καταλάβει την ψυχοπάθεια που το συνοδεύει. Με την απατεωνιά που έχει βαφτιστεί «επιθετική μπίζνες» , με την ασυνειδησία που λέγεται «ρίσκο» , με την αγραμματοσύνη που ονομάστηκε «λόγια σταράτα». Το μετρημένο, το συνετό, απαξιώνεται. Η αχαλίνωτη παρόρμηση εκθειάζεται ως «αυθορμητισμός», η επιχειρηματική βουλιμία ως «δυναμισμός»

Θέλαμε κι εμείς ο,τι γυαλίζει, ο,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά… βίλες, πισίνες, κότερα, ακριβά αμάξια, ωραίες και εύκολες γυναίκες, αβάσταχτη ελαφρότητα… τι άλλο βλέπεις στις φυλλάδες και στην τηλεόραση; αυτά μόνο δείχνουν. Αυτά μόνο πλασάρονται σαν μεζούρα επιτυχίας-επιτυχίας σε τι; Κι όσοι τα λαχταρούν και δεν τα έχουν, αν δεν διαθέτουν παιδεία και πολιτισμό , νιώθουν μηδαμινοί. Τα βλέπουν με δέος, τα φθονούν.

Ο φθόνος πάει μαζί με αυτά. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν ήταν τόσο φανερό στην Ελλαδίτσα μας. Ζηλεύαμε το καλύτερο , καλοπροαίρετα. Ο φθόνος , αν υπήρχε ήταν καλυμμένος. Στην Αμερική τον είδα από την πρώτη στιγμή, παντού και καθαρά. Είναι ο φθόνος αυτών που νιώθουν «απέξω»(…) κοινωνική ψυχοπάθεια…»

Πόσο έχουμε μερίδιο όλοι μας στη συντήρηση αυτής της κοινωνικής ψυχοπάθειας;

Μήπως αλλάζοντας ο καθένας το εαυτό μας και τον τρόπο σκέψη μας είναι η μόνη μας ελπίδα να αλλάξει ο κόσμος;

Καλή σας εβδομάδα.