Με παροτρύνει ο Χρήστος να γράψω μια ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ.

Δεν ξέρω αν σας προβληματίζουν κι εσάς τα ίδια θέματα, αν κάτι μπορεί να πυροδοτηθεί τελικά από νου σε νου ή απλά γίνονται οι συζητήσεις έτσι για να φιλοσοφούμε κάπως και να περνάει η ώρα.

Τελοσπάντων, σήμερα σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις γύρω από το θέμα «διασκέδαση».

Τρία περιστατικά ήταν αφορμή για αυτή την «Τροφή», τρία γεγονότα που συνέβησαν σε άτομα διαφορετικών ηλικιών.

Το πρώτο περιστατικό αφορούσε ένα παιδί στην προεφηβική ηλικία. «Πήραμε τούρτα μου λέει και όλα τα συναφή και πήγαμε να κάνουμε έκπληξη στο φίλο μας.» «Πώς περάσατε;» ρωτάω μετά από λίγες μέρες.

«Ε, όχι και κάτι ιδιαίτερο…» μου απαντά «Αλλιώς το είχα φανταστεί…»

Το δεύτερο περιστατικό αφορά νεαρό ενήλικα. Πάλι με πάρτι. Πάλι με γενέθλια. Και τι πάρτι! Οργανωμένο, καλοκαιρινό, με DJ και δεν συμμαζεύεται. Πάλι η ίδια αντιμετώπιση. «Δεν πέρασα καλά. Δεν ήταν οι φίλοι μου, δεν είχα παρέα, δεν έκατσα, έφυγα νωρίς…»

Το τρίτο ήταν βιωματικό. Γεμάτο το μαγαζί κόσμο. Νεολαία, ωραία βραδιά, αλλά κέφι χαμηλής ποιότητας. Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά… Όταν περνάτε ΤΕΛΕΙΑ με τους ανθρώπους που είστε ΜΑΖΙ εκείνη τη στιγμή, έχετε στο μυαλό σας να ανοίξετε το κινητό σας να «τσατάρετε» και να ελέγξετε ποιος ανέβασε και τι, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Έχετε στο νου σας να κουβεντιάσετε με τον φίλο σας που βρίσκεται σπίτι του; Μήπως βαριέστε, αλλά δεν το λέτε ούτε στον εαυτό σας; Μήπως απλά βγήκατε για να βρείτε θέματα να κουτσομπολέψετε; Σας ενδιαφέρει να βγάλετε «στόρι», για να δείξετε πόσο καλά περνάτε ή για να πείσετε τους άλλους και τον εαυτό σας κυρίως, ότι περνάτε καλά, ενώ απλά σκοτώνετε την ώρα σας; Αληθινά, αυτή είναι η μορφή επικοινωνίας που σας δίνει χαρά;

Πραγματικά δεν ξέρω τι φταίει και οι άνθρωποι μου φαίνονται ότι πλέον έχουν ξε-μάθει να διασκεδάζουν. Φύσει παρατηρητική της λεπτομέρειας, σε βαθμό απελπισίας, κάθε φορά ολοένα και θαυμάζω την ανικανότητά μας να επικοινωνούμε επαρκώς, κάτι που δυσχεραίνει ολοένα και την ικανότητά μας να ικανοποιούμαστε από τις παρεχόμενες μορφές διασκέδασης. Βασικά ίσως κάποιες φορές και να δια-σκεδάζουμε, πάντως δεν ψυχαγωγούμαστε. Περνάμε την ώρα μας μοναχικά, συνδιαλεγόμενοι ή απωθώντας τις σκέψεις μας, κάνοντας παρέα σε επίσης μοναχικούς οδοιπόρους, χωρίς εποικοδομητική αλληλεπίδραση, έτσι σαν να θέλουμε να σκοτώσουμε την ανία μας και το χρόνο μας, τη στιγμή που Η ΣΤΙΓΜΗ είναι το μοναδικό σίγουρο πράγμα που έχουμε στη διάθεσή μας άμεσα.

Δε μου φταίει η τεχνολογία, ούτε είμαι αντίθετη στα διαθέσιμα μέσα. Απεναντίας. Το κινητό μου είναι κρεμασμένο από το αυτί μου, σχεδόν σαν σκουλαρίκι. Βγάζω άπειρες φωτογραφίες, για να θυμάμαι τις στιγμές που περνάω καλά, γιατί θέλω να τις βλέπω και να ευγνωμονώ το Θεό που πέρασα όμορφα τότε. Έχω κι εγώ λογαριασμό, σχεδόν σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι εργαλεία. Και το κινητό μου και οι λογαριασμοί μου. Είναι τρόποι επικοινωνίας. Αλλά ΕΜΜΕΣΗΣ επικοινωνίας.

Και φυσικά η ΕΜΜΕΣΗ επικοινωνία είναι τραγικό να αντικαθιστά την ΑΜΕΣΗ. Είμαι με έναν άνθρωπο που έχω επιλέξει ή δεν έχω επιλέξει αλλά έτυχε να περάσω κάποια ώρα ΜΑΖΙ ΤΟΥ και αλληλεπιδρώ για να περάσουμε καλά ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ.

Του μιλάω. Τον γνωρίζω περισσότερο και βαθύτερα. Θέλω να μάθω τι σκέφτεται. Με τι χαίρεται και με τι γελάει. Έχω κι εγώ τις ίδιες ανάγκες με εκείνον; Είμαι κι εγώ στον ίδιο δρόμο αναζήτησης όπως κι αυτός; Μπορούμε να μοιραστούμε σκέψεις, βιώματα, εμπειρίες, όνειρα; Μπορεί να με ωφελήσει η συζήτηση μαζί του; Θα με κάνει να νιώσω χαρά; Θα με βοηθήσει να ξεδιαλύνω πράγματα που με προβληματίζουν; Θα μάθω κάτι που θα με κάνει καλύτερη; Θα ενθουσιαστούμε μαζί, θα αστειευτούμε, θα γελάσουμε; Τελικά θα μπορέσουμε να εκπέμψουμε στο ίδιο μήκος κύματος;

Ας υποθέσουμε ότι είμαι σε ένα χώρο που δεν μπορώ ή δεν θέλω ή ντρέπομαι να μιλήσω με λέξεις. Εκεί πώς θα επικοινωνήσω, πώς θα περάσουμε καλά; Μπορώ να χορέψω μαζί του. Να δείξουμε, μέσα από το χορό, ο ένας στον άλλο τις προτιμήσεις και τις ανάγκες μας, τον ενθουσιασμό μας, να βρούμε ένα κοινό τόπο έκφρασης. Να φτιάξουμε ή να ενσωματωθούμε σε μια ομάδα δύο, τριών, εκατό, χίλιων ανθρώπων που μοιράζεται την ίδια ενέργεια.

Μπορώ να τον αγγίξω. Να του μεταδώσω με αυτόν τον τρόπο συναίσθημα, νοιάξιμο, φιλία, τρυφερότητα, ενδιαφέρον.

Μπορώ να τον κοιτάξω, να του «μιλήσω» με τις εκφράσεις του προσώπου μου, με τη στάση του σώματός μου. Να του περάσω μηνύματα που δεν μπορούν να ειπωθούν καν πολλές φορές με λέξεις.

Μπορώ να παίξω μαζί του. Να χαρούμε τη στιγμή. Να διεγείρω το μυαλό του. Να γίνω η έκπληξη που θα τον βγάλει από την ανία και θα πυροδοτήσει σκέψεις, συναισθήματα, αναζητήσεις, για τον κόσμο γύρω του, για τον εαυτό του, για μένα. Να είμαστε χαλαροί, αυθόρμητοι, αστείοι, γελοίοι, ακόμα και να γελάμε ο ένας με τις γκάφες του άλλου.

Μπορώ να του δείξω κάτι δικό μου. Κάτι που να με εκφράζει, που να είμαι πραγματικά εγώ, που να μπορεί ο άλλος να δει ένα κομμάτι μου, μια πλευρά μου, να με ανακαλύψει. Και να τον ανακαλύψω.

Βάλτε πάλι το χέρι στην καρδιά και ρωτήστε τον εαυτό σας με ειλικρίνεια. Ποιες ήταν οι στιγμές που πέρασα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΑ; Μήπως όλες είχαν κάτι από τα παραπάνω; Μήπως μπορεί να συνέβησαν ούτε σε ένα μπαράκι, ούτε σε ένα πάρτι, ούτε σε ένα εστιατόριο, αλλά χαλαρά σε ένα απλό δωμάτιο σπιτιού, σε μια αυλή, σε ένα μπαλκόνι, στην αμμουδιά ή στο δάσος; Μήπως όλες είχαν μια μαγεία; Τι την προκαλούσε αυτή τη μαγεία;

Τελικά πώς να περνάμε πραγματικά καλά; Πιστεύω ότι το κακό ξεκινά, από το ότι όλα αυτά τα παραπάνω τα περιμένουμε εμείς από τους άλλους. Έχουμε προσδοκίες. Περιμένουμε οι ΑΛΛΟΙ να μας αναζητήσουν με κάποιο τρόπο. Να μας διεκδικήσουν. Να βρουν ένα τρόπο να επικοινωνήσουν μαζί μας, να παραβιάσουν αν θέλετε τον τοίχο που τους στήνουμε, μπορεί κι άθελά μας, με την προσκόλλησή μας στα στερεότυπα με τα οποία έχουμε κοινωνικοποιηθεί και με τις καθημερινές έγνοιες μας. Κρυβόμαστε στον εαυτό μας και ψάχνουμε απεγνωσμένα αυτόν που θα σκίσει το σελοφάν του μυαλού μας. Αλλά κι ο άλλος απέναντι κάνει το ίδιο. Μέχρι να βρούμε την εξαίρεση, αν ποτέ γίνει, μέσα από τα ασφαλή σύνορά μας, πετάμε στον έξω κόσμο την παρουσία μας, εικόνες και λέξεις, κι ό,τι πιάσει ο καθένας. Είναι βασικό μέλημά μας ωστόσο να δείξουμε ότι περνάμε καλά. Όταν μας ρωτήσουν πώς περάσαμε, θα πούμε «καλά», από συνήθεια και για να μη παραδεχτούμε ότι «Ναι, δεν πέρασα καλά, ακόμη μια φορά, αλλά δεν ξέρω τι φταίει ρε παιδί μου, ίσως ο φίλος που με κρέμασε, ο DJ που δεν έπαιζε καλά, ο χώρος που δεν ήταν κατάλληλος, η παρέα, η ανασφάλειά μου που δεν ήμουν με γνωστά άτομα, ο φόβος ότι δεν ταιριάζω στο χώρο»…

Φίλοι μου, ξέρετε τι φταίει; Δε σας έχει μάθει κανένας πώς να επικοινωνείτε. Δε φταίτε εσείς. Απλά δε σας έδειξαν τον τρόπο. Σας μάθανε ότι δεν μπορείτε να διασκεδάζετε πάντα και με τους πάντες. Σας μάθανε να μη μιλάτε, για να μη γίνετε θέμα συζήτησης. Σας μάθανε να φαίνεστε σοβαροί, μάγκες και σέξι. Να είστε ευπρεπείς και να μην τσαλακώνεστε, γιατί είναι ντροπή και θα σας κουτσομπολέψουν. Σας μάθανε να δημιουργείτε μια σέξι και λουσάτη εικόνα που είναι δημοφιλής γιατί παίρνει like και μ’ αυτή την αποδοχή ανεβάζετε την ντοπαμίνη σας. Δε φταίτε, πραγματικά.

Αλλά επειδή η ζωή είναι μικρή δείξτε την ΑΛΗΘΕΙΑ σας και ζήστε. Κι άμα κάτι δεν ταιριάζει με τις προσδοκίες σας, προσπαθήστε να το φτιάξετε και μόνοι σας. Ανοιχτείτε, τσαλακωθείτε, απελευθερωθείτε. Όπως λέει κι ο Iratus, ένας σύγχρονος ράπερ, «Δείξε ποιός/ποια είσαι!»

Δε σας κάνω το δάσκαλο. Ποια είμαι εγώ που θα σας κρίνω; Από τα ίδια μονοπάτια περνάμε όλοι!

Άντε καλή σας εβδομάδα!

της Ασημίνας Ντέλιου