Δυσκολευόμαστε νά κατανοήσουμε τήν διαφορετικότητα καί βιαστικά ἀπορρίπτουμε ἤ προσπερνοῦμε καί τό ὅποιο ὑγειές κομμάτι σημαίνεται ἤ διαφαίνεται μέσα ἀπό μιά στάση διαφορετική ἀπό τή συνηθισμένη. Εἶναι ἀλήθεια πώς ἀρχικά μᾶς ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση τό ὅτι κάποια πρόσωπα ἐνῶ θέλουν νά παρουσιάσουν τό ἔργο τους, νιώθουν ἄβολα ἀπέναντι στόν φακό. Μιά προσεκτικότερη καί στοχαστικότερη ματιά ὅμως, κατανόησε καί ἄν θέλετε παραδέχτηκε ὅτι ὁ φακός ἔχει ἀσελγήσει καί ἀσελγεῖ ἀρκετά πάνω στό μυστήριο τοῦ προσώπου. Διότι τό πρόσωπο εἶναι τό ὑπαρξιακό γεγονός πού ἔρχεται νά μᾶς συναντήσει, ὁ πρός ὄψην καί κοινωνία λόγος, καί ὄχι ἡ ἐξωτερική θωριά, τό εἴδωλο δηλαδή πού καί ἕνας καθρέφτης μπορεῖ νά συλλάβει. Εἶναι ἀρκετό νά ἐπισημάνουμε πώς ὁ τηλεοπτικός φακός ἐπιθυμεῖ μακιγιαρισμένα τά χαρακτηριστικά μας, ἑστιάζοντας σέ μιά ὡραιοποιημένη ἐπιφάνεια. Στή σημερινή παρουσίαση λοιπόν σεβαστήκαμε αὐτήν τήν διαφορετικότητα καί ἐπιθυμία τῆς καλλιτέχνιδος νά μᾶς κοιτάξει μέσα ἀπό τό ἔργο της δίχως νά παραβιάσουμε τή συστολή τοῦ τρόπου της.

Ἄν κάτι πρέπει νά προσθέσω γιά τό ἔργο τῆς Φωτεινῆς Νικολάου-Ἀρσενοπούλου, θά ἔλεγα πώς ἀποτελεῖ ἕνα παράδειγμα ἀλλά καί ἕνα τοπίο δημιουργικῆς ἐλπίδας γιατί καταδεικνύει πώς μποροῦμε νά ἀξιοποιοῦμε τό ἐλάχιστο, μήν ἐπιτρέποντας στίς δυσμενείς συνθήκες τοῦ βίου νά ἐγκλωβίσουν καί νά παγιδέψουν τή ζωτικότητα καί τή φρεσκάδα τῆς ὕπαρξης. Τόσο τό ζωγραφικό της ἔργο ὅσο καί ἡ γραφή της ἀναδύουν μιά ἀπτόητη ἀθωότητα, ἕνα φτερούγισμα πρός τήν ὀμορφιά καί τήν ἀλήθεια.