Κλείνουμε ἕνα χρόνο ἀπό τήν ἐκδημία του στόν Κύριο τῆς Δόξης πού μέ τόση ἀφοσίωση, ζῆλο, ἀκλόνητη πίστη καί συναίσθηση εὐθύνης ὑπηρέτησε σέ ὅλη του τή ζωή.

Παιδί βοσκούσε τίς γίδες τοῦ πατέρα του, ὅμως ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ τόν ἔχρισε ἱερέα καί πνευματικό ποιμένα. Ἔζησε χρόνια δύσκολα και φτωχά, ἦταν ὅμως τίμιος καί σθεναρός ἀγωνιστής. Κατάφερε νά τελειώσει τήν ἑπτατάξιο Ἐκκλησιαστική Σχολή Λαμίας, ἐξασφαλίζοντας κάθε χρονιά τήν ὑποτροφία προκειμένου νά μπορεῖ καλύπτει τά ἔξοδα καί νά συνεχίζει τίς σπουδές του.

Σάν ἀπόφοιτος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς καί ἀποφασισμένος νά ἱερωθεῖ, εἶχε τή δυνατότητα νά ἀποφύγει τή στρατιωτική θητεία, ἐκεῖνος ὅμως, κατατάχθηκε ἐθελοντικά ἐκπληρώνοντας τό καθῆκον του πρός τήν πατρίδα. Δέν ξεπέρασε ποτέ τόν θάνατο τῆς παπαδιᾶς του, τοῦ ἔλειπε βαθύτατα ἡ γλυκύτατη Δροσούλα μέ τήν ὁποῖα ἀπέκτησε τήν μονάκριβη θυγατέρα του. Ὅμως ὁ Θεός τοῦ γλύκανε τήν ἀπώλεια μέ τόν ἐρχομό καί τήν πρόοδο τῆς χαρισματικῆς ἐγγονούλας του, πού ὄχι μόνο φέρει τό ὄνομα τῆς παπαδιᾶς, ἀλλά διαπρέπει στό ἐξωτερικό ὡς ἐπιστήμονας.

«Ὁ καρκίνος σκότωσε τήν γιαγιά μου καί ἐγώ πολεμῶ τόν καρκίνο», μετέφερε σέ ἐμᾶς μέ συγκίνηση τά λόγια της ὁ πάτερ Γεώργιος.

Χειροτονήθηκε ἱερέας ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Τήν ἡμέρα αὐτή ἡ παπαδιά του, τόν καλοκάρδιζε μετά τήν λειτουργία φτιάχνοντας λουκουμάδες, συνήθεια πού μέ σεβασμό πρός τή μνήμη της, κρατήσαμε ὅλα τά χρόνια πού ἔρχονταν νά μοῦ εὐχηθεῖ γιά τήν ὀνομαστική μου ἑορτή, ὥστε νά τήν αἰσθάνεται ἀναστημένη καί συνεορτάζουσα μέσα ἀπό τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία μας.

‘Υπηρέτησε ὡς ἱερέας στίς Ἐνορίες Ἡλίων καί Ροβιῶν τῆς Εὐβοίας, Πολυχρόνου καί Τρίγλιας Χαλκιδικῆς, Νέας Εὐκαρπίας Θεσσαλονίκης, καί Ἀμυνταίου Φλωρίνης ὅπου ὁ «γίγαντας», ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε, καί ἀείμνηστος Μητροπολίτης Αὐγουστίνος Καντιώτης, ἐκτιμώντας τόν ζῆλο καί τήν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του, τοῦ ἔδωσε τό ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

«Σπούδασε» κοντά του, τήν ἐπιμονή καί τήν ὑπομονή γιά τήν ἐν Χριστῷ συμφιλίωση πού δέν ἀθετεῖ τή δικαιοσύνη, ἀλλά ὡς πράξη ἱερή τακτοποιεῖ ἐν πνεύματι Θεοῦ τήν ἀγάπη.

‘Υπηρέτησε ἐπίσης καί τήν Ἱερά Μητρόπολη Χαλκίδος ἀπό τήν ὁποῖα συνταξιοδοτήθηκε. Συνέχισε ὅμως νά ἐξυπηρετεῖ μικρότερες ἐνορίες σέ χωριά τῆς Β. Εὔβοιας πού δέν εἶχαν ἱερέα ὅπως τή Ἐνορία τοῦ Βουτᾶ καί τῆς Μονοκαρυᾶς ὅπου καί τόν οἰκονόμησε ὁ Θεός ὡς πνευματικό μου πατέρα.

Ὁ ἀγαπητός μας π. Γεώργιος ὡς καλλιτέχνης ἀναβίωσε τήν παραδοσιακή Βυζαντινή τέχνη τῆς «Σφραγιδο-εικονο-μικρογραφίας». Μέ ἕναν μεγάλο ἀριθμό ἔργων ( πάνω ἀπό 2000) ἐξυπηρέτησε καί κόσμησε τά ἔγραφα δεκάδων Μητροπόλεων, χιλιάδων Ἱ. Ναῶν, Ἱ. Μονῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν Ἱδρυμάτων, ὑπηρετώντας τήν Ὀρθοδοξία καί ἐξυπηρετώντας αἰδεσιμώτατους ἐφημέριους τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Ὅλα τά ἔργα του τά πρόσφερε ἀφιλοκερδῶς πρός Δόξα Θεοῦ καί εἰς μνήμην Δροσούλας πρεσβυτέρας καί ὑπέρ ὑγείας Δροσούλας τῆς νεοτέρας (ἐγγονῆς).

Ἡ καλλιτεχνική αὐτή διέξοδος στάθηκε κατ’ οἰκονομία Θεοῦ, μιά παραμυθητική διέξοδο στό μαρτύριο τῆς χηρείας του, ἀλλά καί μιά παραδειγματική γιά ἐμᾶς δημιουργία. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ π. Γεώργιος ἦταν ἔνας αὐτοδίδακτος καλλιτέχνης καί τά ἔργα του προέκυψαν ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ , τόν ἀκλόνητο ζῆλο του γιά τήν ἐκκλησία καί τήν καλλιεργημένη παρατηρητικότητά του. Γιά τήν προσφορά του αὐτή τιμήθηκε ἐπανηλλημένα καθώς ἦταν ό μοναδικός στήν Ἑλλάδα πού ἀσχολούνταν μέ τήν τέχνη αὐτή.

Τό 1996 ὁ τηλεοπτικός Σταθμός Ἀθηνῶν «ΤΕΛΕ ΣΙΤΥ» πρόβαλλε ντοκιμαντέρ ἀφιερωμένο στό ἔργο του καί τή ζωή του. Ὑψιστη τιμή γιά τό ἔργο του ἀποτελεῖ τό Μετάλλιον τοῦ Ἰωβηλαίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Θά ἦταν παράλειψη νά μήν ἀναφερθοῦμε καί στό ὑμνολογικό του ἔργο. Ἔχει συγγράψει δύο ὑμνογραφικά βιβλία. Τήν Ἱερή ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Πολυχρονίας τῆς μητέρας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τήν Ἰκεσία πρός τόν Ἅγιο Θεοστήρικτον καί διάφορους ἄλλους ἐκκλησιαστικούς ὕμνους.

Ὑπῆρξε χαρισματικός πνευματικός πατέρας πού πονοῦσε πραγματικά γιά τά πνευματικά του τέκνα καί τά καθοδηγοῦσε μέ εἰλικρινή ἐν Χριστῷ ἀγάπη, σεβόμενος πάντα τήν ἱερή ἐλευθερία τοῦ προσώπου τους . Ἦταν δίκαιος καί διορατικός.

Θά μᾶς μείνει ἀξέχαστος ὀ τρόπος μέ τόν ὁποῖο τελοῦσε την θεία Λειτουργία, μεταγγίζοντας μας δέος και βαθύτατη κατάνυξη, αἴσθηση μετοχῆς στά μυστήρια ἀλλά καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Εἶχα τήν εὐλογία τῆς καθοδηγήσεώς του τόσο στήν πνευματική ὅσο καί στήν καλλιτεχνική μου πορεία. Ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Τριάδος τό 2012 στη θύρα του κατάμεστου ἀπό προσκυνητές ἱεροῦ ἐξωκλησίου τῆς Ἱστιαίας, τά μάτια του περιπλανήθηκαν πάνω ἀπό τό πλῆθος ἀναζητώντας με. Τοῦτο τό βλέμμα τοῦ ἱερέα-ποιμένα πού ἀναζητᾶ τό «ἀπολωλός πρόβατο», ἐντύπωσε στήν καρδιά μου τήν αγάπη τοῦ Θεοῦ. Καιρό πού ἀποκρίνεται στό χρόνο. Ὁ ἱερέας καί πνευματικός μου πατέρας π. Γεώργιος Πολύζος εἶχε σταυρώσει στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ τήν μόλις παρεληφθείσα πρώτη ποιητική μου συλλογή. Ὅ,τι ἔγραφα τό περνούσα στήν κρίση τῆς ἀγάπης του. Γραπτά παράξενα ὅπως: «Κάθε φυγή ἀπό τή σιγή τῆς αἴσθησης τοῦ Θεοῦ εἶναι ἔπαρση». Ἕνα πρωινό χτύπησε τό τηλέφωνο, ἦταν γεμάτος χαρά. Τόν ἄκουσα νά λέγει:

«Ἔψαχνα γιά ἄλλο λόγο στό λεξικό καί βρῆκα τί εἶσαι. Εὐειδής Λογογράφος! Ὄχι συγγραφέας ἤ ποιητής. Εὐειδής Λογογράφος!».

Κανείς ἄλλος, οὔτε κριτικός, οὔτε καθηγητής, οὔτε συγγραφέας, οὔτε φίλος δέν εἶχε ἀντιληφθεῖ τήν λεπτή αὐτή ἀλλά κρίσιμη διαφορά τοῦ ἔργου μου. Μοναχά ὁ ἐν Χριστῷ ποιμένας καί πατέρας.

Μνήσθητι Κύριε τοῦ πνευματικοῦ πατρός καί ἱερέως σου, ἀρχιμανδρίτου Γεώργιου Πολύζου τοῦ Εὐβοέως.

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ.

Κατερίνα Αθηνιώτου