Ἀπό παιδί φοβόμουν νά σηκώσω χαρταετό. Δέν θά ἄντεχα νά τόν δῶ νά χάνει τό πνεῦμα τοῦ ἀνέμου καί γυμνός νά κατακρυμνήζεται. Εἶναι μιά ριπή στό θυμικό τῆς μικρῆς μου ψυχῆς σά πτώση ἀπό τόν Κῆπο τοῦ Θεοῦ. Ριπή τῆς τραγικῆς κένωσης ἀπό τό ζωοποιό πνεῦμα καί τῆς κατακρύμνησης στό φθοροποιό χῶμα. Καί κεῖνο τό πλατάγισμα τοῦ χάρτινου σώματος σάν ἄνω θρώσκουσα φωνή “ ΧΡΥΣΕ ΖΩΗΣ ΑΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙΣ ΩΣ ΕΜΑΣ; » μέ ἀνατριχιάζει ὁλόκληρη. Μοῦ ξεκολλᾶ τή ψυχή ἡ βίαιη πτώση του ἀπό τά άνεμόγεμα οὐράνια. Γιά αὐτό δέν τόν πετῶ ποτέ μόνη. Πάντα μέ παιδιά καί φίλους γιά νά ἀρπάζομαι ἀπό τήν ἀθωότητα καί τήν ἀγάπη τους. Καί πάντα ἐλπίζω νά βρεθεῖ κάτι γιά νά ξεπεράσω αὐτή τή λεπτή ταραχή καί νά χαρῶ τά καπρίτσια τοῦ ἀνέμου καί τοῦ χαρτιοῦ τήν τόλμη. Ὀνειρεύομαι μάλιστα νά σηκώσω σ’ ἕναν χαρταετό τό «Δόξα τῷ Θεῷ» καί τό «Ἀφουγκράσου Κύριε τίς ἡμέρες μας, ἀφουγκράσου τό ἀνεκπλήρωτο φῶς μας».

.Καί ὅλα τοῦτα πού ἀπλώνω στό λευκό χαρτί , ἕνα σεντόνι καρδιᾶς εἶναι πού πάλλεται στό φῶς καί στόν ἄνεμο ζηλεύοντας τούς ὑψίδρομους κραδασμούς τῶν χαρταετῶν.

Τί παράξενα ὄμορφο εἶναι στ’ἀλήθεια, να ξεκινᾶ ἡ Σαρακοστή μέ τούτη τήν ὑψίδρομη ἐλευθερία πού ἀνεβάζει τά χρώματα στούς οὐρανούς καί τούς κάνει νά μοιάζουν λιβάδια ἀνθισμένης ἀθωότητας. Εἶναι σά νά σπέρνουμε κύτταρα παραδείσια καλώντας τήν Ἄνοιξη νά πάρει τή σκυτάλη καί νά μπει στό παιχνίδι, μακροθυμώντας πώς θά ἀνθίσει κάποτε καί τούς βολβούς τῆς καρδιᾶς μας.

Τέτοια ἐποχή ὁ οὐρανός εἶναι ἀκόμη κλειστός, ὁ ἄνεμος συλλογισμένος, κάποτε ἀποβροχάρης κι ἄλλοτε ἕνα φωτεινό διάλλειμα πού φορᾶ στό πέτο του τά χαμόγελα τῆς ἀμυγδαλιᾶς καί τῆς ἀνεμώνας. Τόσο συμπυκνωμένες ἀκόμη οἱ αὔρες ὁλόγυρα πού νιώθεις σάν νά’χουν ὅλα συγκλίνει στά χέρια σου καί ξετυλίγουν τόν σπάγκο ἀπό τόν μίτο τοῦ μύθου σου.

«Κατερνάκι, πιάσε κόρη μου ἕνα ποτήρι νερό καί ’γῶ στό γάμο σου ἀπό τόν Ἁϊ Λιά θά στό φέρω». Ἔχω τήν εὐχή της στά πόδια μου, γιά αὐτό δέν μέ ρουφάει ἡ γῆ. Ἐπιανε ἡ γιαγιά τό βελόνι καί ἔφτιαχνε χαλάκια μέ πράσινο καί βυσσινί- χλόη καί πορφύρα – πού μοιάζουν πιότερο μέ χαρταετούς πού τό ’χουν σκάσει ἀπό τά μάτια της καί ἀνυψώνονται στούς χρόνους μου γιά νά καλοκαρδίζουν τόν τρόπο μου. Στό κατώφλι τῆς Σαρακοστῆς καί τά ψυχοσάββατα γιά νά κερδίζουμε οὐρανό ὅλοι μαζί. Μεταμορφώνεται ἔτσι ἡ ἀσκητική τῆς νηστείας σέ ἀσκητική ἀναστάσιμης πληρότητας καί ἡ στέρηση σέ ἀγωγή θρέψης. Δέν ζεῖ μόνο μέ ἄρτο ὁ ἄνθρωπος, ἄρτος γίνεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά μετουσιώσει τίς ἄγριες πείνες τοῦ κόσμου σέ ἅγιες μήτρες τοῦ οὐρανοῦ.

Καί τό πιό βαθύ σκοτάδι ἔχει τό ἄστρο του. Μετουσιώνεται ,κάποτε, σέ νυχερινό χαρταετό, φωτεινή παραμυθία πού γνέφει ἀπό ὕψη θεϊκά, πώς εἶναι μιά συνθήκη ὁ θάνατος, σά τήν ἀπουσία τοῦ φωτός πού φανερώνει τ’ἄστρα. Πώς τοῦτος ὁ κόσμος δέν εἶναι ἕνα κλείσιμο μά πιότερο ἕνα ἄνοιγμα στόν κοσμοφόρο αἰθέρα τῆς αἰωνιότητος. Κι ὅλοι μας χαρταετοί στά χάη τῆς χάρης της. Κρᾶτα ψηλά λοιπόν τό κεφάλι στό πνεῦμα τό ζωοποιό νά γίνει ὁ μίτος τῆς ὕπαρξης ὑψίδρομος καί ὁ φόβος χρόνος γόνιμος.

ἈΘΗΝΙΏΤΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ