Με προσοχή παρακολούθησα στο μεγάλο διαδικτυακό καφενείο (facebook), την ειδησεογραφία, αλλά και τα σχόλια που έγιναν, για το περιστατικό που συνέβη στην παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου μια ομάδα νεαρών κοριτσιών – δεν με αφορά αν ήταν από οργανωμένο σχολείο ή παρύσφρυσαν στην παρέλαση και ενήργησαν αυτοβούλως – διακωμώδησε την παρέλαση με ένα χορευτικό των Μόντι Πάιθονς.
Το γεγονός είναι εξοργιστικό και το καταδικάζω απερίφραστα. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εκφράσει την αντίθεσή του και να σατιρίσει τα κακώς κείμενα στο κράτος. Όχι όμως στην παρέλαση. Η παρέλαση δεν γίνεται για κανένα κράτος και για καμιά εξουσία. Η παρέλαση είναι φόρος τιμής. Φόρος τιμής στους παππούδες και στους πατεράδες μας. Φόρος τιμής σε όλους εκείνους τους γνωστούς, αλλά και αφανείς ήρωες που έφευγαν για το Μέτωπο, με το χαμόγελο στα χείλη κι ας ήξεραν πως ίσως να μην γύριζαν και πίσω. Χαμογελούσαν όμως γιατί ήξεραν πως πολεμούσαν για υψηλά ιδανικά και για έναν ιερό σκοπό, την υπεράσπιση της πατρίδας. Η παρέλαση είναι φόρος τιμής για όλους εκείνους που δεν χάρηκαν τη νιότη τους. Γι’ αυτούς που όπως λέει κι ο ποιητής «ο θάνατος σφάλιζε τα μάτια με απόγνωση». Γι’ αυτούς που έμειναν και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους σακάτηδες και οι οποίοι ένιωθαν την αναπηρία τους σαν το μεγαλύτερο παράσημο. Γι’ αυτούς που αν και επέστρεψαν αρτιμελής, κουβαλούσαν μέσα στην ψυχή τους όλη τη φρίκη του πολέμου. Για όλους αυτούς γίνεται η παρέλαση και δεν έχει κανείς δικαίωμα να τη χρησιμοποιεί για να εκφράσει τις πολιτικές πεποιθήσεις και απόψεις του
. Για να τα ξέρουν όμως αυτά τα παιδιά κάποιος πρέπει να τους τα μάθει. Ποιος να τους τα μάθει όταν η υπεύθυνη για την χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής, όταν η Υπουργός Παιδεία λέει πως το 1940 πολεμήσαμε το λαϊκισμό; Ποιος να τους τα μάθει όταν η Υπουργός Εργασίας λέει ότι οι παππούδες μας εθελοντικά πολέμησαν και όχι από το ιερό τους χρέος προς την πατρίδα;
Μακάρι όμως να ήταν μόνο η κυρία Κεραμέως και η κ. Μιχαηλίδη. Καλά θα ήταν. Γιατί αυτές ήρθαν τώρα. Το πρόβλημα όμως είναι διαχρονικό. Δυστυχώς στην Ελλάδα απ’ τη δεκαετία του ΄80 κυρίως και μετά, αυτός που έκαιγε την Ελληνική Σημαία ήταν ο αγωνιστής, ο προοδευτικός, ο Δημοκράτης, ενώ αυτός που την ύψωνε στο σπίτι του στις Εθνικές γιορτές ήταν ο φασίστας, ο οπισθοδρομικός κι ο σκοταδιστής. Αντί εκτός απ’ τις παρελάσεις να καθίσουμε να μάθουμε στα παιδιά μας τι συμβολίζουν και τι σημαίνουν για την πατρίδα μας αυτοί οι αγώνες, έβγαιναν άναρχες και άναρθρες κραυγές που έλεγαν να καταργηθούν οι παρελάσεις ως κάτι αναχρονιστικό και φασιστικό. Αλήθεια από πότε η αγάπη για την πατρίδα είναι φασισμός;; Το περιστατικό στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι νομοτελειακή συνέπεια της ισοπέδωσης διαχρονικών αρχών και αξιών μας, στο όνομα του προοδευτισμού, στο όνομα μιας ψευτοδιεθνιστικής τάχατες αντίληψης και ανασφάλειας μη βρεθεί κανείς να μας πει φασίστες.
Ξέρετε κάτι; Ιστορικοί παγκοσμίου βεληνεκούς λένε πως οι Έλληνες είναι ο μοναδικός λαός που έχει επιβιώσει για χιλιάδες χρόνια, παρά το γεγονός ότι κατακτήθηκε και βρέθηκε κάτω από ξένη κυριαρχία πολλές φορές. Αυτό δεν έγινε ούτε γιατί είμαστε καμιά άρια φυλή, ούτε γιατί ήρθαμε απ’ το διάστημα, ούτε γιατί έχουμε διαφορετικό DNA από τους άλλους λαούς όπως λένε πολλοί φασιστοπατριδέμποροι. Αυτό έγινε γιατί είχαμε και πιστεύαμε σε αρχές και αξίες και δεν διστάζαμε ακόμη και να πεθαίναμε γι αυτές.
Αυτές οι αρχές και οι αξίες μας κράτησαν ζωντανούς στο διάβα των αιώνων. Κι με αυτές πρέπει να συνεχίσουμε να γαλουχούμε τα παιδιά μας. Ας τους δίνουμε να διαβάζουν, την Ιλιάδα, την Οδύσσεια, τον Ηρόδοτο, το Θουκιδίδη, τον Ξενοφώντα. Ας τους διδάξουμε για το λαμπρό εκπολιτιστικό έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτού του Μεγάλου Έλληνα που με το φως του Ελληνικού Πνεύματος έβγαλε απ’ το σκοτάδι της πνευματικής σκλαβιάς τους λαούς της ανατολής κι ελευθέρωσε τους κατακτημένους απ’ το ζυγό του περσικού δεσποτισμού. Ύστερα ας τους πούμε για τους μεγάλους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Τον Μέγα Κωνσταντίνο που έχτισε την πιο λαμπρή Πόλη του κόσμου, τον Ιουστινιανό με το τεράστιο νομοθετικό έργο του, τον Ηράκλειο, που έκανε τη Βυζαντινή, Ελληνική Αυτοκρατορία, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο και τέλος τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που έπεσε σαν απλός στρατιώτης στην πύλη του Ρωμανού. Ύστερα είναι οι ήρωες του ΄21, αυτοί που ύψωσαν το λάβαρο της Επανάστασης φωνάζοντας Ελευθερία ή Θάνατος. Μετά το Έπος του ΄40 και η Εθνική Αντίσταση και τέλος το Πολυτεχνείο. Χιλιάδες οι αγώνες μας και οι στιγμές δόξας για το ύψιστο ιδανικό της Ελευθερίας και για την ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Έχουμε πολλά να διδάξουμε στα παιδιά μας και πάνω απ’ όλα την αγάπη για την πατρίδα. Ο πατριωτισμός είναι η τελειότερη βάση για τη Δημοκρατία. Γιατί ο καλός πατριώτης είναι και καλός πολίτης. Κι ο καλός πατριώτης δεν είναι ποτέ φασίστας και ρατσιστής. Γιατί όπως αυτός αγαπά την πατρίδα του, αντιλαμβάνεται πως έτσι και οι άλλοι αγαπούν τις δικές τους πατρίδες, κι αυτό το εκτιμά και το σέβεται.
Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρις… Αυτό πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας αν δεν θέλουμε να δούμε ξανά ότι είδαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Η αγάπη για την πατρίδα και η τιμής στους νεκρούς ήρωες της δεν είναι φασισμός. Φασισμός είναι η ισοπέδωση αρχών και αξιών με δήθεν πρόσχημα την πρόοδο.
