Στο τέλος της κάθε χρονιάς συνηθίζονται τα αφιερώματα στα ομαδικά σπορ και στους συντελεστές τους , έτσι και ο ΔΙΑΥΛΟΣ NEws πάντα κοντά στον αθλητισμό θα μιλήσει σήμερα με τον προπονητή της ανδρικής ομάδας του Σύλλα Αιδηψού , σε ένα πνεύμα αθλητικό και όχι μόνο.

Ηλία Τομαρά, τι είναι αυτό που σε οδήγησε μετά από μια πετυχημένη πορεία κατά γενική ομολογία ως παίκτης να ασχοληθείς με την προπονητική;

Συνήθως τις μεγάλες αποφάσεις δυσκολεύεται κανείς να βρει την πραγματική αφετηρίας τους. Το σίγουρο είναι ότι η μεγάλη μου αγάπη για το μπάσκετ είναι αυτή που με οδήγησε μέσα στο γήπεδο και με κρατάει μέσα σε αυτό.

Δηλαδή δεν υπάρχει άλλος λόγος; Η επαγγελματική αποκατάσταση , τα χρήματα ενδεχομένως , η φήμη, η αναγνωρισιμότητα, έστω και σε τοπικό επίπεδο;

Πριν απ’ όλα είναι η αγάπη για το συγκεκριμένο άθλημα που θα βοηθήσει να αντέξεις στις δυσκολίες (που δεν είναι λίγες) της καθημερινής άθλησης, στους ενδεχόμενους τραυματισμούς ή και στην πίεση του περιβάλλοντος , η στην μοναξιά του γυμναστηρίου όταν οι περισσότεροι συνομήλικοι σου διασκεδάζουν και εσύ ιδρώνεις στο παρκέ.

Κίνητρα δεν υπάρχουν;

Το κίνητρο από ένα σημείο και μετά είναι διαφορετικό για τον καθένα και λειτουργεί ως εσωτερική δύναμη και πολλές φορές ως ρυθμιστής της συμπεριφοράς μας. Σίγουρα όταν ο αθλητής ή ο προπονητής ασχολείται επαγγελματικά με το άθλημα τότε οι σκέψεις γύρω απ αυτό είναι πολλές και διαφορετικές άλλα πάντα το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Στην εξίσωση αυτή δεν υπάρχει μόνο η μπάλα και ο προπονητής ,υπάρχουν και οι προσωπικότητες των αθλητών που πολλές φορές είναι και μικρής ηλικίας. Ποιος είναι ο ρόλος ενός νέου ανθρώπου – προπονητή στην καθημερινότητα τόσων προσώπων.

Η ευθύνη είναι μεγάλη τόσο απέναντι στο σύλλογο που μου εμπιστεύεται την ομάδα, όσο και απέναντι στις οικογένειες που εμπιστεύονται ότι πολυτιμότερο έχουν στο σύλλογο και κατ επέκταση σε εμένα. Μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχω απέναντι στους αθλητές μου , με τους οποίους πρέπει να συγκροτήσω ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο δεν θα υποτιμά τις ικανότητες κανενός και δεν θα πληγώνει καμία προσωπικότητα.

Πολύ ψυχολογικό μου ακούγεται αυτό!

Συμφωνώ. Είναι στιγμές που ο κόουτς πρέπει να γίνει και ψυχολόγος, τον ρόλο όμως που δεν πρέπει να απαρνηθεί είναι αυτό του παιδαγωγού , που σε τελική ανάλυση μας βοηθάει να ισορροπούμε στις δυσκολίες της ομαδικής δουλειάς.

Καλά στις μικρές ηλικίες αλλά και η αντρική ομάδα χρειάζεται παιδαγωγική υποστήριξη;

Όλοι χρειαζόμαστε σε κάθε φάση της ζωής μας αρκεί να μην γίνεται πιεστικά και με υποτιμητικό τρόπο απέναντι στους άλλους. Μεγάλη βοήθεια για τον προπονητή είναι όταν ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές του. Τότε κερδίζει την εκτίμηση των παικτών του και της ομάδας γενικότερα.

Τι είναι αυτό που καθορίζει την πρόοδο μιας ομάδας;

Η αφετηρία δεν είναι άλλη από το ομαδικό πνεύμα που πρέπει να έχουν όλοι που την αποτελούν και για να γίνει αυτό το πρώτο που μαθαίνουμε είναι οι σχέσεις των μελών της ομάδας να βασίζονται στον σεβασμό της προσωπικότητας του άλλου.

Υπάρχει ένας αόρατος ηθικός δρόμος στον οποίο πρέπει να συμβαδίζουν όλα τα μέλη της ομάδας .Οι έννοιες που χαράζουν αυτόν τον δρόμο είναι η υπευθυνότητα, η κοινωνικότητα, η ενεργητικότητα, η ευσυνειδησία και παρά πολλά άλλα στοιχεία που τα ανακαλύπτουμε σιγά σιγά μέρα με την μέρα μέσα από την προσπάθειά μας και τον ιδρώτα μας.

Ο εγωισμός, η τάση για προσωπική αναγνώριση σε βάρος της ομάδας, η ανυπομονησία, η τεμπελιά, η μετατόπιση ευθυνών ή η παράβλεψη προσωπικών λαθών, είναι τα δύσκολα σημεία της πορείας ενός αθλητή και η δουλειά του προπονητή είναι να τα εντοπίζει και να τα «αποβάλει» από την ομάδα.

Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι ο προπονητής προσπαθεί παράλληλα με την ατομική συνείδηση να διαμορφώσει και την ομαδική συνείδηση των παικτών.

Αυτή είναι η δυσκολία και η πρόκληση ταυτόχρονα ιδιαίτερα όταν δουλεύεις με νεαρούς παίκτες.

Παίρνοντας πάσα από το τέλος της απάντηση σχετικά με τους νεαρούς παίκτες, προκύπτει εύλογα το ερώτημα: Σχολείο και Μπάσκετ μπορούν να συνδυαστούν σε υψηλό επίπεδο και τα δύο; (ιδιαίτερα στα παιδιά που ετοιμάζονται για το Πανεπιστήμιο).

Δεν θα ξεκινήσω με αυτό που με εκφράζει σαν σύστημα που δεν είναι άλλο από το κολεγιακό αμερικάνικο μπάσκετ, όπου παίκτης που δεν τα πάει καλά με τα μαθήματα του δεν παίζει και στην ομάδα μέχρι να βελτιωθεί στα μαθήματα. Αυτό τα λέει όλα. Ούτε θα απαντήσω αν μπορούν να συνδυαστούν υψηλές επιδόσεις και στα μαθήματα και στο μπάσκετ ταυτόχρονα.

Θα σας πω τι θέλω ως προπονητής νεαρών παικτών. Για μένα η καλή επίδοση στο σχολείο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την εντατική ενασχόληση με το μπάσκετ.

Διαφορετικά θα έχουμε μια όχι ισορροπημένη καθημερινότητα η οποία θα επηρεάζει τόσο το οικογενειακό περιβάλλον του αθλητή και κατ επέκταση την ηρεμία του όσο και την αθλητική του επίδοση. Γι αυτό διαρκώς προσπαθώ να «περάσω» στο μυαλό το παιδιών την προτεραιότητα και την αξία του σχολείου και της μόρφωσης γενικότερα.

Η νίκη είναι το αποτέλεσμα που αναζητεί ένας προπονητής ή μια ομάδα;

Θα ήταν υποκριτικό αν έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει η ομάδα μου να είναι η νικήτρια σε κάθε παιχνίδι. Αυτό όμως που μας διδάσκει το μπάσκετ και ο αθλητισμός γενικότερα, είναι , εκτός των άλλων, να είμαστε ρεαλιστές, να λειτουργούμε στα πλαίσια των συνθηκών και να αντιλαμβανόμαστε την ενδεχόμενη ανωτερότητα του αντιπάλου μας.

Έτσι και όταν ακόμη έρθουν οι ήττες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με την κατάλληλη ανάλυση και ανάγνωση, γίνονται νίκες ομαδικότητας, νίκες βελτίωσης των αγωνιστικών αδυναμιών και πάνω απ όλα νίκες χαρακτήρων γιατί η διαχείριση της ήττας είναι αυτό που θα σφυρηλατήσει την ομάδα και θα την οδηγήσει στην νίκη.

Μια και μιλάμε για ήττες και νίκες, ο πάγκος μιας ομάδας μπάσκετ είναι κάτι σαν ηλεκτρική καρέκλα;

Δεν το αισθάνομαι έτσι! Για μένα το μπάσκετ είναι μετά την οικογένειά μου, όλη μου η ζωή και η παρουσία μου στο παρκέ αρχικά ως παίκτης και τώρα ως προπονητής, περισσότερο μου δίνει χαρά και ικανοποίηση πάρα με «φορτώνει» με άγχος.

Σίγουρα η προπονητική ως επάγγελμα έχεις τις ιδιαιτερότητες της και τις δυσκολίες της. Για μένα η ευθύνη της διαχείρισης των προσωπικοτήτων των αθλητών, μου προσθέτει περισσότερο άγχος , από ότι η διαρκής κρίση της δουλειάς μου από τους φιλάθλους , τους παράγοντες, ακόμη και από τους ίδιους μου τους παίκτες.

Είναι στη μοίρα των προπονητών να αξιολογούνται σχεδόν κάθε εβδομάδα με βάση το σκορ που γράφει ο φωτεινός πίνακας, μια αξιολόγηση που πολλές φορές δεν φτάνει στην ουσία της δουλειάς του προπονητή . Η πίεση αυτή βέβαια, είναι που λειτουργεί ως πρώτη ύλη για να βελτιώνομαι τόσο σαν προπονητής όσο και σαν άνθρωπος.

Να κάνω μια ερώτηση με περισσότερο τεχνικό χαρακτήρα;

Παρακαλώ…

Ποια είναι η χρησιμότητα του time out και τι προλαβαίνει να πει ο προπονητής σε τόσο μικρό διάστημα;

Η χρησιμότητα του time out είναι πολλαπλή. Όσο κι αν φαίνεται λίγος ο χρόνος, είναι αρκετός για να σχεδιαστεί μια ιδιαίτερη ή στοχευμένη επίθεση ή άμυνα, ή για να προσαρμοστεί το γενικό πλάνο του παιχνιδιού, πάντα σύμφωνα με την εικόνα του αντιπάλου. Πολλές φορές θα ζητηθεί time out για να διακοπεί ο ρυθμός της αντιπάλου ομάδας ή ακόμα και συγκεκριμένου παίκτη.

Υπάρχουν φορές που σε time out δεν αλλάζω κάτι ή δεν λέω πολλά. Απλά επιδιώκω να ηρεμήσω την ομάδα, να «καθαρίσει» η σκέψη των παικτών και να επανέλθουν στον αγωνιστικό χώρο με την πρέπουσα συγκέντρωση.

Κάπως έτσι νομίζω ότι λειτουργούμε γενικότερα στην ζωή, με μικρές παύσεις στις δυσκολίες και αναπροσαρμογή των στόχων.

Στα αποδυτήρια είναι αλήθεια ότι οι φωνές σπάνε τζάμια κατά την διάρκεια του ημιχρόνου;

Στο ημίχρονο είμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα που πολλές φορές ο ρυθμός του αγώνα δεν μας επιτρέπει να την διαχειριστούμε επαρκώς. Εκεί προσπαθούμε να ανασυγκροτήσουμε την ομάδα τόσο σωματικά όσο και πνευματικά όταν κάτι δεν πάει καλά. Ο χώρος των αποδυτηρίων για μένα είναι ιερός και απαραβίαστος για τους εκτός ομάδας. Γι αυτό εντάσεις, φωνές, χαρές ή οτιδήποτε άλλο μένουν εκεί μέσα και όταν η ομάδα επιστρέφει στον αγωνιστικό χώρο για να παίξει μπάσκετ στο μυαλό των παικτών μου δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το παιχνίδι.

Να μπούμε λίγο και σε ποιο προσωπικά μονοπάτια. Η καθημερινότητα μαζί με τα Σαββατοκύριακα, που συνήθως έχετε αγώνες ,πόσο δυσκολεύουν την οικογενειακή σας ζωή.

Αυτό που λέω και στους νεαρούς αθλητές είναι ότι στην ζωή μας θα πορευτούμε με βάση τρεις άξονες . Πρώτος και βασικός η οικογένεια, δεύτερος η μόρφωση μας και τρίτος άξονας η όποια μας επιλογή, επάγγελμα, χόμπυ, κλπ.

Έτσι κι εγώ σχετικά πρόσφατα δημιούργησα την οικογένεια μου, στην οποία προστέθηκε πριν από δύο χρόνια και η κορούλα μας . Είμαστε λοιπόν ο Ηλίας η Αρετή και η μικρή Αριάδνη.

Γι αυτήν την οικογένεια αγωνίζομαι και εργάζομαι καθημερινά στο νέο σταθμό της προπονητικής μου ζωής, στο Σύλλα Αιδηψού.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΔΣ του Σύλλα για την ευκαιρία που μου έδωσε να δουλέψω σε ένα περιβάλλον που ομολογώ είναι καλύτερο απ ότι περίμενα.