Είκοσι δύο χρόνο από τη δολοφονία Σωλομού και σαράντα τέσσερα από τη δεύτερη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Ήταν 14 Αυγούστου του 1974, όταν κατέρρευσαν οι συνομιλίες στη Γενεύη μετά την πρώτη εισβολή στο νησί και η επιχείρηση με την ονομασία «Αττίλας 2» τέθηκε σε εφαρμογή. Χιλιάδες οι νεκροί και οι αγνοούμενοι και οι πρόσφυγες που άφησαν πίσω τους οι μογγολικές ορδές του Ετσεβίτ. Μια σύγχρονη εθνική τραγωδία για τον Ελληνισμό.
Αν και κατέρρευσε μετά την πρώτη εισβολή στις 20 Ιουλίου, η χούντα των Συνταγματαρχών της Αθήνας πέτυχε το σκοπό για τον οποίο οι «φίλοι» μας στο ΝΑΤΟ της έφεραν στην εξουσία πριν επτά χρόνια. Αίμα, δάκρυα και πόνος. Αυτή ήταν η προσφορά των «υπερπατριωτών» συνταγματαρχών στη χώρα. Αίμα, δάκρυα και πόνος.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί που αναπολούν τη χούντα. Λένε «Με τη χούντα περνάγαμε καλά». Αυτό ας έχουν το θάρρος να πάνε να το πουν στις οικογένειες των νεκρών και των αγνοουμένων. Όμως δεν το έχουν αυτό το θάρρος. Θράσος μόνο έχουν όπως όλοι οι φασίστες και ότι ξεστομίζουν το ξεστομίζουν ξεδιάντροπα χωρίς να επιδεικνύουν ότι ίχνος σεβασμού στο αίμα των Ελλήνων της Κύπρου που χύθηκε άδικα.
Λένε «με τη χούντα κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα». Όταν κοιμάμαι προτιμώ κλείνω το παράθυρο και να βάζω και σύρτες, παρά να ξυπνώ το πρωί και να βλέπω απ’ το …ανοιχτό παράθυρο, που μπορεί και καλά να μου εξασφαλίσει μια χούντα, αγιάτρευτες πληγές στο κορμί της πατρίδας μου. Γιατί ούτε φασίστας είμαι, ούτε ηλίθιος!
του Γιάννη Δραπανιώτη