Hello darkness, my old friend

I've come to talk with you again

Because a vision softly creeping

Left its seeds while I was sleeping

And the vision that was planted in my brain

Still remains

Within the sound of silence

Η φωτογραφία στη λήψη της είναι μοναδική γίνεται από τον φωτογράφο, σε μια επιλεγμένη στιγμή και κουβαλάει μέσα της, ενώ φαίνεται κάτι απλό, έναν ολόκληρο κόσμο γνώσεων, απόψεων, βιωμάτων, εμπειριών, τεχνικών, τεχνολογικών, αισθητικών, ψυχικών και λοιπών στοιχείων όλα αυτά χωμένα στοιβαγμένα σε μια μοναδική στιγμή που επέλεξε ο φωτογράφος.

Κουβαλάει μέσα της την πνευματική, ψυχική και αισθητική κληρονομιά του φωτογράφου. Μέσα της υπάρχει το πριν το μετά, ο χώρος γύρω από αυτήν που απουσιάζει, η επιλογή της στιγμής και του χώρου, η επιλογή του τι θα περιλαμβάνει και τι όχι, η επιλογή να μας την δείξει ο φωτογράφος, η φωτογραφία είναι καταγραφή της πρόθεσης του φωτογράφου και φέρει μνήμη, είναι ανάμνηση, φέρει αίσθηση, αισθητική, φέρει νοήματα και διεγείρει την ανάγκη μας για κατανόηση, για αντίληψη. Είναι ο ίδιος ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε, είναι μια στιγμή και όμως κουβαλάει μαζί της μια μεγάλη ιστορία που θα θελε να μας αφηγηθεί. Μια ιστορία παρελθοντική, όμως ανά πάσα στιγμή είναι και εν δυνάμει ζώσα, κάθε φορά που πρόκειται να ειδωθεί. Κι όμως απέναντί μας βλέπουμε κάτι πολύ απλό και σιωπηλό, όμως τόσο δυναμικό που μας κάνει να νοιώθουμε να κρύβει μια ενέργεια μέσα του που θα αφεθεί να εκτονωθεί μόνο στην στιγμή της αντίληψής της, στον βαθμό που εμείς θα της επιτρέψουμε.

Είναι ένα συμπαντικό παιχνίδι αντίληψης, αίσθησης, κατανόησης. Είμαι μια απεικόνιση του.

Δηλαδή, είμαι μια υλική παρουσία στο σχετικό κόσμο, σαν τις σκιές των πραγματικών αντικειμένων, που προβάλλονται στο μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα, σε μια πραγματικότητα που προκύπτει από τους περιορισμούς και τις δυνατότητες της αντίληψής μου και της σχετικότητας του κόσμου που ζω. Είμαι μια σκιά σε ένα θέατρο σκιών όμως απεικονίζω-φωτογραφίζω, αυτό το άυλο που βρίσκεται μέσα μου το τόσο μυστηριακό τόσο αληθινό, που με κάνει να το αναζητώ.

Η ύλη είναι μια ομαδική συνδημιουργία της ανθρώπινης συνειδητότητας. Ο κόσμος που αντιλαμβάνομαι δεν είναι ο κόσμος που είναι, όπως ο κόσμος που ενσωματώνω σε μια φωτογραφία δεν είναι ο κόσμος που αντιλαμβάνομαι γύρω μου. Ανάλογα με το μέσο αποτυπώνεται και άλλη πραγματικότητα. Όπως λοιπόν εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τον πλήρη κόσμο, όλο το Είναι, έτσι και η μηχανή αποτυπώνει ένα δικό της κόσμο ανάλογα με τις προδιαγραφές της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μάτι μας βλέπει μια απεικόνιση του πραγματικού κόσμου, μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς. Τι κάνω λοιπόν; απεικονίζω την κενότητα. Μια απεικόνιση είναι η ζωή. Ένα όνειρο του Θεού. Μια απεικόνιση η φωτογραφία ένα όνειρο δικό μας. Μια απεικόνιση ένα τίποτα κι όμως ένα τόσο σπουδαίο πράγμα, όπως η ζωή μας.

Η τάση λοιπόν είναι το ορατό να επιζητεί να απεικονίσει το αόρατο, το ρητό το άρρητο!«ὄψις γὰρ τῶν ἀδήλων τὰ φαινόμενα» Παρμενίδης.Η φωτογραφία ενώ φαίνεται να ασχολείται με τα φαινόμενα, αναζητά μια ζωή αφανέρωτη, πίσω και έξω από αυτά. Κι ενώ φαίνεται ότι περιστρέφεται γύρω από την αναζήτηση του νοήματος, αυτή δεν έχει νόημα ούτε σκοπό, απλώς υπάρχει.Η αναζήτηση του νοήματος ενυπάρχει στον θεατή. Η συνείδηση θέλει να δίνει νόημα στην ζωή. Εδώ υπάρχει ένα παράλογο, το παράλογο, βρίσκεται στη συνείδηση επειδή, όσο σοβαρά και αν πάρουμε τη ζωή, πάντοτε γνωρίζουμε ότι, από κάποια άποψη, αυτή η σοβαρότητα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Είναι το αποτέλεσμα της αντίφασης μεταξύ της αίσθησης που έχουμε για το νόημα της ζωής μας και της γνώσης ότι το σύμπαν δεν έχει νόημα. Το σύμπαν δεν έχει νόημα ούτε σκοπό, απλώς υπάρχει. Η ζωή πρέπει να βιώνεται χωρίς νόημα, όπως και η φωτογραφία την στιγμή της λήψης δεν λαμβάνεται λογικά αλλά διαισθητικά. Αναζητούμε όμως πάντα ένα νόημα, ίσως γιατί αναζητούμε μια συναρπαστική αποκάλυψη για το μυστήριο της δημιουργίας του κόσμου για όλα τα τι και τα γιατί που ρωτάει ένα παιδί. Η αναζήτηση αυτή πιθανόν υπάρχει γιατί ενώ ξέρουμε ότι αυτός ο κόσμος δεν έχει νόημα αισθανόμαστε ότι πίσω από αυτόν τον αισθητό κόσμο, υπάρχει ένας άλλος κόσμος πλήρης νοήματος όπου όλα είναι ερμηνευμένα στην απόλυτη μορφή τους.

Η γνώση είναι ανάμνηση, υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...Η μορφή είναι κενότητα και η κενότητα μορφή. Εδώ πορευόμαστε. Υπέρβαση σημαίνει κενότητα κι ο δρόμος είναι η αφαίρεση. Αυτήν αναζητούμε και μέσω αυτής την πρωταρχική αιτία, τον Λόγο.Η φωτογραφία είναι αφαίρεση.Όλα αυτά συγκεντρωμένα σε μια φωτογραφία κι όμως δεν βλέπουμε τίποτα άλλο, παρά μια απεικόνιση αντικειμένων και υποκειμένων. Όλα αυτά που την συνθέτουν τα απεικονίζει. Μπροστά μας είναι ένας μυστικός κώδικας που περιλαμβάνει πολλαπλά νοήματα, λογικά, πνευματικά, αισθητικά, μεταφυσικά, άρρητα.Η φωτογραφία απεικονίζει ένα μέρος του κόσμου που αντιλαμβανόμαστε, όμως το φωτογραφικό μήνυμα μοιάζει να έρχεται από την άχρονη αρχή του σύμπαντος, απ την άχρονη αρχή της ζωής για να μας θυμίσει το μεγαλείο της. Ποια μορφή θα πάρει η πραγματικότητα; Ένα κλικ θα μας το δείξει!

πρώτη δημοσίευση - πηγη: https://ifocus.gr/