Κείμενο-Φωτογραφίες: Τάσος Μπίρης

"Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στη ιδιωτική μας αιωνιότητα" Ελύτης

Η φωτογραφία εν μέρει κρύβει την ευφυΐα, τις ικανότητες και γενικότερα την πνευματική κατάσταση και ταυτότητα του φωτογράφου, όπως κάθε δράση στη ζωή μας. Είναι μια εξελικτική διαδικασία όπως αυτή της γνώσης και συντελείται μέσω του εγκεφάλου σε μια άυλη διάσταση.

Η φωτογραφία είναι όντως εκεί, γύρω μας, όπως και το έργο τέχνης στο μυαλό του ζωγράφου. Ο ζωγράφος φαίνεται να συνθέτει, να τακτοποιεί, όμως η εικόνα του έργου του είναι εκεί. Στο μυαλό του. Ο ζωγράφος είναι ένας ζωγράφος της εικόνας του μυαλού του.

Τα φωτογραφιζόμενα ζουν γύρω μας, υπάρχουν ή κινούνται και συνθέτουν ένα δρώμενο σε εξέλιξη, με πρωταγωνιστή το φως. Η ματιά του φωτογράφου είναι που θα κάνει την σύνθεση, την αφαίρεση και θα συλλάβει τη στιγμή. Τελικά, κι ο φωτογράφος είναι φωτογράφος της εικόνας του μυαλού του.

Η ταχύτητα της αντίληψης της φωτογραφίας, δεν γίνεται με λογικούς συνειρμούς. Στο μυαλό του φωτογράφου υπάρχει μια φωτοευαίσθητη περιοχή, που συλλαμβάνει το θέμα και την ποιότητά του, αυτόματα η μηχανή σηκώνεται χωρίς σκέψη. Το μάτι είναι χαμένο στο άπειρο η ματιά όμως βρίσκεται μέσα και πίσω από τα φωτογραφιζόμενα. Όλα μοιάζουν να συντελούνται γι αυτόν.

Ζει μέσα πια στην απειροελάχιστη στιγμή, που πια έχει γίνει ένας επιμηκυμένος χρόνος, όπου έχει τη δυνατότητα να δράσει όπως θέλει κι ο φωτογράφος γλεντοκοπάει στο κενό. Ο ελάχιστος χρόνος, ο Μέγας.

Το σπαθί που κατεβαίνει να χτυπήσει ,

Ο στρατιώτης που το κρατά,

Εγώ που πρόκειται να σκοτωθώ,

Ο νους μου,

είναι όλα ανύπαρκτα.

Ο εχθρός είναι κενό,

Το σπαθί που χτυπά είναι κενό

Κι εγώ που δέχομαι την επίθεση,

Είμαι κενό.

Οι άνδρες που επιτίθενται,

Δεν είναι άνδρες που επιτίθενται,

Τα σπαθιά τους δεν είναι σπαθιά

Κι εγώ που πρόκειται να σκοτωθώ,

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο

από ένα κάτι,

το οποίο σκίζει τον άνεμο ,

που φυσά στον ανοιξιάτικο ουρανό

και διαρκεί όσο μια αστραπή.

ΤΑΚΟΥΑΝ

Για να τον συμπληρώσει ο Ελύτης:

«στη διάρκεια ενός σιγαρέτου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίας και οπουδήποτε αλλού το μόνο φωσάκι που δεν σβήνει ακόμα κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος. Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στη ιδιωτική μας αιωνιότητα».( Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ)

Όλα αυτά που φοβάμαι εξιστορώ, ζω ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο

και οραματίζομαι... μια ηλιαχτίδα, μια θαλασσογραφία, ένα τοπίο μυστικό, μια ξαφνική αγάπη...

κι είναι οι σκέψεις χαρακιές κι αίσθησή μου χρώμα

που ζωγραφίζει μια μορφή, που μοιάζει στην δική Σου.

Τάσος Μπίρης

πρώτη δημοσίευση: http://www.ifocus.gr