Τάσος Μπίρης
"Μια αέναη Αναζήτηση, ένα Εσωτερικό Ταξίδι, ένας Δρόμος Υπέρβασης της Σχετικής Πραγματικότητας, στον κόσμο της Ποίησης".
Η τέχνη μας δείχνει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο καλλιτέχνης, δημιουργεί μια τάξη, σε έναν νέο δικό του κόσμο, γιατί δεν αντέχει την αταξία γύρω του. Η τέχνη, του παρέχει την ασφάλεια αυτού του νέου κόσμου, όπου όλα είναι τακτοποιημένα με έναν δικό του αριστοτεχνικό τρόπο και προσδίδει συγκίνηση, σκέψεις, συναισθήματα, δέος, θύμησες από το παρελθόν και το μέλλον, από το βαθύ και κρυφό είναι μας.
Στη φωτογραφία ο Φωτογράφος είναι ένας γυρολόγος, στιγμοσυλλέκτης και κυνηγάει το ασυνήθιστο και το απρόσμενο για να μας το δείξει και να μεταφέρει μια εσωτερική του εικόνα και τη συγκίνηση που τη συνοδεύει. Κάθε τι είναι ένα θέμα. Κάθε θέμα έχει ένα ρυθμό ανάλογα με το πως θα αποτυπωθεί.
Γράφει ο Ελύτης στην Ιδιωτική του Οδό: «…Χρειάζεται συνεχώς ν' απωθείς, ν' αποποιείσαι, να επιλέγεις, να υιοθετείς. Η πιο σώφρων στάση μπορεί να 'ναι κι η πιο τολμηρή, δεν ξέρεις. Αλλά πρέπει να δοκιμάσεις. Να δοκιμάσεις με τον ίδιο τρόπο, που δοκιμάζει ο Σολωμός δεκαεννέα φορές τον ίδιο στίχο. Επειδή-κοντά στ άλλα πρέπει να το υπενθυμίζει κανείς αυτό- η ακριβολογία στην σκέψη, δεν συμπίπτει πάντοτε με την ακριβολογία στα αισθήματα. Πόσο μάλλον στα οράματα ή στους διασκελισμούς που απαιτούνται για να κινηθείς σ ένα επίπεδο υπεράνω πολύ της χρηστικής πραγματικότητα… Εκεί που κατοικούν οι θεοί κι οι πιο ανεπαίσθητες αποκλίσεις αποκτούν τεράστιες διαστάσεις και δείχνουν πόσο βάρος έχει και στις πράξεις μας και στον νου μας εκείνο που θεωρούσαμε ασήμαντο. Ίσως – δεν είναι παράξενο- οι μεγάλες και συνεχείς αποτυχίες μας εκεί να οφείλονται. Σ' αυτήν την παράλειψη.»
Όλοι μπορούν να κοιτάζουν, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι βλέπουν. Η φωτογραφία βρίσκεται παντού γύρω μας και μόνο η ευαισθησία του καλλιτέχνη, είναι ικανή να τη συλλάβει και να την αποδώσει.
Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις όσες και τα μουστάκια της γάτας σου, μας λέει ο Ελύτης.
η φωτογραφική στιγμή είναι μοναδική!
Για να φωτογραφίσεις κάτι, πρέπει να το αγαπήσεις. Πρέπει να το αγαπήσεις και να αφεθείς να σε οδηγήσει εκείνο στα μυστικά του, είτε είναι τόπος, είτε πρόσωπο, είτε γεγονός. Πρέπει με ορθάνοικτη την ενόραση σου, να παρακολουθείς που σε παρασέρνει. Ουσιαστικά μπαίνεις μέσα στον χρόνο και αφήνεσαι , να σε οδηγεί, να σε παρασέρνει όπως το νερό στο ρυάκι. Είσαι σε ένα χορό με το φωτογραφιζόμενο, με υπόκρουση τον συμπαντικό ρυθμό όπου μια σε παρασέρνει αυτό, μια το παρασέρνεις εσύ σ αυτόν τον χορό κι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, τους σκας ένα φιλί κι έτσι αρχίζει η ύπαρξη μιας νέα ζωής, της φωτογραφίας.
Το αποτέλεσμα αυτού του έρωτα, είναι η φωτογραφία και από την στιγμή που θα γεννηθεί είναι ελεύθερο να δημιουργήσει νέες σχέσεις μεταξύ αυτού και εκείνων που θα το δούν. Όσο πιο δυνατός ο έρωτας, τόσο πιο δυνατή η ζωή της στο χρόνο.
Η πετυχημένη φωτογραφία γίνεται τα πάντα, όμορφη, αινιγματική, ερωτική, μυστηριακή, μια γλυκιά γλώσσα μυστηρίου, που μας καλεί να τη δούμε και να την ξαναδούμε, να την ανακαλούμε στη μνήμη μας και τέλος να τη ζηλεύουμε που έγινε αυτή, πιο σημαντική από μας που τη βγάλαμε…
Η φωτογραφία βρίσκεται σε ένα βλέμμα, μια σκιά, μια απουσία, μια γκριμάτσα, ένα χαμόγελο, στο σύννεφο που μας προσπερνά, στο φως που υπομονετικά ξοδεύεται σ' αυτόν τον κόσμο για να μπορούμε να τον βλέπουμε. Ο φωτογράφος λαχταράει να το καταγράφει και να μας δείχνει πόσο σημαντικά είναι τα ασήμαντα σ' αυτόν τον κόσμο που κοιτάμε μα δεν βλέπουμε, μας βροντοφωνάζει, πως ζούμε σ' αυτόν τον κόσμο, για να τον ΖΗΣΟΥΜΕ κι όχι για να αναμένουμε τον επερχόμενο θάνατο.
Η φωτογραφία τέλος για μένα είναι μια αέναη αναζήτηση, ένα εσωτερικό ταξίδι, ένας δρόμος υπέρβασης της σχετικής πραγματικότητας, στον κόσμο της ποίησης. Για να μπορέσω να μιλήσω στον κόσμο αυτό με άρρητους λόγους. Είναι ένας λόγος για να υπάρχω.
«Ανάγκη να ταξιδέψουμε στην Φανερωμένη του κάθε τόπου… Θέω. Προς το ακόμιστο!» Ν. Καρούζος.
Λίγα λόγια για τον Τάσο από τον Τάσο
Ζω σ΄ έναν παράδεισο και ο Θεός μου χάρισε ένα σπουδαίο Δώρο να βλέπω. Αυτά είναι αρκετά για να με κάνουν να ασχοληθώ με τη φωτογραφία. Βέβαια συνέβαλε σ' αυτό κι ένα δώρο του πατέρα μου μια παλιά φωτογραφική μηχανή με φυσούνα του παππού μου, που ήταν φωτογράφος.
Όταν τέλειωσα την σχολή Τεχνολόγων Πολιτικών Μηχανικών, έπιασα δουλειά στο βιβλιοπωλείο στην Πρωτοπορία, ήταν μια βουτιά στη γνώση. Αναζητώντας το νόημα που θα έχει η ζωή μου, στη διασταύρωση Εμμανουήλ Μπενάκη και Πανεπιστημίου πηγαίνοντας για την Πρωτοπορία μου ήρθε εξ ουρανού, η λέξη Δημιουργία. Εκεί μου λύθηκαν όλα, είπα μέσα μου με ποιον τρόπο; Με τη φωτογραφία.
Σχολή φωτογραφίας Focus. Δάσκαλοι μου πάλι τυχαίως, ο Τάκης Ζερδεβάς, ο Πλάτωνας Ριβέλλης, η Ρούλα Ακαλέστου, και άλλοι. Εκείνη την περίοδο δίνω εξετάσεις κατατακτήριες στα ΤΕΙ φωτογραφίας και περνάω δέκατος στους δέκα που θα επέλεγαν, έκτοτε είμαι φοιτητής του τμήματος φωτογραφίας, καθότι δεν μπόρεσα ποτέ να παρακολουθήσω. Την ίδια χρονιά τα Χριστούγεννα στον διαγωνισμό φωτογραφίας Ελλάδα του 2000, του περιοδικού Φωτογράφος, παίρνω το πρώτο βραβείο.
Τάσος Μπίρης
Τα επόμενα χρόνια ασχολούμαι περιστασιακά με την φωτογραφία αφότου ήρθα στην Βόρεια Εύβοια.
Τελευταία πιο συστηματικά με αφορμή μια φωτογραφική ομάδα στην Ιστιαία, με διαδικτυακούς φίλους από όλη την Ελλάδα, ξεκινήσαμε μία φωτογραφική αναζήτηση, για να γνωρίσουμε και να αποκαλύψουμε τη μυστηριακή επίδραση του φωτός στην υπέρβαση της πραγματικότητας που οδηγεί στην ποίηση.
Γεννήθηκα Χριστούγεννα του 1963 και έκτοτε Φωτογραφί Ζω.
πρώτη δημοσίευση: http://www.ifocus.gr/Home
κάντε κλικ στο σύνδεσμο πάνω απο τη φωτογραφία για να δείτε το πρωτότυπο άρθρο
