Ἀς ἐκλάβουμε λοιπόν τοῦτο τό τεῦχος ὄχι ὡς τέρμα ἀλλά ὡς φυγή πρός τά ἐμπρός. Σάν ἕνα σαλτάρισμα ὄξω ἀπό τό χαράκωμα τῶν δαπανῶν γιά νά μήν κατέβει τό κρανίο μας στά αἰώνια σκοτάδια (γράφω παραφράζοντας τοῦ Σκαρίμπα τό βίωμα). Διότι ἐκεῖ πού δέν μπορεῖ νά συνεχίσει ἡ φωνή συνεχίζει ἡ ἱερή σιωπή καί ἡ ἐγρήγορσή μας. Μή γελιέστε, κάθε πού τά δύο αἰώνια ἀντίθετα ρεύματα, τό φῶς καί τό σκοτάδι, ξανασυναντιῶνται δέν γίνεται νά μήν ἕχουμε νεφούρια. Τά κεκρυμμένα νεφούρια λοιπόν νά τά ὑπολογίζετε περισσότερο. Κυοφοροῦν βαθύτερα τή φωνή τῆς πατρίδας.
«Χρόνια μόχθου καί ἀγάπης τῆς ἐκδότριας Βασιλικῆς Στεφανῆ καί τοῦ ἐπιμελητῆ Νίκου Δ. Τριανταφυλλόπουλου καί τόσων ἄλλων συνεργατῶν...
Σκούνα τοῦ γιαλοῦ
Ταξίδεψα μαζί σου
Σέ νερά μυστήρια» γράφει ὁ κ. Ἀντώνης Παπαβασιλείου στά «ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ».
Καί λαβαίνοντας τή σκυτάλη ψιθυρίζω:
Ὅταν ὁ συνετός σιωπᾶ προσεύχεται.
Τά Νεφούρια δέν σταματοῦν.
Ναί τή φωνή τους διαδέχεται σιωπή, ἀλλά ἡ σιωπή εἶναι ἡ μήτρα τοῦ θαύματος.
Μείνετε ναυτιλωμένοι.
Ὅ,τι εἶναι ἀληθινό τό φυλάττει ἡ μνήμη τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σύμπαντος.
Ἡ γῆ μας καί ἡ μοίρα μας εἶναι πάντα πορθμεύουσα.
