Κατά καιρούς μοῦ ζητοῦν κάτι ἀπό τήν ποίησή μου. Ἡ ποίηση ὅμως προκύπτει ὅπως ὁ ἔρωτας. Καθελκύω σήμερα ἕνα ποιητικό σκαρί ἀφιερωμένο στήν Εὔβοια. Ἄν ἐπιθυμεῖτε νά τό σιγομουρμουρίζουμε, εἶναι γραμμένο πάνω στόν παραδοσιακό ρυθμό τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ: «Τή θάλασσα τή γαλανή θά τήν ἐχαλικώσω» τοῦ ὁποίου ἐπισυνάπτω τούς καταπληκτικούς στίχους. Παράδοση εἶναι νά μπορεῖς νά δίνεις συνέχεια στό φωτοφόρο ρεῦμα τῶν προγόνων σου. Ἀεί χαίρετε καί ἀεί ἐν χάριτι χορεύετε. ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ Ἄχ τά νερά σου Εὔβοια Καημό ἔχουν μεγάλο Μιά τά τραβάνε οἱ κορφές Μιά τοῦ βυθοῦ τό βάθος. Σάν καρδιά σέ κυβερνάει Στό δοιάκι τό φεγγάρι Καί στό πελαγίσο μύθο Γίνεσαι ἐλπίδας ρίσκο. Οἱ δασοσκέπαστες πηγές Τόν ἔρωτα κερνᾶνε Κι οἱ ἁλμυρές οἱ φλέβες σου Τό Αἰγαῖο τό μεθᾶνε. Ἄμπωτη καί πλημμυρίδα Τί παράξενη πατρίδα Στοῦ πορθμοῦ μεσά τό δίχτυ Σπαρταρᾶ χρυσό κορίτσι. Tά σπλάχνα τά νησιώτικα ἀγέρηδες τά δέρνουν μά τοῦ ἥλιου τά φιλήματα χρυσά τά ἀνασταίνουν. Νά’σαι καρδιά μου γαλανή Τοῦ οὐρανοῦ μουράγιο Κι ἀνεβατό γλυκό ψωμί Καί φωτεινό κουράγιο. Ὅσοι καιροί μᾶς πολεμοῦν Κι ὅση μᾶς δέρνει λήθη Καίγονται στό προσκύνημα Τῆς μυστικῆς σου σκήτης. Ἄμπωτη καί πλημμυρίδα Τί παράξενη πυξίδα Στοῦ πορθμοῦ μεσά τό δίχτυ Σπαρταρᾶ χρυσό κορίτσι. Παραδοσιακό Τη θάλασσα τη γαλανή θα την εχαλικώσω θα την εστρώσω μάρμαρα να `ρθω να σ’ ανταμώσω. Ας ήταν οριζόμενο κι ας ήταν να μπορούσα να `ταν η θάλασσα στεριά να την επερπατούσα. Χελιδονάκια και πουλιά που χαμηλοπετάτε αν δείτε την αγάπη μου να μου τη χαιρετάτε. Φύσα, μαϊστρουλάκι μου και πάρε τη φωνή μου να πας τα χαιρετίσματα που στέλνω στο παιδί μου.