«...ἡ μητέρα μου ἔστρωνε τό κρεβάτι μέ μιά κίνηση ἁπαλή σά νά τακτοποιοῦσε ἕνα μυστήριο» (Τ.Λειβαδίτης)

Ἕνα μεθεκτικό νῆμα χαρᾶς ἀγκαλιάζει ὅλα τά πράγματα σά βρέφη. Ὅλα στρέφουν τά μάτια τους ζητώντας νά θηλάσουν ἀπό τό βαθύ μυστήριο τῆς ζωῆς. Μιά φυλλωσιά τρυφερότητας, μιά πάλλουσα ἁρμονία, ἕνα γιοφύρι πάνω ἀπό τήν ὁρμή τοῦ ἐφήμερου, σά στῆθος μάνας πού ξαγρυπνᾶ ἀναγκάζει καί τόν βαθύτερο πυθμένα τοῦ σύμπαντος νά ἀποδώσει καλοσύνες. Ἔχουμε συνηθίσει νά ἀπογυμνώνουμε τίς οὐσίες ἀπό τό πλατύ χαμόγελο τῶν ὁριζόντων τους. Νά μήν διαισθανόμαστε πόσο συντροφικά πλαγιάζουν οἱ λόγοι προκειμένου νά κυοφορήσουν τό μυστήριο. Ἔτσι ἀποτυγχάνουμε νά ἀναγνωρίσουμε τή μητρότητα στήν κεκρυμμένη εἰρήνη τῶν ὄντων.

Τό βότσαλο πού σά σπέρμα βυθίζεται δέν ταράζει τό νερό ἀλλά τό χορεύει, γνέφοντας μέ κύκλους πού ἀνοίγουν, ἀνοίγουν, ἀν...ἄν τήν εὐαισθησία μας βροῦν νά τήν γονιμοποιήσουν. Ἡ βρόχινη μετάνοια τῶν νεφῶν γίνεται στίς πηγές τό παραμύθι τῆς νεράιδας πού ξεδιψᾶ πρώτα τόν καημό καί μετά τή δίψα. Οἱ ποταμοί εἶναι φλέβες οὐρανῶν πού ὅλες τίς ρίζες σά μάνες θά τίς φροντίσουν. Ἕνα κελαηδητό χαρᾶς σά φωνούλα παιδική τυλίγει μέ ζεστασιά τίς πρῶτες ἀχτίδες τοῦ ἥλιου, καί κείνα τά παιχνιδίσματα τοῦ φωτός στά νερά. μητρικές εἶναι ἀβύθιστες εὐχές γιά νά τά πελάγη τοῦ βίου.

Ἡ ἄχνα στό τζάμι σά μητρική ἀναπνοή ἀπό τή θεία πρόνοια πού μᾶς παρακολουθεῖ. Τό χιονάτο λευκό σά νεῦμα ἀγαθῆς παραμυθίας πώς ὅλα κυοφοροῦν τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἐποχές ζώνονται τήν ποδιά τους καί συγυρνοῦν τούς καιρούς, σαρώνουν, ἀπολυμαίνουν, ποτίζουν, στολίζουν, κεντοῦν τή φορεσιά τοῦ κόσμου.

Ἀποκτοῦν ἔτσι γαλανές νησίδες οἱ ὁραματισμοί μας καί ἀειθαλές γίνεται τό λευκό ρόδο τῆς ἀθωότητάς μας. Τῶν νυχτερινῶν γιασεμιῶν τά χτυποκάρδια, μιᾶς μακρόθυμης μητρότητας τά μυρόπνοα δάκρυα εἶναι, πρόσφορο ἀπό τίς ἐλπίδες τοῦ σύμπαντος.

Πρίν μοῦ φορέσει τό ρουχαλάκι ἡ μητέρα τό σταύρωνε καί μέ τά χάδια της καλοῦσε τούς ἀγγέλους νά χορέψουν γύρω μας. Σάν φρόνιμα παιδιά κατέφθαναν κι ἔδιναν μυστικά τόν κάβο τοῦ χοροῦ στό ἅγιο φῶς γιά νά ξορκίσει τό σκοτάδι καί νά μήν φοβάμαι τίς νύχτες ἀλλά νά νιώθω τή γιορτή τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τῆς μάνας, ἀναστάσιμα νά σηκώνει ὅλα τά ἐρέβη γιά νά μεγαλώσουν «σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ καί χάριτι» τά βρέφη.