ἄν φυσοῦσε, ἄν ξέσπαγε-θά ξερίζωνεν ὅλα τά δέντρα τοῦ κόσμου. »

Ν. Βρεττάκος

Ἐνσταυρωμένη ἡ σιωπή,

ἡ αὔρα ἡ λεπτή πού ἐνυπάρχει

σέ ὅλα τοῦ κόσμου τά πράγματα ὀμορφαίνοντάς τα

ὡς μυστική τοῦ αἰωνίου φωνή.

Παραδοθήκαμε στήν κίνηση καί στό θόρυβο

μόνο καί μόνο γιά νά σβήσουμε.

Κυπαρισσένια τοῦ ὕψους ἀσκητική

φλέβες φωτός μυθικές στά νερά

καί στιγμές πιό βαθιές

τρούλοι καί περιστεριώνες

ξωκκλήσια φάροι

ὅλα μές στή σιωπή ψυχή σου.

Ζηλεύεις τή συνταρακτική

εὐφωνία τῆς σιωπῆς

πού δέν ταράζει μά ἀναγεννᾶ

καί πασχίζεις μέ παλμούς καρδιακούς

καί στοχασμούς οὐράνιους

τό μάννα νά συνάξεις

τῶν φωτοφόρων κυματισμῶν της.

ΙΙΙ

ΙΙΙ

ΙΙΙ

Σταθερά ἀγαθό τό ρόδο

ἀνασαίνει ἐλαφριά καταλύοντας

τῆς νυχτός τό ἀντίπαλο τίποτα.

Δίχως σιωπή μάταια μιλᾶμε.

Κενές ἀπό οὐσία οἱ λέξεις.

Οἱ ἀληθινές λέξεις μεταφέρουν οὐσίες σιωπῆς.

Οἱ ἄλλες εἶναι τρύπια κανάτια.

Δύσκολο νά ’σαι ἄνθρωπος.

Δύσκολο νά ’σαι τό φῶς

πού πρέπει νά ὀνομάσει τό φῶς.

Γήινα νά φορᾶς μέτρα

καί νά ’σαι ταγμένος οὐράνιος.

«Κι αὐτό πού δέν ξέρω

εἶναι ποιό θά βαρύνει

στῆς κρίσεως τή ζυγαριά

περισσότερο. Τό χῶμα ἤ τό φῶς».

Νεράϊδα τῆς καθημερινότητας ἡ σιωπή

περνᾶ ἀπό τίς χαραμάδες τοῦ μόχθου φῶς

μυστικά νά μυροβλύσει σαγήνη παραδείσια.

Σιωπή εἶναι ἡ μεθεκτική θαλπωρή τῆς ἁρμονίας.

«Πάνω ἀπ’ τό λίκνο μου ἄρθρωνε ρήματα τό γαλάζιο

Κι ἔμπαζε μέσ’ ἀπ’ τ’ ἀνοιχτό παράθυρο ἡ σιωπή

ἕνα ποτάμι ὑπέροχα λόγια. Μιᾶς θαυμαστῆς

γλῶσσας τό χρυσό ἀλφάβητο διακλαδιζόταν μέσα μου.»

Σιωπή ἦταν ἡ κατανοήσιμη γλώσσα τοῦ κόσμου

πρίν τό διαμελισμό της σέ ἀκατανόητες γλῶσσες.

Ἀπέχουμε ὅμως πιά, ἕτη φωτός ἀπ’ τήν καρδιά μας.

-ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;-

Δύσκολη μαθητεία νά ἀνοίγουν τά χείλη

ἀπό ἐπίσκεψη χάριτος. Νά γίνεται

ἡ στοργή τοῦ ἡσυχασμοῦ σπουδή

γιά τό βλεφάρισμα τῆς Ἄνοιξης.

ΥΓ. Οἱ στίχοι μέσα στά εἰσαγωγικά εἶναι τοῦ Νικηφόρου Βρεττάκου