Σημασία δέν ἔχουν αὐτά καθ’ αὐτά τά γεγονότα ἀλλά τό φῶς στό ὁποῖο μετουσιώνονται. Τό ἄν τελικά μποροῦμε μέσα ἀπό τά γεγονότα τοῦ βίου «νά δικαιολογήσουμε τήν ὕπαρξή μας» στή Δευτέρα Παρουσία. Δικαιώνει τόν ἄνθρωπο ἡ ἱστορική του παρουσία;

Ἐξετάζοντας τήν ἱστορία τῆς Βόρειας Εὔβοιας διαπιστώνουμε ὅτι ἀρχαιολογικά εὐρήματα μαρτυροῦν γιά τόν πλοῦτο καί τήν οἰκονομική ἄνθιση τῶν Ὠρεῶν. Τό νόμισμα πού κόβονταν ἐδῶ ἦταν τό ἰσχυρότερο, γεγονός πού φαίνεται ἀπό τήν πλειοψηφία αὐτῶν τῶν νομισμάτων πού βρέθηκαν στά ταμεῖα τῆς Δήλου.

Ὡστόσο, τόν ἱστορικό χρόνο καταδυναστεύουν οἱ ἰσχυροί φονεύοντας, ἐκπατρίζοντας, γκρεμίζοντας. Κανένας πολιτισμός δέν διασώζεται ὅταν ἡ οἰκονομία του εἶναι μιά οἰκονομία πού δέν οἰκονομεῖ ἐν ἀληθεία τόν ἄνθρωπο, πού δέν δικαιολογεῖ τήν ὕπαρξή του στήν αἰωνιότητα. Ὁ Ρωμαίος ποιητής Ὀράτιος ὑποστηρίζει ὅτι οἱ Ρωμαίοι κατέκτησαν τούς Ἕλληνες μέ τά ὅπλα καί οἱ Ἕλληνες κατέκτησαν τούς Ρωμαίους μέ τόν πολιτισμό τους. Μέ τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης χάσαμε τήν Πόλη ἀλλά ὄχι τόν πνευματικό πλοῦτο τῆς Πόλης, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο δέν χάθηκε ἀλλά μεταλαμπαδεύτηκε καί στή Δύση. «Τό χτισμένο φῶς δέν ξεχτίζεται» γράφει ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος. Ἡ φιλοσοφία, ἡ θεολογία, οἱ τέχνες, τά γράμματα καί ὄχι τό νόμισμα ἀποτελοῦν τά διαχρονικά στοιχεῖα πού μᾶς κρατοῦν ἀκόμη ἀναμμένους. Ἐπί τουρκοκρατίας ὁ λαός μας μέ τόν κοινοτικό καί ἑνοριακό του χαρακτήρα διαφύλαξε σέ θρύλους καί παραδόσεις, σέ ἤθη καί ἔθιμα, σέ κυκλικούς ἑνωτικούς χορούς πού ἀνάγουν στούς χορούς ἀρχαίας τραγωδίας καί σέ δημοτικά τραγούδια τά ἔπη του, δηλαδή τά πνευματικά ἐδάφη τοῦ τρόπου του. Δέν ἀφελληνίστηκε δέν ἐξισλαμίσθηκε. Κι ὅμως ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας δείχνει λαό πού μεθοδευμένα ἐκπολιτίστηκε.

Κατακρεουργημένος καί καταλεηλατημένος μετά ἀπό δύο παγκόσμιους πολέμους δίνοντας τό αἷμα του γιά τό ἱερό σῶμα τῆς πατρίδας, ἐξαπατήθηκε ἀπό τήν τεχνοκρατία καί λησμόνησε στήν εὐζωία τόν ἀναστάσιμο παλμό τοῦ γένους του. Μέ μιά παιδεία ἀπό τήν ὁποία ἐξορίστηκαν φιλοσοφία ,φιλοκαλία, ὑμνογραφία («γράμματα, σπουδάγματα τοῦ Θεοῦ τά πράγματα»), θρύλοι, παραδόσεις ,ἤθη, ἔθιμα, οἱ χοροί του καί ἡ μουσική του μέ ἄλλα λόγια ὁ τρόπος τῆς ζώσας ἱστορικότητάς του, εὐνουχίστηκε ἀπό τήν πραγματικότητά του καί διασύρθηκε στήν ἀπάτη καί τή λήθη ἑνός ἐπιστημονισμοῦ πού δέν οἰκονομοῦσε τόν ἄνθρωπο ἀλλά μιά οἰκονομία παραγωγῆς καί κατανάλωσης πού ἐπιδέξια μεθοδεύει ἐκτός ἀπό τή μνήμη νά τοῦ ἀφαιρέσει καί τό πρόσωπο, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζεται πιά ἀπό αὐτό ἀλλά ἀπό τό ΑΦΜ (Ἄλωση Φωτισμένης Μνημοσύνης;!) του.

Ἀλλά ἡ ἀπώλεια προσώπου σημαίνει ἀπώλεια πολιτισμοῦ. Ἔκπτωση τῆς κοινωνίας σέ ἀγορά. Μιά πραγματικότητα ὅπου τά ὅπλα καί τά νομίσματα νικοῦν τόν πολιτισμό καί θάβουν τόν ἄνθρωπο. Μιά πραγματικότητα δίχως πραγματικό ἄνθρωπο.

Ἄν θές νά ἐκτιμήσεις τό ὕψος ἑνός πολιτισμοῦ δές ἄν ἔχουν ὕψος οἱ ἦττες του. Θερμοπύλες, Κωνσταντινούπολη, Μεσσολόγγι, Δίστομο... μᾶς καθιστοῦν διαχρονικά «ἐλεύθερους πολιορκημένους». Ἀλλά ἀπό κάτι τέτοιους πολιορκημένους διασώζει τήν ἐλπίδα της ἡ ἀνθρωπότητα.

«Νά βάλλουμε τό εὐ μπροστά ἀπό τήν κάθε ἡμέρα μας, νά εὐπρεπίσουμε τήν καθημερινότητά μας. Ἀνήκουμε στό σύνολο κόσμο, δέν εἴμαστε ἐφήμεροι, μετέχουμε στήν αἰωνιότητα. Εἴμαστε ἡ ἐπικαιρότητά της... Ἐμεῖς θά πρέπει νά οἰκονομήσουμε τή ζωή μας, ὄχι ἡ οἰκονομία ἐμᾶς». ( Χ. Μποκόρος)

ΠΗΓΗ: «ΔΙΑΠΟΡΘΜΕΥΩΝ ΛΟΓΟΣ» https://diaporthmeuonlogos.blogspot.com/