Του Γιάννη Καρατζούδη (Μηχανικού)

Άδεια τα αμπάρια ανοιχτά

οι θησαυροί χαμένοι,

το καράβι ανώφελο

στο μόλο αραγμένο .

Και ο στραβομάτης ναυτικός

πάνω στην κουβέρτα ξαπλωμένος,

μέσα οι θύελλες δέρνουνε

στο μυαλό το θολωμένο.

Στα βρώμικα του λιμανιού νερά

να βλέπω την σκιά μου

η κουκέτα μέσα να βρωμά

και ο μεντεσές να τρίζει.

Σαν το όνειρο του τρελοναυτικού

που την ζωή, τον έρωτα,

την λήθη και την αδυναμία,

για μιας γυναίκας την μορφή

τα έχει όλα μπερδέψει.

Ένα μονάχα καρτερώ

αέρα να σηκώσει,

να ξεκολλήσει η ζωή

από αυτό το ερημονήσι.

Να φύγω από το κατώι μου

να βγω στο ήλιο επάνω,

να μην βλέπω πλώρες καραβιών

δεμένες στο λιμάνι,

να κάνουν πως χορεύουνε

χορό αργού θανάτου.

Είμαι αυτός που σκέπτεσαι

κρατώ την μνήμη του σπαθιού

μες το πουκάμισο μου.

Και με το φόβο μέσα μου

τα κύματα γυρεύω,

για να μπατάρω την ζωή

στα ίσα να την φέρω.

γιάννης καρατζούδης

από τις θάλασσες μου