Του Γιάννη Καρατζούδη (Μηχανικού)

Μια ανάμνηση θαμμένη και θολή

είσαι πια μες το μυαλό μου,

μα η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια μου κάθε πρωί

μια χαρακιά και ένας πόνος στον καθρέφτη.

Και όλο γελάω με ένα γέλιο πονηρό

όπως εκείνο που πάντα το μισούσες,

για να ξεχάσω εκείνη την χρονιά

που δεν βρήκα την δύναμη μια λέξη

μόνο να σου πω, μείνε μαζί μου ναι Σ’αγαπώ.

Και όλες τις διάφανες τις νύχτες

της περνάω με ένα τσιγάρο,

και με νικοτίνη και καπνό

την μορφή σου μέσα από το μυαλό μου

προσπαθώ να σβήσω.

Μια ανάμνηση θαμμένη και θολή

θα ήθελα να είσαι στο μυαλό μου,

όχι ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια μου

και χαρακιά κάθε πρωί επάνω στον καθρέφτη.