Tου Κώστα Μπούγα

ΣΣ: Γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2000 στο Εκτελωνιστικό βήμα.

Αφορμή στάθηκε μια εγκαταλελειμμένη ξύλινα βάρκα στο λιμάνι της Αιδηψού στη Βόρεια Εύβοια.

Είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που είτε από επιλογή, είτε χτυπημένοι από τη μοίρα πορεύονται στη ζωή το μοναχικό τους δρόμο.

- - - - - - - -- - - - - - - - - -

Αντικρύζει του πελάου το γαλάζιο,

του ουρανού το συννεφάκι αρμενίζει,

στέκει ολόρθα με την πλώρη στο καρνάγιο,

στου γιαλού την ανεμώνη ψιθυρίζει.

Είμαι εδώ στη ράχη ξεχασμένη,

των ανθρώπων το σκουπίδι πεταμένη.

Τι θωρείς και με λυπάσαι απορημένη,

Ανδρομέδα το όνομά μου δοξασμένη.

Το σκαρί μου ταξιδεύει στα πελάη του ονείρου,

το πανί μου σαγηνεύει την αντάρα του ανέμου,

τα κουπιά μου θρυμματίζουν την ανταύγεια της σελήνης,

κι όλο τρέχω να προλάβω πειρατή το τρεχαντήρι.

Δεν φοβάμαι την φοβέρα των ανέμων,

το σκαρί μου κομματιάζει την αντάρα των κυμάτων,

Άγγελός μου είναι του ουρανού το στέμμα,

απ’ αστέρια είν’ φτιαγμένο το όνομά μου.

Είπε αυτά κι απόκαμε η βαρκούλα,

σαν αχός ακούγεται η φωνή της,

δυναμώνει το αεράκι κι όλο τρίζουν τσακισμένα τα πλευρά της,

ξεροβήχει, ξεροβήχει για να κρύψει ρημαγμένη τη ντροπιά της.

Κώστας Μπούγας

-------------------------------------------------------

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κωνσταντίνος Μπούγας γεννήθηκε τον Φλεβάρη του 1952 σε ένα μικρό χωριό, το Γεράκι ή Γερακιού της Βόρειας Εύβοιας.

Είναι σκαρφαλωμένο στους πρόποδες ενός λόφου κάτω από τις πηγές της Καρίτσας, τέσσερα χιλιόμετρα από το ακροθαλάσσι στο Πευκί.

Πέτρινα τα σπίτια σκεπασμένα από ομοιόμορφα κεραμίδια. Πέτρινο το χωριό του, γεμάτο καλντερίμια, πέτρινα όμως και τα παιδικά του χρόνια, αφού οι φτωχοί γονείς του με λιγοστά κτήματα στύβαν και θρυμμάτιζαν την πέτρα για να πάρουν τους καρπούς της λιγοστής γης που τους όρισε η μοίρα.

Τέλειωσε το δημοτικό το 1963 με σκισμένα τα κοντά του παντελόνια, πηδώντας τους φράχτες των χωριανών του για να σκαρφαλώσει και να μαζέψει τα φρούτα της επιβίωσης.

Το εξατάξιο γυμνάσιο το τέλειωσε το 1970, μένοντας στην Ιστιαία με πολλές στερήσεις, αφού οι δραχμές ήταν λιγοστές. «Κωνσταντίνε, μέχρι εδώ μπορέσαμε να σε στηρίξουμε με χίλιες δυο στερήσεις, από εδώ και πέρα την ζωή να την πάρεις στα χέρια σου και να δώσεις στην σχολή Επωνοματαρχών» του είπε ο πατέρας του.

Τελικά ο Κωνσταντίνος, μη πολιτικοποιημένος, χωρίς να γνωρίζει τη στάση ζωής των πλουτοκρατών, πήρε τον δρόμο για την Αθήνα για να βρει την τύχη του, με μόνο εφόδιο την σωματική και ψυχική του δύναμη.

Μετά από περιπλάνηση σε διάφορες δουλειές, δούλεψε για εφτά χρόνια σε εταιρείες διεθνών μεταφορών και τριάντα δύο χρόνια σαν εκτελωνιστής.

Σε αυτήν τη διαδρομή τα είδε όλα. Πίστεψε πως το κυνήγι του χρήματος δεν χαρίζει ευτυχία και είναι μόνο προνόμιο των πλουτοκρατών, πατώντας πάνω σε πτώματα εργαζομένων διαφεντεύοντας ολοκληρωτικά την ζωή τους.

Σήμερα είναι συνταξιούχος από το 2012 με τέσσερα παιδιά και δύο εγγόνια. Τελικά δε γνωρίζει σήμερα αν μπόρεσε να φθάσει στην Ιθάκη του ή αν η ζωή είναι ένας δρόμος γεμάτος από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες με μετρημένες στιγμές ευτυχίας.

Γράφει και αποτυπώνει σε χαρτί τις σκέψεις του, τις αγωνίες του, τα συναισθήματά του, τις μνήμες του πριν από το 2000 μέχρι σήμερα.

Έχει γράψει ποιήματα που ελάχιστα σώζονται και αριθμούν τα δάχτυλα μιας παλάμης. Έχει γράψει αρκετά διηγήματα, νουβέλες, ένα μυθιστόρημα και πέντε θεατρικά.

Οι μνήμες του είναι άναρχα στοιβαγμένες σε ένα παλιό πυθάρι.

Δεν θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα, αλλά απλά ανοίγει το καπάκι από αυτό το παλιό πυθάρι και τότε οι μνήμες σαν πύρινες φλόγες πετάγονται και αποτυπώνονται σε ένα χαρτί, «Αυτό είμαι όλο» μου απάντησε αφού τον χαρακτήρισα άνθρωπο του πνεύματος.

Σήμερα είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένος γιατί περιμένει και τρίτο εγγόνι από την μικρότερη πολυαγαπημένη του κόρη, την Τριανταφυλλένια του.

Από τα ελάχιστα έργα του που σώζονται, θα προσπαθήσoυμε να δημοσιεύσουμε, τα μικρότερα ολόκληρα και τα μεγαλύτερα σε σειρές.

Η ΒΑΡΚΟΥΛΑ είναι η αφετηρία αυτού του ταξιδιού μας με τον Κώστα Μπούγα απο την Γερακιού !