Του Γιάννη Καρατζούδη (Μηχανικού)

Της θάλασσας η μοναξιά

αλμύρα στο μυαλό μου,

και ο μεντεσές αλάδωτος

να κλαίει τον καημό μου.

Ο πόνος είναι στην στεριά

γραμμένος στο αλμυρίκι,

δυο καρδιές αβάστακτες

στην λάσκα και στην βίρα.

Κλειδί τρελό του ναυτικού

πιασμένο από τον κρίκο.

και ο μακαράς ελεύθερος

να τρίζει στο φορτίο.

Μια φευγάτη παναγιά

κρυμμένη στο μπαλαούρο,

και τα παιδία της θάλασσας

να παίζουν στο κύμα.

Αχ πόσο είναι άδικο

εγω στα μεσοπέλαγα,

και εσύ να είσαι στην στεριά

παρθένα και Μαρία.