Και εγώ που λέω πως ταξίδεψα

σε θάλασσες παράξενες

σε χρόνια δύσκολα τρέλα,

τότε που οι δαίμονες μου τρέλαιναν

τα νεανικά μυαλά μου.

Και μέσα σε εκείνα τα σκοτεινά τα μπαρ των λιμανιών

που τα τραπέζια βρώμαγαν,

ιδρώτα. φόβο και σκάρτη κοκαΐνη

και τα ποτά παράξενα κοκτέιλ και όλα χύμα.

Και οι γυναίκες τρέχανε τραπέζι το τραπέζι

ποτέ δεν καταλάβαινα με πια θα κοιμηθώ

μόνο το πρωί που ξύπναγα κατάρα και οργή,

γιατί πάντα πίστευα πως ο φίλος με ξεγέλασε

και όχι το νοθευμένο το αψέντι

που με άλλη γυναίκα γλένταγα και με άλλη είχα κοιμηθεί.

Εγώ που έκανα διπλή τριπλή την κόντρα βάρδια

δολάρια να μαζεύω και ύστερα την λευτεριά αγόραζα,

κάνοντας παζάρι με γυναίκες που φορούσανε φθηνά αρώματα

σαν αυτά που αγοράζουν οι ναυτικοί να παν στους συγγενείς τους

. Την κόλαση την γνώρισα στα μπαρ των λιμανιών

και τον παράδεισο τον εύρισκα στις αγκαλιές των γυναικών,

εγώ τώρα είμαι ξέμπαρκος δεμένος στην στεριά

με πόνους που εμάζαψα στις εκβολές τους Μαρ Ντουλσε.*

Και ο φανός από την στεριά το κόκκινο στα δεξιά μου δείχνει

σαν να μου λέει δεν ήρθε η ώρα μου για την μεγάλη πλεύση

και οι αναμνήσεις μου τρυπάν το σώμα σαν σαράκι,

εγώ που πολύ αμάρτησα στο δύσκολο ταξίδι της ζωής

Άγγελοι ξέρω θα έρθουν το σώμα μου να πάρουν.

Γιατί κρυφά στον κόρφο κομπόδεμα κρατώ

τα μαύρα τα δολάρια από το τελευταίο μπάρκο

και πριν μου δώσει σήμα ο φανός για την μεγάλη πλεύση,

μέσα στο μπαρ του λιμανιού για ένα ποτό και ένα φιλί παζάρια

πάλι θα κάνω και σε μιας Μαρίας το κορμί να αφήσω την ψύχη μου.

(από τις θάλασσες μου)

Μαρ Ντουλσε = Γλυκά νερά

Μια ονομασία του Αμαζονίου