Το σώμα σου σμιλεύω με απαλά χάδια,

τον λαιμό σου, το στήθος, τα πόδια σου,

πόνος όμως είναι τα κόκκινα σκληρά σου χείλη,

χείλη που καίνε πως να τα φιλήσεις;

Και προσπαθώ να ζω μέσα σου

λεύτερα χωρίς φόβο,

μα ο πόθος μου αυτός ο ανεξέλεγκτος πόθος μου

με φέρνει φόβο.

Θέλω να είμαι στην σκέψη σου

στην φωνή σου στο σώμα σου,

να χαϊδεύω τα υπέροχα μαλλιά σου

πώς να σ’ αγαπώ χωρίς αυτά.

Και τώρα πάλι που σε σκεφτομε

μέσα στον κόσμο, είσαι ο κόσμος μου

και ονειροπολώ και όλα είναι σιωπηλά

θάλασσα, αστέρια ,γη.

Και μόνο ο γρύλλος κρυμμένος στο αλμυρίκι

θέλει να με φέρει πίσω στην ζωή,

βιασύνη έχει ο χρόνος στα όνειρα

και η ευτυχία περνά αβίαστα φιλί με το φιλί

Και αδειάζει ο νους , άπειρη εμπιστοσύνη

περνά μέσα μου για όλον τον κόσμο,

και εκείνο το άστρο και αυτός ο φλοίσβος

και το βότσαλο που τρίζει στα πόδια στην πλάτη

όλα είναι γαλήνη.

Μέχρι την νεκρική σιωπή του γρύλλου.

γιάννης καρατζούδης