Έρωτες αδέσποτοι όπως οι αέρηδες του Αιγαίου, φιλιά που βουτάνε στα μεγάλα κύματα να αρπάξουν μικρές ψυχές. Αλμύρα στα φρύδια να ψηθεί ο νους, να καταλαγιάσει ο πόνος. Έμεινα μόνος στο λιμάνι εγώ και η βαρκούλα, ο πόνος της ψυχής μας δεν θυμάμαι ούτε το όνομα της. Αγρύπνια κάνει ο φόβος μου για σένα και για μένα, και πλημμύρα στην ψυχή μου το πάθος με τον πόθο. Φωτιά και χαλασμός η μορφή σου στο μυαλό μου, όμως τώρα χτυπά δώδεκα φόρες η αγωνία μου στο ρολόι της πλατείας. Και το λιμάνι γίνετε όλο και πιο μικρό, η μπούκα δεν χωρά ούτε την ψυχή μου απόπλου για να πάρει. Εδώ τελείωσε η παράσταση μας και ο φάρος σήμα πια δεν δίνει. Δραπέτευσε και η μικρή ελπίδα μου, τώρα σε όποια θάλασσα και να σε δω άδεια θα την θυμάμαι. Σώπαινα όλη την νύχτα με ένα τσιγάρο σε λαθεμένη πορεία, και το πρωί την γκρίζα θάλασσα έφτυσα τρεις πίσω μην σε γυρίσεις. Γιατί αδειάσανε οι θάλασσες των ματιών μου, και σκάρωσαν τα όνειρα μου μες την μικρή βαρκούλα. Γιάννης Καρατζούδης από τα ερωτικά