Κάποιες νύχτες ονειρεύομαι, πως είμαι εγκλωβισμένη σε έναν παράξενο, σκοτεινό κόσμο χωρίς εξόδους κινδύνου, κι εγώ τρέχω σαν σε κυλιόμενο διάδρομο, πάνω σε μία λουστραρισμένη άσφαλτο. Με κυνηγάνε άνθρωποι που ζούνε μέσα σε πολυτελή γραφεία, καλοντυμένοι, με χαμόγελο-μάσκα, εκλεπτυσμένους τρόπους, φαρμακερά βέλη οι συμπεριφορές τους, σαϊτιές που σε στοχεύουν πισώπλατα.
Με κυνηγάνε κτίρια πανύψηλα που κρύβουν τον ουρανό, δεν τον αφήνουν να φανεί, σκεπάζουν τον ήλιο, φρενάρουν τον άνεμο. Κι ακόμη παραπήγματα υγρά, εξαθλιωμένα από αλουμίνιο και ελενίτ μπάζουν από παντού νερά και τα ποντίκια σουλατσάρουν αμέριμνα.. Παράγκες σε καταυλισμούς, παλιοσίδερα, ξεφτισμένα χαρτόνια που παρασέρνονται από έναν κίτρινο χτικιασμένο αέρα...
Άνθρωποι να μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα και κολασμένα, αλυσοδεμένοι σε μαρτύριο ατελείωτο, κουρασμένοι, χλωμοί, γερασμένοι με ξεχαρβαλωμένα, λασπωμένα παπούτσια και κουρέλια να χάσκουν πάνω τους.
Με κυνηγάνε βιτρίνες ακριβές, μου πλασάρουν μοναδικά προϊόντα, μου γεννούν πλαστές ανάγκες, υπόσχονται να με κάνουν ξεχωριστή, να με κάνουν "κάποια"... Ρούχα και φιόρια ιλουστρασιόν είδωλα που στραφταλίζουν στο ψεύτικο φως των προβολέων, πάνω σε άκαμπτες κούκλες πλαστικές.
Αυτοκίνητα, γκατζετάκια, έξυπνες συσκευές, έπιπλα, κουρτίνες, χαλιά, πισίνες, μάρμαρα, πυξίδες, χέστρες, τάσεις... Βιτρίνες επιθυμίες, προορισμοί, ιδανικοί παράδεισοι, ταξίδια, ηδονές. Με κυνηγάνε βιτρίνες πουτάνες, άνθρωποι απάνθρωποι, μποέμ, νάρκισσοι, "δήθεν", γύπες, λύκοι, αρπακτικά, τοξικά σκουπίδια.
Τρέχω, λαχανιάζω, αγωνίζομαι να ξεφύγω από ένα εφιαλτικό σκηνικό. Πονάνε τα πέλματα μου και δε γίνεται να σταματήσω και μετά κάτι αιχμηρό, κάτι σαν πέτρα κοφτερή κάτω από το πόδι μου με αναγκάζει να σταματήσω...
Σκύβω και ψάχνω με την αφή...βότσαλα είναι...ξαφνικά η αύρα της...νιώθω να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, να μου τα ανακατεύει τρυφερά πάνω στο πρόσωπο...η θάλασσα..
Αρχίζω να νιώθω σίγουρη ξανά, βρίσκομαι κοντά της. Είναι πάντα εκεί, πελώρια, υδάτινη αγκαλιά, σαν υπόσχεση αιώνια, αμετακίνητη και λυτρωτική...
Τρέχω καταπάνω της σε μια ορμή ασυγκράτητη, λυμένη από ανάγκες, συμβιβασμούς, ψευδοεαυτούς. Στο πρώτο αλμυρίκι ανεμίζει ένα μεταξωτό κορδελάκι χωρίς να πλησιάσω, ξέρω πως είναι "αυτό" που έδενα τα μαλλιά μου στα παιδικά μου χρόνια.
Συνεχίζω να τρέχω πιο γρήγορα, τα πόδια μου βουλιάζουν σαν σε χώμα μαλακό, άμμος, αίσθηση βελούδινη στα πέλματα μου, ψήγματα χρυσού που λαμπυρίζουν μπροστά στα μάτια μου.
Τινάζομαι ιδρωμένη...
Όνειρο σκέφτομαι...
Σαν υπνωτισμένη πλησιάζω το παράθυρο, το ανοίγω διάπλατα...είναι εκεί...ο ψίθυρος της, ο αέρας της, η μυρωδιά της. Ξαναγύρισα κοντά της. Μετά από τόσα χρόνια, γύρισα πίσω στο κάλεσμα και στην ανταμοιβή της. Στην αλμυρή φιλόξενη αγκαλιά της, στη σιγουριά του γαλάζιου της, στη δίνη από το ταπεραμέντο της.
Η ζωή που έζησα, οι άνθρωποι που γνώρισα, οι στόχοι που διάλεξα, όλα τέλος πάντων που νόμιζα δικά μου υποχώρησαν άτακτα μπροστά στη λαχτάρα μου για κείνη. Το μόνο αληθινό, το μόνο πραγματικά δικό μου...η θάλασσα μου.
Όλα με πρόδωσαν, όλα μου γύρισαν την πλάτη, όλα μου άφησαν μια γεύση μισή... μόνο αυτή... η λύτρωση μου, η ταυτότητά μου, η μοίρα μου...μόνο αυτή...!!!!