Ένα καλό βιβλίο ήταν ένας ολόκληρος θησαυρός, μια περιουσία που λίγοι είχαν την τύχη να αποκτήσουν.
Έτσι διαβάζοντας τους ήρωες των άλλων θελήσαμε να δημιουργήσουμε και εμείς, να φτιάξουμε τους δικούς μας ήρωες, να διηγηθούμε τις δικές μας ιστορίες, να περάσουμε τα δικά μας μηνύματα.
Πόσοι από εμάς δεν γεμίσαμε, λοιπόν, τα χρόνια μας με ήρωες και αντιήρωες γράφοντας στα δεκατρία μας κρυφά; Κρυφά αλλά και δειλά συνάμα...
Ξεκινήσαμε με ημερολόγια, όπως η Άννα Φράνκ, κρύβοντας τα σε κάποιο πατάρι του μυαλού μας. Καταγράψαμε σκέψεις, φόβους, άγχη, ανησυχίες, έρωτες, φιλίες, καθετί που μας απασχολούσε και φάνταζε τόσο μα τόσο μεγάλο και δύσκολο τότε.
Αργότερα, σεργιανίσαμε στα ρομαντικά μονοπάτια της Έμιλ Μπροντέ καθώς ο ρομαντισμός και ο συναισθηματισμός είχαν πρωτεύοντα ρόλο στην εφηβική ζωή μας.
Μετά γίναμε μπουλούκια με πολιτικό στίγμα διαβάζοντας "το λάθος" του Σαμαράκη, με τη μάνα μας να διαβάζει "το τρίτο στεφάνι" του Ταχτσή περιμένοντας να παντρευτούμε.
Έτσι εγκλωβισμένες, ενδεχομένως, σε ένα γάμο που δε θέλαμε και κανείς δε μας ρώτησε, διαβάζαμε κρυφά τον εραστή της Λαίδη Τσάττερλη γιατί δεν μας έβγαινε το πλάνο και ελπίζαμε σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ομορφότερο, σε κάτι πιο ελπιδοφόρο...
Δυστυχώς, όμως, μάθαμε πολύ καλά στο πετσί μας πως η αγάπη άργησε μια μέρα όπως μας είπε η Λιλί Ζωγράφου...
Κατόπιν, μπήκαμε σε πιο βαθιά νερά, ξεκινήσαμε να διαβάζουμε Καζαντζάκη για να νιώσουμε ελεύθεροι αλλά εν τέλει πολιορκημένοι όπως μας δίδαξε ο μεγάλος Διονύσιος Σολωμός.
Τέλος, οι πνευματικοί κηρύττουν πως είμαστε συνδημιουργοί αλλά αυτεξούσιοι.
Και γω μετά από όλα αυτά, νιώθω και πάλι μπερδεμένη, χαμένη μέσα στα καινούρια δεδομένα που η γνώση δείχνει λίγο αδύναμη απέναντί τους. Αναθεωρώ, ψάχνω, ζητώ και καταλήγω διαβάζοντας πάλι...
το Ζητείται Ελπίς του Σαμαράκη...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ...ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ...!!!