Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα βόλτα σε αυτόν τον πεζόδρομο. Ήταν η πρώτη φορά, όμως, που μου τράβηξε τόσο πολύ το ενδιαφέρον. Όλα ξεκίνησαν όταν άκουσα έναν νεαρό δίπλα μου να μιλάει στο τηλέφωνο λέγοντας σε έναν φίλο του "που είσαι ρε μαλάκα; είμαι στα πεζούλια και σε περιμένω".
Ξαφνικά, αναρωτήθηκα. "Πεζούλια; Πως και δεν το είχα ξανακούσει εγώ αυτό;". Από ότι κατάλαβα, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, πεζούλια έλεγε η νεολαία αυτή την ευθεία που αποτελείται από 2 επίπεδα σκαλιών, στην ουσία είναι το τελείωμα του πάρκου του Αγίου Κωσταντίνου, πάνω στα οποία μπορεί και αράζει.
Εκείνο το βράδυ, τα πρόσεξα για πρώτη φορά. Ένας άλλος κόσμος άρχισε να ξεπροβάλει μπροστά μου. Ένας κόσμος διαφορετικός, αλλιώτικος από το δικό μου.
Άρχισα να κάνω βόλτες πάνω κάτω παρατηρώντας δεξιά και αριστερά. Δεν μίλαγα, μόνο έβλεπα. Και ότι έλειπε το συμπλήρωνα με τη φαντασία μου.
Τα παιδιά ήταν χωρισμένοι ανά παρέες. Κάθε παρέα και ένας άλλος κόσμος. Μια δική της ιστορία. Ποιος ξέρει άραγε πόσες ιστορίες θα χουν ρουφήξει όλα αυτά τα χρόνια τα πεζούλια αυτά; Πόσες μουσικές, πόσα δάκρυα, πόση χαρά.
Στη μία γωνία ήταν μια παρέα αγοριών. Θα ταν δε θα ταν γύρω στα 17. Ο ένας από αυτούς έπαιζε στην κιθάρα σε αργεντίνικο ρυθμό. Οι υπόλοιποι άκουγαν από δίπλα χαχανίζοντας και σχολιάζοντας περί ανέμων και υδάτων.
Λίγο πιο δίπλα, δύο κοπέλες. Η μία ξαπλωμένη πάνω στα πόδια της άλλης, με τη δεύτερη να της χαϊδεύει τα μαλλιά. Μου φάνηκε σαν να την παρηγορούσε για κάτι. Ίσως για κάποιον αδικοχαμένο έρωτα.
Λίγο παρακάτω, μια αντροπαρέα συζητούσε για γκόμενες ενώ κάναν καμάκι στα κορίτσια που πέρναγαν μπροστά από τα πεζούλια σαν να ήταν σε πασαρέλα.
Στο τέλος, κάτι κορίτσια τρώγανε πατατάκια και κρουασάν ενώ πίνανε μπύρες και συζητάγανε τα δικά τους.
Κοντοστάθηκα για λίγο. Αναρωτήθηκα πόσο διαφορετικά φάνταζαν αυτά τα παιδιά από μένα, τη μεγάλη. Αυτά αντιπροσώπευαν ένα κόσμο πιο αληθινό, πιο ντόμπρο, πιο απελευθερωμένο. Εμείς, είμαστε έρμαια του καθωσπρεπισμού, των" πρέπει" και του δήθεν.
Αυτά πάνε κόντρα στο κατεστημένο, μάχονται για το διαφορετικό, αγωνίζονται να διαμορφώσουν τη δική τους ταυτότητα, η οποία δε θέλουν να θυμίζει σε τίποτα αυτή των μεγάλων. Καταργούν τα μέχρι τώρα δεδομένα με τη συμπεριφορά τους, καταργούν τις διατροφικές μας καταπιέσεις, φτύνουν το σύστημα, αναζητούν την ανατροπή.
Ίσως, βέβαια, αυτό τους το επιτρέπει και το νεαρό της ηλικίας τους. Ίσως και αυτοί στην πορεία να καταλήξουν να συμβιβαστούν, όπως κάναμε όλοι εμείς. Ίσως, και λέω ίσως, γιατί ακόμη ελπίζω πως μια μέρα τα πράγματα θα αλλάξουν, πως αυτή η πολυπόθητη ανατροπή θα έρθει.