Το ήξερα πως αν σε έχανα, δε θα είχες πια εξουσία επάνω μου.

Γυμνή εγώ χωρίς εσένα.

Γυμνός κι εσύ.

Τώρα, όμως, δεν μπορούμε.

Ένα να γίνουμε.

Ένας χειμώνας, η αλήθεια μέσα μου.

Μπορεί να χαθήκαμε σαν εραστές, η αγάπη δεν χάθηκε.

Αν τρελάθηκα από καημό, εκεί στα δυτικά του φεγγαριού, η γνώση πάλι θα με βρει.

Ο θάνατός σου δεν με εξουσιάζει.

Μόνο δαίμονες τρελαίνουν το κορμί μου.

Όμως, ένας ανεμοστρόβιλος, σαν μονόκερως θα τους τρυπήσει.

Μπορεί σαν εραστές στο πέλαγος, του θανάτου να έχουμε χαθεί.

Εγώ πάλι θα αναδυθώ…

Κι ας φωνάζουν οι γλάροι πως μόνη μου είμαι.

Εγώ που με μαργαρίτες έντυσα το κορμί σου πριν ο χωρισμός το πάρει,

Μαργαρίτες το παράθυρο μου θα στολίσω.

Κι από εκεί την κορφή του βουνού που ανθούς έχει γεμίσει, θα κοιτώ.

Εκεί θα υψωθώ σαν κορυφή κι εγώ.

Αστέρια να φέρω συντρίβοντας κάθε τροχό που προσπαθεί να με παγιδέψει.

Ο χωρισμός σαν τον θάνατο δεν έχει εξουσία πια.

Αφανισμένος από την ζωή μου.

Οι εραστές και αν χάθηκαν, η αγάπη μένει.