«Πώς είναι δυνατόν να πέρασαν δεκαεννιά χρόνια, από κείνη την άνοιξη του σαράντα τρία; Κι από αυτά τα δεκαεννιά χρόνια, αν προσθέσει κανείς όλους τους μήνες, που ζήσανε μαζί, δε βγαίνει καλά καλά ούτε ένας χρόνος. Αντάρτικο, εξορία, παρανο¬μία κι ανάμεσα σ’ αυτά, μικρά διαλείμματα με τη Σοφία και την Αλίκη, που είχε γεννηθεί στο μεταξύ. Η Σοφία τον περίμενε με λαχτάρα σε κάθε σμίξιμο. Τον τελευταίο καιρό, ζήσανε έξι ολόκληρους μήνες στην οδό Λευκωσίας, στο σπίτι του Νίκου.
-Να μεγαλώσει λίγο το παιδί και κάνω κι εγώ ό,τι ονειρευόμουνα, μισοπαραπονέθηκε κάποτε εκείνη. –
Τα όνειρα της Σοφίας δεν πρόφτασε ποτέ να τα καλομάθει ο Νίκος. Έφυγε πάλι. Τούτη τη φορά, ο χωρισμός κράτησε δώδεκα ατέλειωτα χρόνια για τη Σοφία. «Το παιδί μού ξεφεύγει», έγραφε στα γράμ¬ματά της.
«Παίρνει έναν δρόμο που δεν τον θέλεις μήτε συ μήτε εγώ…» Μόλις κατέβηκε από το τρένο έπεσε στην αρχή βουβή στην αγκαλιά του. Ύστερα είπε μόνο:
— Να ησυχάσω, Νίκο.
Πλάι της, ένα ψιλόλιγνο κορίτσι, ίδια η Σοφία των δεκαεννιά χρόνων, μόνο που –το ’νιωσε αμέσως ο Νίκος– δε θα ’μοιαζε, μήτε τόσο δα, στον χαρακτήρα της τοτινής Σοφίας.
— Πατέρα, λέει η Αλίκη, το πρώτο κιόλας βράδυ, την ώρα που έτρωγαν. Είσαι δέκα χρόνια πίσω.
Ο Νίκος άργησε ν’ απαντήσει.
— Τι θες να πεις; Η Αλίκη σκάει στα γέλια.
— Κανένας πια στην Αθήνα δε φοράει κοστούμι σάντα κρούτα.
— Μα είναι δροσερό, λέει εκείνος κι ύστερα νευ¬ριάζει, που πιάνει τον εαυτό του να δικαιολογείται.
Τίποτα δεν της αρέσει της Αλίκης από το δωμά¬τιο. Η λάμπα, οι τούλινες κουρτίνες, η βιβλιοθήκη… κι ένα ένα όλα τα μικροπράγματα, που, οχτώ χρό¬νια τώρα, έφερνε γεμάτη χαρά η Νατάσα και στό¬λιζε το σπίτι.
Στην Αθήνα δε συνηθίζεται, πατέρα… Ο Νίκος κάτι πάει να πει, μα το πικραμένο βλέμ¬μα της Σοφίας τον συγκρατεί. Η Σοφία, από το πρωί, που πρωτομπήκε στο σπίτι, δεν άγγιξε τίπο¬τα. Μοιάζει σαν να ’ρθε μουσαφίρισσα και δε θέλει ν’ αλλάξει την τάξη του νοικοκύρη. Η Αλίκη δεν αφήνει τίποτα στη θέση του.
— Μα δεν έχεις λοιπόν διόλου γούστο, λέει και παίζει τόπι ένα μαξιλάρι που ’χει κεντημένο πάνω ένα ελάφι.
Ο Νίκος της το παίρνει από τα χέρια….
«Να μεγαλώσει λίγο το παιδί και να κάνω κι εγώ ό,τι ονειρευόμουνα.» Πότε το ’χε πει αυτό η Σοφία;
Εκείνος μπορούσε τα βράδια να κάθεται …να βλέπει τηλεόραση κι η Σοφία λαχτα¬ρούσε πότε να γυρίσει η Αλίκη σπίτι, που δεν άφη¬νε έργο για έργο στον κινηματογράφο.
— Τι να σου κάνει; έλεγε η μητέρα του φίλου, που τα διηγήθηκε. Άμα δεν υπάρχει πατέρας στο σπίτι…» Το κείμενο αυτό με οδήγησε στο να σκεφτώ ότι είναι πολύ ευλογημένος όποιος μπορεί να επιλέξει να κάνει στη ζωή τις κατάλληλες κινήσεις στον κατάλληλο χρόνο. Ελπίζω εσείς να ανήκετε σε αυτή την κατηγορία. Να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!