Τα παιδιά μας είναι μια προέκταση του εαυτού μας; Είναι σημαντικό να τα καθοδηγούμε και πόσο θα πρέπει να τους υποδεικνύουμε τις επιλογές τους; Ξέρουμε καλύτερα εμείς τι είναι καλύτερο για αυτά ή μήπως στην προσπάθειά μας να τα βοηθήσουμε ζητάμε να καλύψουμε τις δικές μας φιλοδοξίες και όνειρα;
Για αυτή την εβδομάδα η «Τροφή για Σκέψη» φιλοξενεί ένα ποίημα του διάσημου Λιβανέζου συγγραφέα και ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν από το βιβλίο του «Ο κήπος του Προφήτη» για να στοχαστούμε πάνω στο γονεϊκό ρόλο και στη σχέση μας με τα παιδιά μας.
«Kαι μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε: Μίλησε μας για τα παιδιά. Και είπε αυτός (ο προφήτης):
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή. Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου Αφού ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά. Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο και κομπάζει ότι με τη δύναμή του τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά. Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο» Η ελευθερία μέσα στην οικογένεια είναι ένα λουλούδι που καλλιεργείται με πολλή αγάπη και σεβασμό ανάμεσα στα μέλη της. Σας εύχομαι να απολαύσετε την ευωδία του σε όλη σας τη ζωή!