Ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς είχε γράψει τους παρακάτω στίχους:
"Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα
με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα"
Άρα λοιπόν πως είναι δυνατόν η αξιοσύνη κάποιου να κρατήσει τη σημαία της χώρας του μπορεί να μετριέται με τη βαθμολογική κλίμακα του σχολείου;
Θα πει κάποιος, ότι οι αριστούχοι πρέπει να επιβραβεύονται. Τίθεται όμως το ερώτημα: Με βάση ποιο σύστημα κάποιοι θεωρούνται αριστούχοι;
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καλλιεργεί τις ικανότητες του μαθητή, την κριτική σκέψη του, τη συνεργασία και την απόκτηση αληθινής γνώσης εκεί μπορεί να υπάρξουν πραγματικοί αριστούχοι, που θα πρέπει να επιβραβευτούν γιατί η αριστεία του θα αποτελεί συνδυασμό, γνώσης, αντίληψης, και ομαδικού πνεύματος.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, όπως το Ελληνικό που βασίζεται στη μηχανική αποστήθιση (παπαγαλία), στη βαθμοθηρία, στον στείρο ανταγωνισμό και στον ατομισμό χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες κάθε μαθητή και όπου πρωταρχικός στόχος του συστήματος αυτού είναι η δημιουργία ρομπότ και πειθήνιων οργάνων, καλοκουρδισμένων μηχανών, που θα αποτελέσουν απλά και μόνο εργαλεία και τίποτα παραπάνω του επικρατούντος κοινωνικοοικονομικού status, σ' αυτό το σύστημα λοιπόν μόνο "αριστούχοι" εντός πολλών εισαγωγικών υπάρχουν. Άρα λοιπόν δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε σε ένα τέτοιο σύστημα αριστούχο κάποιον που πήρε 19 και άχρηστο κάποιον που πήρε 14.
Και μην ξεχνάμε και τη ρήση του Αϊνστάιν, που ταιριάζει γάντι στο εν Ελλάδι σύστημα εκπαίδευσης. Λέει λοιπόν ο Αϊνστάιν "Αν ένα ψάρι το κρίνουμε απ' την ικανότητά του να ανέβει σ' ένα δέντρο, τότε αυτό θα περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο".