Η εξίσωση του κουμμουνισμού με το ναζισμό, που γίνεται τον τελευταίο καιρό εκτός από ανιστόρητη και επικίνδυνη, σίγουρα είναι και σκόπιμη. Ή μάλλον καλύτερα, πρώτα και κύρια σκόπιμη και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Η σκοπιμότητα της συγκεκριμένης εξίσωσης μπορεί να αποδειχθεί με τον ποιο απλό τρόπο. Με το να δούμε την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη Γερμανία του μεσοπολέμου και με το ποιοι βοήθησαν και εν τέλει ωφελήθηκαν απ΄ την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Είναι αν μη τι άλλο φαιδρό να πιστέψουμε ότι, ένας δεκανέας του Γερμανικού στρατού στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, με μόνο προσόν το λαϊκίστικο, αντισημιτικό, ρατσιστικό λόγο του θα μπορούσε να γίνει καγκελάριος και «φύρερ» της Γερμανίας.
Μετά τη λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η Γερμανία ή όπως είναι σε πολλούς γνωστή Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν ένα κράτος διαλυμένο. Οι υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις που τις είχαν επιβάλει να πληρώσει οι νικήτριες δυνάμεις της Αντάντ είχαν διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η φτώχεια και η εξαθλίωση ήταν ορατή σε κάθε γωνιά της. Σε ένα τέτοιο χάος σίγουρα θα μπορούσε να βρει γόνιμο έδαφος ο ρατσιστικός, αντισημιτικός λόγος του Χίτλερ, που έψαχνε να βρει αποδιοπομπαίους τράγους, υπαίτιους για να τους φορτώσει τα προβλήματα του Γερμανικού λαού. Έφτανε όμως αυτό για να γίνει ο Χίτλερ Καγκελάριος; Σίγουρα όχι. Χρειαζόταν στηρίγματα πρώτα και κύρια οικονομικά, τα οποία και βρήκε στους μεγαλοκαπιταλιστές της Γερμανίας.
Όταν πολεμούν οι ελέφαντες συνήθως την πληρώνουν τα μυρμήγκια λέει μια παροιμία, αρά λοιπόν ο μόνος που την πλήρωσε απ’ τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν ο Γερμανικός λαός. Οι Γερμανοί κάτοχοι του πολύ μεγάλου πλούτου συνέχισαν να ζουν και να βασιλεύουν. Για πόσο όμως; Στα μάτια πληθώρας χειμαζόμενων γερμανών, το Σοβιετικό εγχείρημα έμοιαζε παράδεισος, άρα οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες έπρεπε να παλέψουν για την επιβίωση τους έναντι σε μια ενδεχόμενη επανάσταση του γερμανικού προλεταριάτου.
Και φυσικά αυτή η πάλη, έχοντας απέναντι έναν εξαθλιωμένο λαό, δεν μπορούσε να γίνει μέσα στα πλαίσια μια δημοκρατίας. Ακραία κατάσταση, άρα και ακραία λύση. Ο άνθρωπος τους υπήρχε. λαϊκιστής και δεινός προπαγανδιστής, εμφορούμενος με μια ιδεολογία, που θα μπορούσε εύκολα να βρει ευήκοα ώτα στις γερμανικές μάζες – εξ’ άλλου η μάζα δεν έχει ποτέ δική της προσωπικότητα και βούληση και είναι πάντα έρμαιο του κάθε δημαγωγού - αφυπνίζοντας εθνικιστικά ένστικτα και αποπροσανατολίζοντας έτσι το λαό απ’ το πραγματικό αίτιο των δεινών του, που ήταν οι ενδοκαπιταλιστικές κόντρες, του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, που οδήγησαν στον πρώτο παγκόσμιο.
Ο Αδόλφος Χίτλερ λοιπόν αποτελούσε τον καλύτερο σύμμαχο της γερμανικής ολιγαρχικής ελίτ των κεφαλαιοκρατών, στην προσπάθεια της κουμμουνιστικής αναχαίτισης. Φυσικά και ο στόχος της ονομασίας του κόμματος, «εθνικοσοσιαλιστικό» ήταν διττός και διόλου δεν είχε σχέση με τον πραγματικό σοσιαλισμό. Από τη μία να υποδαυλίσει το γερμανικό εθνικισμό κι’ απ’ την άλλη, με την χρήση του όρου σοσιαλιστικό, να αποκτήσει απήχηση στις πλατιές λαϊκές μάζες και να ανέλθει στην εξουσία με τη νομιμότητα της λαϊκής εντολής.
Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι, καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου μεγάλες δυνάμεις της εποχής, όπως η Αγγλία, ακολούθησαν πολιτική κατευνασμού απέναντι στον Χίτλερ, μιας χωρίς φυσικά να το ομολογούν ανοιχτά, θεωρούσαν ότι μπορεί να λειτουργήσει ως αντικομουνιστικό ανάχωμα στην Ευρώπη. Βέβαια, όταν ο γερμανικός μιλιταρισμός και ο παγγερμανισμός γιγαντώθηκαν, έθεσαν σε σοβαρό κίνδυνο τα συμφέροντα των Βρετανών κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι γνώριζαν απ’ τον πρώτο μεγάλο πόλεμο, ότι απώτερος στόχος του γερμανικού επεκτατισμού ήταν η εξεύρεση δρόμων προς την Μέση Ανατολή και οι δημιουργία αποικιών και εμπορικών σταθμών. Έτσι ήρθε ο Δεύτερος
Παγκόσμιος Πόλεμος ως αποτέλεσμα πάλι μια βαθιάς διαμάχης αντικρουόμενων συμφερόντων του διεθνούς Κεφαλαίου. Προφανώς ελάχιστα τους ένοιαζε η εδαφική ακεραιότητα της Πολωνίας. Το μεγάλο στοίχημα ήταν άλλο, να ανακόψουν τον ασυγκράτητο Αδόλφο που είχε αρχίσει πλέον να γίνεται επικίνδυνος για τα γάλλο-βρετανικά συμφέροντα ανά τον πλανήτη.
Το γεγονός ότι η ολιγαρχική ελίτ του μεγάλου κεφαλαίου ευνόησε και βοήθησε την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία γίνεται πασιφανές αν δει κανείς ποιοι τελικά και πως ωφελήθηκαν απ’ αυτόν. Τρανή απόδειξη αυτού είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πλησίον τους ή ακόμη και μέσα σ’ αυτά άνοιξαν μονάδες παραγωγής οι μεγαλύτερες γερμανικές εταιρίες, αποκομίζοντας έτσι τεράστια υπερκέρδη εκμεταλλευόμενες τα δωρεάν εργατικά χέρια των φυλακισμένων που τους επέβαλαν εξοντωτικές εργασιακές συνθήκες. Έτσι γίνεται ευνόητο πλέον γιατί οι ικανοί για εργασία διαχωρίζονταν απ’ τους μη ικανούς οι οποίοι εκτελούνταν επί τόπου.
Στην προσπάθεια δημιουργία αυτής της αισχρής εξίσωσης ναζισμού – κουμμουνισμού, πολλοί προτάσσουν το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης, ή πιο γνωστό ως σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ κι’ εδώ είναι η μεγάλη ιστορική πλάνη. Ο Στάλιν μπορεί να ήταν αυταρχικός, δεν ήταν όμως επουδενί ίδιος με το Χίτλερ και φυσικά δεν ήταν και ηλίθιος.
Γνώριζε πολύ καλά ότι, ο Χίτλερ σίγουρα θα στρεφόταν κατά της Σοβιετικής Ένωσης και με μια διπλωματική κίνηση υπογραφής ενός συμφώνου, όχι συμμαχίας, αλλά μη επίθεσης ήθελε να κερδίσει χρόνο ώστε να μπορέσει να προετοιμαστεί ενάντια στο γερμανικό επεκτατισμό.
Απ’ όλα τα παραπάνω γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι, ο ναζισμός δεν ήταν τίποτα άλλο από μια έσχατη ακραία λύση του καπιταλισμού, του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, για να κρατηθεί εν ζωή. Όταν κάποιος πνέει τα λοίσθια τόσο πιο σκληρός και αδυσώπητος γίνεται για να κρατηθεί στη ζωή. Και το καπιταλιστικο σύστημα την εποχή του Χίτλερ, μια εποχή μετά από έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο και μια εποχή που σημαδεύτηκε απ’ την βαθιά οικονομική ύφεση του 1929, πραγματικά έπνεε τα λοίσθια και χρειαζόταν δραστικούς και ακραίους τρόπους για να επιβιώσει και να αναγεννηθεί εκ’ νέου κι’ αυτοί οι τρόποι είχαν όνομα και λέγονταν φασισμός και ναζισμός.
Η τωρινή σκοπιμότητα της εξίσωσης κουμμουνισμού – ναζισμού είναι πλέον εμφανής. Το ντόμινο κρίσεων στον πλανήτη απ’ το 2007 και μετά, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά βίαιες ανακατανομές πλούτου, έχει δημιουργήσει μεγάλες τάσεις αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος και τις σχεδόν δικτατορικής λειτουργίας των αγορών, που έχουν γίνει πλέον ανώτερες απ’ τις κυβερνήσεις των κρατών. Το σύστημα κάποια στιγμή θα φτάσει στα όρια του και όταν φτάσει εκεί θα χρειαστεί και πάλι ακραίες λύσεις για να μην καταρρεύσει. Θα χρειαστεί να ξαναβγάλει απ’ το οπλοστάσιό του το όπλο του φασισμού και φυσικά πριν φτάσει σ’ αυτό το σημείο ακόμη προσπαθεί να ωραιοποιήσει την ακρότητα. Γιατί το να εξισώσεις κάποιος τα εγκλήματα των ναζί με τον κουμμουνισμό, αν μη τι άλλο προσπαθεί να τα ωραιοποιήσει και να δώσει άφεση αμαρτιών στο Χίτλερ και τους ομοίους του. Τα ναζιστικά εγκλήματα και ολοκαυτώματα που προκαλούν αποτροπιασμό και φρίκη, δεν μπορούν να μπουν με κανέναν τρόπο στην ίδια ζυγαριά με το οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Με τα εγκλήματα των ναζί μπορούν να συγκριθούν μόνο οι εκατόμβες νεκρών στις πρώην αποικίες, όταν γηγενείς λαοί ζήτησαν το δικαίωμα τους στην αυτοδιάθεση.
Με τα εγκλήματα των ναζί μπορούν να συγκριθούν μόνο τα εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια αθώα θύματα των πολέμων στο Βιετνάμ, στην Κορέα, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στην Γιουγκοσλαβία. Ξέρετε αυτές που η «πολιτισμένη» Δύση ονομάζει με το εύηχο «παράπλευρες απώλειες».
Με τα εγκλήματα των ναζί μπορεί να συγκριθεί μόνο το γεγονός της υποδαύλισης εμφυλίων πολέμων και ταραχών με χιλιάδες θύματα, όπως Συρία, Λιβύη, Αίγυπτο κλπ, καθώς και η ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, όταν αυτές δεν ήταν αρεστές στους υπερατλαντικούς νταβατζίδες και η αντικατάστασή τους με στυγνές δικτατορίες (βλέπε πχ Χιλή).
Με τα εγκλήματα των ναζί μπορεί να συγκριθεί μόνο το γεγονός ότι, υπάρχουν πολυεθνικές εταιρίες που έχουν διπλάσια και τριπλάσια κέρδη από το συνολικό ΑΕΠ πολλών φτωχών χωρών.
Με τα εγκλήματα των ναζί, μπορεί να συγκριθεί μόνο η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση λαών της Αφρικής. Η έλλειψη φαγητού, πόσιμου νερού, εμβολίων, ιατρικής περίθαλψης, η τεράστια παιδική θνησιμότητα κλπ. Και όλα αυτά γιατί οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτών των χωρών έγιναν βορά στην αδηφαγία του «πολιτισμένου» Δυτικού κόσμου.
Με τα εγκλήματα των ναζί μπορεί τελικά να συγκριθεί μόνο η νοσηρή, κτηνώδης απληστία κάποιων που θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι και για να ικανοποιήσουν αυτή την απληστία δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό.
Για όλα αυτά τα παγκόσμια διαχρονικά εγκλήματα τον αίτιο τον ξέρουμε και σίγουρα αυτός δεν είναι ο κουμμουνισμός!
Γιάννης Δραπανιώτης
