Λάβαμε και δημοσιεύουμε την πιό κάτω επιστολή
Αγαπημένοι μου συντοπίτες,
Χρόνια τώρα με ταλανίζει η σκέψη, να δημοσιεύσω κάποιες από τις σκέψεις μου, για τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, για τον τόπο που θυμάμαι, για τον τόπο που επισκέπτομαι και τώρα, κάθε εβδομάδα ανελλιπώς.
Η Αιδηψός των παιδικών μου χρόνων - έτσι έλεγα τα Λουτρά γιατί το χωριό δεν είχε μπει ακόμα στην καθημερινότητά μου – ήταν ένα μαγευτικό μέρος. Η θάλασσα και το λιμάνι, κυρίαρχες εικόνες στην καθημερινότητά μας, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία, για όλους τους ανθρώπους. Τα κτήρια όλα πέτρινα, ισόγεια και λίγα με Β’ όροφο. Οι δρόμοι με Ιπποδάμειο σύστημα χαραγμένοι, παράλληλοι οι μισοί προς την θάλασσα και οι υπόλοιποι κάθετοι στους πρώτους. Το περισσότερο της πόλης ήταν προσφυγικά σπίτια και λίγα μεγάλα παλαιά και με ιστορία ξενοδοχεία στον παραλιακό δρόμο. Μπροστά στη θάλασσα τεράστιοι ευκάλυπτοι – πολλοί από αυτούς υπάρχουν ακόμα. Σε όλα τα πεζοδρόμια, σε όλους τους δρόμους νεραντζιές. Αγαπημένο μας παιχνίδι ο νεραντζο΄-πόλεμος. Τα σπίτια όλα σχεδόν με αυλές. Οι άνθρωποι γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους, πράγμα που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό ακόμα. Μεγάλα σόγια, συγγενείς παντού, συμμαθητές παντού, φίλοι παντού. Παιχνίδι ολούθε.
Περπατώντας στην πόλη, καταλάβαινες που είσαι και με κλειστά μάτια. Από τις μυρωδιές ξεχώριζες από πιο μαγαζί μπροστά περνούσες. Μπακάλικο, φαρμακείο, σουβλατζίδικο, καθαριστήριο, καφενείο ή ουζάδικο. Μα και από βιβλιοπωλείο μπροστά να περνούσες είχε και αυτό την ξεχωριστή μυρωδιά του.
Με τις παραπάνω μνήμες μαζί με τις αποσκευές μου, τα τελευταία περίπου είκοσι χρόνια κάθε μα κάθε Παρασκευή, ακόμα και με νεογέννητη την μικρή μου κόρη μόλις τριάντα εννέα ημερών, -σαράντισε στο χωριό- καταφθάνω χαρούμενος για να ζήσω ξανά στα πάτρια εδάφη το κάθε Σαββατοκύριακο… Θα μπορούσα να υπερηφανευθώ πως αγαπάω το χωριό μου περισσότερο από τους περισσότερους μόνιμους κατοίκους του. Κι όταν λέω χωριό μου, εννοώ τα Λουτρά που έζησα τα παιδικά μου χρόνια και πήγα στο πέτρινο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο που μόλις είχε κατασκευαστεί, το Χωριό στο οποίο μετακόμισα κάπου στα δέκα μου χρόνια, τον Άγιο Νικόλαο που περνούσαμε με την παρέα τα καλοκαίρια μας, αλλά και τα Ήλια, τα Γιάλτρα και τον Νέο Πύργο, μέρη στα οποία φτάναμε με τα ποδήλατά μας κρυφά από τους γονείς…
Δεν υπήρχε χωράφι που να μην παίξουμε, παραλία που να μην κολυμπήσουμε. Μα και με μια μικρή βαρκούλα βρέθηκα σε κάθε γωνιά της θάλασσας, και με λίγα μελίσσια σε κάθε μεριά του βουνού. Με παρέα, με την οικογένεια, ακόμα και μόνος, … με λιακάδες και βροχές, με χιόνια και καύσωνες μα και με έναν τυφώνα πρόσφατα, δεν έχασα ούτε Σαββατοκύριακο… ούτε μία απουσία.
Είμαι λοιπόν παρατηρητής αυτής της γωνιάς της Γης που τόσο αγαπάω -και δικαίως εάν κανείς την παρατηρήσει στον χάρτη τόσο ως προς την θέση στον πλανήτη όσο και ως προς αυτή που κατέχει στην χώρα μας- για πάνω από μισό αιώνα.
Οι παραπάνω σκέψεις, διεκόπησαν μια μέρα ξαφνικά, όταν η μικρή μου κόρη παρά την βαθιά αγάπη που νοιώθει μέσα της για την Αιδηψό, σε τυχαία συζήτηση μας, την περιέγραψε σαν ένα μέρος με μισογκρεμισμένα σπίτια, με χαλασμένα πεζοδρόμια και μια αίσθηση εγκατάλειψης. Ξαφνιάστηκα.
Και για να σας λύσω την απορία η περιοχή που περιέγραφε ήταν η διαδρομή από το Δημαρχείο προς την Βιβλιοθήκη, από εκεί προς τα Πλατάνια, προς το κτίριο της ΔΕΗ αργότερα ΚΑΠΗ;, την Εκκλησία των Αγ. Αναργύρων την Σπηλιά του Σίλα , το Λουτρο-θεραπευτήριο στο άλσος και πίσω στο Δημαρχείο. Μιλούσε δηλαδή για την πιο ιστορική διαδρομή της πόλης την οποία χαριτολογώντας μεταξύ μας την λέμε «μονοπάτι της εξερεύνησης» και την διαβαίνουμε όλη η οικογένεια σχεδόν κάθε Κυριακή. Εδώ να σημειώσω ότι η διαδρομή αυτή ανήκει εξ ολοκλήρου στο Δημόσιο και αποτελείται από κοινόχρηστους και κοινωφελείς χώρους, και όταν κάποτε ως άτυπος ξεναγός την παρουσίασα σε φίλους τους γέμισε γοητεία...
Η Διαδρομή λοιπόν αυτή, αντί να είναι το στολίδι της πόλης και πόλος έλξης των τουριστών, αποτελεί έναν σκουπιδότοπο με χαλάσματα, επικίνδυνο για τον επισκέπτη και ντροπή για την πόλη.
Μετά από την παραπάνω συζήτηση που είχα με την κόρη μου και προσπαθώντας να την πείσω πως δεν είναι και τόσο χάλια η κατάσταση, με έπεισε μάλλον αυτή για το αντίθετο.
Αν ξεκινήσει κανείς από τον ‘Πάντερμο’ που για χρόνια αποτελούσε σκουπιδότοπο των επισκεπτών του και που ποτέ ο Δήμος δεν έφτανε μέχρι εκεί για μια υποτυπώδη καθαριότητα, μέχρι την στιγμή που ξεκίνησε η φιλότιμη προσπάθεια κάποιων λίγων ανθρώπων ώστε να εγκατασταθούν εκεί το καλοκαίρι πολιτιστικά δρώμενα, δηλαδή αρκετός κόσμος δηλαδή πολιτικό ενδιαφέρον… και… καταλήξει στο Λιμάνι… παντού απελπισία.
Το Λιμάνι που αποτελεί ουσιαστικά την πλατεία των Λουτρών, μαζί με την Βόλτα, τον παραλιακό πεζόδρομο. Τι να πρώτο κοιτάξει κανείς, μα ας δούμε μόνο τα πλακόστρωτα και τα κάγκελα. Στα πλακόστρωτα αυτά έμαθα ποδήλατο με δύο ρόδες όταν ήμουν δυόμισι χρονών και είναι τα ίδια. Το ποδήλατο που είχα τότε το έχω κρατήσει και ειλικρινά σας λέω είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Και να σας πω το γιατί… το έχω αναπαλαιώσει δύο φορές. Το πλακόστρωτο το άμοιρο έχει αφεθεί στην τύχη του, όπως και τα πεζοδρόμια σε όλη την πόλη.
Βλέπω ακόμα κάπου κάπου τα γκρι μικρά τσιμεντένια ανάγλυφα πλακάκια που είχαν τοποθετηθεί μπροστά στα προσφυγικά πέτρινα σπιτάκια. Όχι πως δεν μου αρέσουν, μα καμία φροντίδα όλα αυτά τα χρόνια…
Για τα κάγκελα στον παραλιακό, … ήταν ήδη παλιά όταν ήμουν παιδί, αλλά σήμερα κάποιον θα βάλουν φυλακή όταν κάποιος ανέμελος βρεθεί από κάτω. Η δε αναπαλαίωση όπου αυτή έγινε …δεν το συζητώ, παράδειγμα τέχνης και επιστήμης.
Και δεν πρέπει να παραλείψω την πανέμορφη βόλτα από τα Λουτρά στον Άγ. Νικόλαο. Δεν ξέρεις αν θα φτάσεις ζωντανός… και πάντα είσαι σε ετοιμότητα να πηδήξεις στην αμμουδιά, αν τύχεις σε συνάντηση αντιθέτως διερχόμενων αυτοκινήτων
Έχει μάθει ο γάιδαρος να δουλεύει χωρίς να τρώει … αλλά μη γελιόμαστε, σε λίγο μπορεί να ψοφήσει.
Κι αν αυτό συμβεί θα είναι η δεύτερη φορά και δεν θα ξανά αναστηθεί. Η πρώτη ήταν όταν σταμάτησε ο Κοινωνικός Τουρισμός. Τώρα, που με τους επισκέπτες από βορά μοιάζει η Αιδηψός να ξαναφορά την όπως άλλοτε κοσμοπολίτικη όψη της, εάν δεν σεβαστούμε αυτούς τους ανθρώπους που μαζεύουν τις οικονομίες τους κάθε χρόνο για να μπορέσουν να ζήσουν λίγες ημέρες της ζωής τους στον Τόπο μας και τους διώξουμε κι αυτούς, τότε ποια θα είναι η επόμενη εναλλακτική; Μήπως γάτες και κουκουβάγιες όπως τον χειμώνα…
Σας καλώ λοιπόν όλους να δείτε ότι ζούμε σε έναν πολύ ξεχωριστό τόπο, με πολλές ομορφιές ακόμη να αντιστέκονται στα υπνοδωματιοκτίρια που έχουν κατακλύσει την περιοχή. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε ο καθένας με τις δυνάμεις του και να αναγκάσουμε και όποιους απαιτείται, ώστε η πόλις να γλιτώσει από την φθορά της εγκατάλειψης.
Ας πάρουμε θέση κι ας κάνουμε ενέργειες, ώστε η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία πενήντα χρόνια να αλλάξει.
Ας χρησιμοποιήσει ο κάθε ένας μας την δύναμη που έχει, τόσο την ατομική όσο και τη συλλογική.
Ελπίζω να μη μακρηγόρησα.
Η πρόθεσή μου να δημοσιεύσω αυτές τις σκέψεις, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική και με κανέναν χώρο της, τα κίνητρά μου είναι μόνο τα συναισθήματά μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Αριστείδης Στ. Στυλιανού / Αρχιτέκτων Μηχανικός ΑΠΘ. <Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.>