Αντί όμως η καταστροφή να μας προβληματίσει, αντί να μας κάνει ψύχραιμα και αντικειμενικά να δούμε τι φταίει ώστε να μην θρηνήσουμε ξανά θύματα έγινε για μια ακόμη φορά πεδίο «ανθρωποφαγίας» και μικροπολιτκής αντιπαράθεσης. Ο καθένας ψάχνει να αποδώσει ευθύνες, να ζητήσει κεφαλές επί πίνακι και να το παίξει, το αιώνιο κουσούρι του Έλληνα, ξερόλας. Όλοι μα όλοι ξαφνικά έγιναν δασολόγοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί, νομομαθείς συνταγματολόγοι και ότι μπορεί να φαντασθεί κανείς.
Πριν μερικά χρόνια πάνω από διακόσιους νεκρούς θρήνησε η Αυστραλία σε φονικές πυρκαγιές που ξέσπασαν στη χώρα. Δεκάδες οι νεκροί σε κεντρικό προάστιο του Λονδίνου από πυρκαγιά σε ουρανοξύστη. Δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες άστεγους αφήνουν οι τυφώνες που πλήττουν τακτικά της Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτά τα κράτη, το μόνο σίγουρο είναι πως έχουν καλύτερο κρατικό μηχανισμό απ’ το δικό μας για την αντιμετώπιση καταστροφών, άρα με την Ελληνική λογική εκεί δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν καταστροφές ή αφού συμβαίνουν ο Μάλκομ Τέρνμπουλ (Πρωθυπουργός Αυστραλίας) πρέπει να εκτελεστεί έξω από την όπερα του Σίδνεϊ, η Τερέζα Μέι να κρεμαστεί απ’ το Μπίγκ Μπέν και τον Ντόναλντ Τράμπ να τον πνίξουν στον ποταμό Ποτόμακ που περνάει μέσα απ’ την Ουάσιγκτον. Στα πολιτισμένα όμως αυτά κράτη μόλις περάσει η καταστροφή έρχεται η δικαιοσύνη μαζί με ομάδες ειδικών και ερευνούν αν κάτι πήγε στραβά και αν αυτοί που έπρεπε να εφαρμόσουν το σχεδιασμό το έκαναν σωστά και ανάλογα αποδίδονται και οι ευθύνες. Επίσης γίνεται επανασχεδιασμός σύμφωνα με τα δεδομένα που δημιούργησε η καταστροφή. Στα πολιτισμένα αυτά κράτη εν μέσω της καταστροφής δεν βγαίνουν τα ΜΜΕ να διερωτούνται που είναι ο τάδε ή ο δείνα αξιωματούχος, διότι εκείνη την κρίσιμη στιγμή η δουλειά του αξιωματούχου δεν είναι να κάνει το «μαϊντανό» στα τηλεπαράθυρα. Ούτε τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν το ρόλο εισαγγελέα αποδίδοντας ευθύνες. Στον πολιτισμένο κόσμο οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν θεωρούνται θεσμικοί φορείς και τα ΜΜΕ δεν είναι τίποτα άλλο από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Θεσμικοί παράγοντες θεωρούνται μόνο στις τριτοκοσμικές χώρες κι εδώ δυστυχώς είναι Ελλαδιστάν όπου δικαιοσύνη δεν αποδίδουν οι δικαστές και εισαγγελείς αλλά ο Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ. Πρόσφατα διάβαζα κάπου πως γερμανοί τουρίστες στις διακοπές τους έκαναν στα παιδιά τους ασκήσεις πυρασφάλειας και παραδίπλα έλληνες παραθεριστές έλεγαν «τι κάνουν εκεί αυτοί οι μ@λάκες;». Τελικά ποιος είναι μ@λάκας; Ποιος από εμάς ξέρει στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας, στοιχειώδεις πρώτες βοήθειες ή στοιχειώδη μέτρα αντισεισμικής προστασίας; Παρά όταν κάνει κανένα σεισμό τρέχουμε όλοι στις σκάλες και στα ασανσέρ και μετά όταν τα σωστικά συνεργεία βρίσκουν πτώματα πολύ βολικά ρίχνουμε τις ευθύνες στο κράτος ξεχνώντας πως το κράτος στην ουσία είμαστε όλοι εμείς. Οι κρατούντες την εξουσία έχουν τις ευθύνες τους. Υπάρχουν ελλείψεις και μάλιστα πολύ μεγάλες. Δεν θα σταθώ σ’ αυτές. Σίγουρα πρέπει να αυξηθούν τα μέτρα και τα μέσα προστασίας και να γίνει ένας ορθολογικότερος σχεδιασμός αυτά είναι αυτονόητα ότι πρέπει να γίνουν ή καλύτερα έπρεπε να έχουν ήδη γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Όμως όπως είπα δεν θα σταθώ σ’ αυτά γιατί υπάρχει και κάτι που ήταν είναι και θα είναι πάνω απ’ τα έργα των ανθρώπων κι αυτό είναι η φύση.
Όσοι μιλούν για την κλιματική αλλαγή αντιμετωπίζονται από τους «ξύπνιους» οι τρελοί του χωριού. Φυσικά η κλιματική αλλαγή από μόνη της δεν έκαψε το Μάτι, ούτε πλημμύρισε τη Μάνδρα, όμως έκανε πιο έντονα τα καιρικά φαινόμενα τα οποία με τη σειρά τους κάνουν πιο επικίνδυνες και πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμες τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές. Γι αυτό πέρα από κάθε κρατικό σχεδιασμό πρέπει πρώτα απ’ όλα να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τη φύση. Να την σεβαστούμε και να την προστατέψουμε για να μας σεβαστεί και να μας προστατέψει κι αυτή και να μάθουμε να ζούμε ως ένα κομμάτι της και όχι εξουσιαστές και κυρίαρχοί της.
Επίσης πολύ σπουδαίο είναι να αποκτήσουμε και σοβαρή παιδεία. Δεν είναι δυνατό να μαθαίνουμε στο σχολείο όλους τους βίους των Αγίων και τα απολυτίκια και τα εκκλησιαστικά σκεύη και τα άμφια των ιερέων ως ψυχωφελή για τον άλλο κόσμο και να μην δίνεται βάρος στη μάθηση πραγμάτων χρήσιμων για την επίγεια ζωή μας όπως οι πρώτες βοήθειες, η αντιπυρική, αντισεισμική, αντιπλημμυρική προστασία και η οδική ασφάλεια.
Η Ανατολική Αττική έγινε «κρανίου τόπος» και εμείς όλοι αν δεν σταματήσουμε να διακατεχόμαστε από τρικυμία εν κρανίω σίγουρα θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα στα μέλλον.
Ας αναπαύσει ο Θεός τις ψυχές όλων αυτών που χάθηκαν!
Αν φυσικά τις αφήσουν να βρουν ανάπαυση τα κανάλια
και οι ξερόλες επαναστάτες του πληκτρολογίου!!!
Γιάννης Δραπανιώτης