Γράφει ο Τάσος Μπίρης

Τελικά φωτογραφίζουμε την πραγματικότητα; Πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα; Πόσο κοινή είναι σ όλους μας; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ή πει «στις φωτογραφίες βγαίνω καλύτερος» ή «βγάλε μου μια καλή φωτογραφία»; Τι είναι αυτό που μεσολαβεί ώστε να βγούμε ή να βγάλουμε μια καλή φωτογραφία;

Για να φωτογραφίσεις κάτι, πρέπει να το αγαπήσεις. Πρέπει να το αγαπήσεις και να αφεθείς να σε οδηγήσει εκείνο στα μυστικά του, είτε είναι τόπος, είτε πρόσωπο, είτε γεγονός. Πρέπει με ορθάνοικτη την ενόραση σου, να παρακολουθείς που σε παρασέρνει. Ουσιαστικά μπαίνεις μέσα στον χρόνο και αφήνεσαι , σε οδηγεί, σε παρασέρνει όπως το νερό στο ρυάκι. Είσαι σε ένα χορό με το φωτογραφιζόμενο, με υπόκρουση τον συμπαντικό ρυθμό και μια σε παρασέρνει αυτό, μια το παρασέρνεις εσύ σ αυτόν τον χορό κι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή τους σκας ένα φιλί κι έτσι αρχίζει η ύπαρξη μιας νέα ζωής, της φωτογραφίας.

Το αποτέλεσμα που θα γεννηθεί από την σχέση του φωτογράφου με τον χωροχρόνο είναι ένα παιδί, που ονομάζουμε φωτογραφία και από την στιγμή που θα γεννηθεί είναι ελεύθερο να δημιουργήσει νέες σχέσεις μεταξύ αυτού και εκείνων που θα το δούν. Όσο πιο καλή και δυνατή η σχέση των γονιών της φωτογραφίας, τόσο πιο δυνατή θα είναι η ζωή της στον χρόνο.

Όπως σε όλες τις σχέσεις μέχρι να φτάσουν, στην στιγμή ενός τοκετού, υπάρχει μεγάλος δρόμος. Πρώτα από όλα υπάρχει το παιχνίδι μεταξύ του φωτογράφου , των φωτογραφιζόμενων και του αδηφάγου χρόνου. Ένα παιχνίδι αγωνίας, χαράς, συγκίνησης, αναμονής, με επιτυχίες και αποτυχίες, κόπο, χρόνο και κόστος. Η αγάπη όμως «…πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει», και το αποτέλεσμα μιας καλής φωτογραφίας, μας δίνει φτερά για την δημιουργία της επόμενης.

Η πετυχημένη φωτογραφία γίνεται τα πάντα, όμορφη, αινιγματική, ερωτική, μυστηριακή, μια γλυκιά γλώσσα μυστηρίου, που μας καλεί να την δούμε και να την ξαναδούμε, να την ανακαλούμε στην μνήμη μας και τέλος να την ζηλεύουμε που έγινε πιο σημαντική από μας που την βγάλαμε…