Οι καλύτεροι άνθρωποι στην ζωή μας είναι αυτοί που επινοήσαμε εμείς.

Κάθε τόπος έχει τη μαγική διάσταση που εμείς θέλουμε. Κάθε πίνακας ζωγραφικής έχει τη δικιά μας εσωτερική ενόραση.

Όλοι μας νιώθουμε άγνωστες δυνάμεις και εικόνες να απελευθερώνονται από μέσα μας. Έχουμε μνήμες από μοιραίες συναντήσεις. Αλληγορίες για μια ζωή που θέλαμε κάτι να κάνουμε και δεν το τολμήσαμε.

Εγκλωβισμένοι σε ελλείμματα αυτογνωσίας.

Πάντα θα θυμόμαστε ότι κάτι μας λείπει μπερδεύοντας τα παλιά με τα καινούρια. Θα περιπλανιόμαστε σαν μόνες σάρκες που μένουν μετέωρες ανάμεσα στη συγχώρεση και την εκδίκηση.

Ίσως, σε κάποιους ανθρώπους δώσαμε περισσότερα από όσο έπρεπε και σε άλλους που άξιζαν δώσαμε πολύ λιγότερα. «Θύματα της καρδιάς», λένε. Πηχυαίος τίτλος… Και το μυαλό; Θύμα και αυτό;

Απλώσαμε σαν αντίλαλο τα παράπονά μας. Σαν μουσικές που έρχονται από αμμόλοφους που με τον πρώτο αέρα, χάνονται. Ο κόσμος γύρω μας μοιάζει σα μεγάλο τσίρκο. Οι αλλοτινοί φίλοι μας χαμένοι στη μετάφραση. Οι παλιές αγάπες έχουν πάει στον παράδεισο. Η μόνη μας πραγματική ευχαρίστηση που δεν την ομολογούμε, ούτε στον εαυτό μας, είναι ότι υπάρχουμε ακόμη.

Η ηδονή της κάθε μέρας μας είναι η ικανοποίηση του εγώ μας σε όλες του τις εκφάνσεις. Η ζωή μας ένα γλυκό του κουταλιού νερατζάκι, γλυκόπικρο.

Ίσως, τα καλύτερα είναι αυτά που επινοήσαμε τελικά. Πάνω και πέρα από την πραγματική ζωή μας στην απελευθέρωση της φαντασίας μας με την απουσία κάθε ελέγχου λογικής. Και τώρα μας συναντούμε στην ερημιά των κούφιων λέξεων, στα τετράγωνα κουτιά τηλεοράσεων, σε σπίτια-κλουβιά από μπετόν αρμέ και στις γιορτές, τις επετείους με χαμόγελα κλόουν.

Εύλογα, όσα δεχτήκαμε εν πλήρη συνείδηση ασυνειδησίας.