Ένιωθε σ 'όλα τα κύτταρα της το κρύο που διαπότιζε το δωμάτιο. Απόλυτη ησυχία. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο αργός σταθερός ήχος του καρδιογράφου. Δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα βλέφαρά της. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της εντατικής, περίμενε. Τι περίμενε; Ούτε αυτή δεν ήξερε. Φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Πριν λίγες ώρες κινούταν όλο ζωή. Ετοιμαζόταν να πάει στην καθιερωμένη συνάντηση της ομάδας της δημιουργικής γραφής στην οποία συμμετείχε. Ήθελε να διαβάσει το τελευταίο για τη φετινή χρονιά κείμενο της. Ήταν σίγουρη ότι θα άρεσε αλλά....
Όπως λέει και ο σοφός λαός μας, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Ήταν πολύ "γρουσούζικη εκείνη η μέρα". Δεν είχε προλάβει καλά-καλά να ανοίξει τα μάτια της, όταν άκουσε εκείνο τον ήχο των γυαλιών που έσπαγε. Ο άντρας της στην προσπάθεια να προλάβει το δρομολόγιο του για τη δουλειά, πήρε σβάρνα τον δίσκο με το σερβίτσιο του τσαγιού, που βρισκόταν πάνω σ' ένα τραπεζάκι στο σαλόνι. Ένα σερβίτσιο από την Πόλη, που ακολουθούσε την οικογένεια εδώ και τέσσερις γενεές. Ακολούθησε πολύ έντονος καυγάς. Στη συνέχεια πηγαίνοντας στη τουαλέτα να πλυθεί, έσπασε η μπαταρία της βρύσης. Μέχρι να βρει τον κεντρικό διακόπτη και να κλείσει το νερό, οι μπουχάρες του σαλονιού ήταν βουτηγμένες μέσα στο νερό. Κατεβαίνοντας να πάρει το αυτοκίνητό της για να πάει στο γραφείο, είδε ότι όλη η αριστερή του πλευρά ήταν χτυπημένη. Προφανώς κάποιος το βράδυ είχε πέσει πάνω του. Αργότερα, μάλωσε έντονα με τις κόρες της, το αφεντικό της αλλά και με δύο πελάτες που αρνούνταν να πληρώσουν τα μάρμαρα που είχαν αγοράσει, υποστηρίζοντας ότι τους είχε πουλήσει ελαττωματική παρτίδα. Ένιωθε μόνη. Ένιωθε ανήμπορη. Ένιωθε ότι κανένας δεν την καταλάβαινε. Ένιωθε ότι η ζωή της ήταν σαν ένα παλιό ναυάγιο στον κόλπο του Παγασητικού που δεν το είχε ανακαλύψει ποτέ κανείς.
Ανυπομονούσε να δείξουν οι δείκτες του ρολογιού 7, για να βρισκόταν μαζί με τη νέα της οικογένεια. Ήταν το μόνο μέρος που την ηρεμούσε. Το μόνο που την βοηθούσε να ανακλύψει τον θησαυρό που έκρυβε το ναυάγιο της αλλά...
Ένας έντονος πόνος στο στήθος, στην πλάτη, ένα μούδιασμα των χεριών και στη συνέχεια σκοτάδι...ένας πόνος μεταμφιεσμένος σε πειρατή που ανακάλυπτε το ναυάγιο της και στη συνέχεια "η αρπαγή του θησαυρού της".
Ξαφνικά, έντονη κινητικότητα. Γιατροί, νοσοκόμες έτρεχαν πέρα δώθε. Τους έβλεπε. Τα έβλεπε όλα. Έβλεπε ανθρώπους με άσπρες στολές πάνω από το κρεβάτι της. Έβλεπε την γραμμή του καρδιογράφου ευθεία. Έβλεπε τον άντρα της, τις κόρες της, τους γαμπρούς της, τις φίλες της από τη συγγραφική ομάδα και τον δάσκαλό τους. Όλοι ήταν εκεί με μάτια δακρυσμένα και την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν. Τι συνέβαινε. Πως ήταν δυνατόν να τα έβλεπε όλα αυτά ταυτόχρονα. Μήπως πέθανε; Μπα...εάν ήταν πεθαμένη, δεν θα ήταν πλημμυρισμένη με τόσο έντονα και υπέροχα συναισθήματα.
- Μη φοβάσαι. Δεν έχεις πεθάνει....άκουσε να της λέει μια κοριτσίστικη φωνούλα δίπλα της.
Ξαφνιασμένη, κοίταξε δεξιά της και είδε ένα καστανόξανθο κοριτσάκι περίπου δέκα χρονών, με δύο υπέροχα γαλανά ματάκια να της χαμογελάει.
-Με θυμάσαι; Είχαμε συναντηθεί πέρυσι το καλοκαίρι σ' ένα προσωπικό σου ταξίδι με τη βοήθεια του πνευματικού σου.
Πως μπορούσε να ξεχάσει. Ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες της. Ένα ταξίδι πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή της που τη βοήθησε να δει τα λάθη της, το τι τα τροφοδοτούσε, αλλά κυρίως να ανακαλύψει το θησαυρό που έκρυβε μέσα της.
- Εάν δεν έχω πεθάνει, εξήγησε μου τι είναι αυτό που βιώνω αυτή τη στιγμή. Που βρίσκομαι;
- Όνόμασέ το "εναλλακτικό μέλλον". Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Μην προσπαθείς και πάλι να αντλήσεις δύναμη από μια αδυναμία. Κοίτα, σε παρακαλώ πολύ, πόσος κόσμος έχει μαζευτεί έξω από την εντατική. Κοίτα, τον καθένα μέσα στα δακρυσμένα μάτια του. Νιώσε τα συναισθήματα τους. Σ' αυτή την κατάσταση που βρίσκεσαι, μπορείς. Νιώσε την αγάπη τους για σένα.
Όλο της το είναι γέμισε με αγάπη. Μπορούσε να διαβάσει το μυαλό και την καρδιά του καθενός. Ένιωθε ότι δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχε τόπος. Βίωνε μια κατάσταση χωρίς όρια και περιορισμούς. Όλοι και όλα ήταν ΈΝΑ!!!
- Τώρα, σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεσαι, θυμήσου την υπόσχεση που είχες δώσει τότε. Στην πρώτη μας συνάντηση.
-Θυμάμαι! Κι ένα χαμόγελο αγαλλίασης απλώθηκε στα χείλη της.
-Οπότε, είσαι έτοιμη!! Γειά σου. Θα τα ξαναπούμε.
Ο ήχος του ξυπνητηριού γέμισε το δωμάτιο. Είχε πάει 6. Έπρεπε να ετοιμασθεί για να προλάβει. Τι περίεργο όνειρο. Πόσο ζωντανό.
Λίγο αργότερα τα μέλη της συγγραφικής ομάδας ήταν έτοιμα να ακούσουν το κείμενο της. Φόρεσε τα γυαλιά της, παίρνει το κείμενο στα χέρια της και ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Απόλυτη ησυχία. Όλοι περιμένουν αλλά....
Άφησε το κείμενο στο τραπέζι, έβγαλε τα γυαλιά της και είπε:
Σήμερα δυστυχώς, λόγο μιας πολύ έντονης συναισθηματικής φόρτισης, δεν μπορώ να διαβάσω το τελευταίο κείμενο της χρονιάς που με τόσο κόπο ετοίμασα. Σήμερα, βίωσα μια πολύ αλλόκοτη εμπειρία. Μια εμπειρία που μ' έκανε να αναρωτηθώ, βγαίνουν τυχερές οι γρουσούζικες μέρες;
Η απάντηση ήρθε μέσα από ένα πολύ περίεργο όνειρο. Ένα όνειρο που μου θύμισε μια υπόσχεση που είχα δώσει ένα χρόνο πριν. Μια πολύ προσωπική υπόσχεση που νιώθω την ανάγκη σήμερα να μοιραστώ μαζί σας.
Κάποτε υποσχέθηκα στον εαυτό μου, πως όσο αναπνέω θα γράφω. Θα γράφω κείμενα για τους ανθρώπους που προτιμούν τις προκλήσεις της ζωής από την ασφάλεια. Που προτιμούν τη συναρπαστική περιπέτεια της ύπαρξης, από κάποιο ουτοπικό υποκατάστατο μιας ψευδούς ηρεμίας. Θα προσπαθώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, να μεταφέρω στο χαρτί πράγματα που θα βοηθούν τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό. Που θα τους βοηθούν να συνειδητοποιήσουν ότι η ελπίδα είναι καθήκον και όχι πολυτέλεια. Το να ελπίζεις, δε σημαίνει ότι ονειρεύεσαι, αλλά να έχεις τη δύναμη να μετατρέπεις τα όνειρα σου σε πραγματικότητα. Ευλογημένοι είναι αυτοί που ονειρεύονται και που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.
Μια υπόσχεση από την οποία αντλώ δύναμη ώστε να συνεχίσω να διακινδυνεύω με ευφυή τρόπο, να ονειρεύομαι και να χτίζω, να πέφτω και να επιτυγχάνω. Έτσι, ποτέ μου δεν θα ανταλλάξω την ελευθερία μου με την ευεγερσία. Ποτέ μου δε θα ανταλλάξω την αξιοπρέπεια μου με την ελεημοσύνη. Ποτέ μου δε θα δειλιάζω μπροστά σε οποιοδήποτε ισχυρό, ούτε θα λυγίζω μπροστά σε οποιαδήποτε απειλή. Κι όλα αυτά θα πιστοποιούνται όχι με δυνατές λέξεις, αλλά με μεγάλες πράξεις γιατί ξέρω ότι οι πράξεις μου μιλούν τόσο δυνατά που κανείς δεν μπορεί να ακούσει τα λόγια μου.
Τέλος, θέλω να ελπίζω πως τα γραφόμενά μου θα συνεχίσουν να ακολουθούν διαχρονικές αρχές και αξίες όπως η Αγάπη, η Δικαιοσύνη, η Ακεραιότητα, η Εντιμότητα, η Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, η Άδολη Προσφορά, η Ποιότητα, η Συνεχής Ανάπτυξη, η Υπομονή, η Ενθάρρυνση, μένοντας πάντα ταπεινή.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, ίσως βάλω και γω ένα μικρό λιθαράκι ώστε αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.