Η σημερινή «Τροφή για σκέψη» έχει αφορμή την θεατρική παράσταση «Οι κάτω απ’ τα’ αστέρια» που παρουσιάστηκε με πρωτοβουλία της Πολιτιστικής Κίνησης Μονοκαρυάς σε συνεργασία με τον Σύλλογο «Φωτόδεντρο» στην Μονοκαρυά Ιστιαίας την Δευτέρα 13/8/2018
Η βραδιά μας από την αρχή ξεκίνησε απροσδόκητα. Φτάνοντας στο προαύλιο χώρο του Σχολείου της Κάτω Μονοκαρυάς αντικρίσαμε ένα παράδοξο θέαμα, μια εικόνα που αντιτασσόταν στην συνηθισμένη αντίληψή μας για το θέατρο. Μια μικρή, αυτοσχέδια, θεατρική σκηνή απαρτιζόμενη από καρέκλες διατεταγμένες σε κύκλο και στο κέντρο ένα λιτό σκηνικό, αποτελούμενο μόνο από ξύλινα τραπέζια και ψάθινες καρέκλες – που ουσιαστικά χρησίμευαν περισσότερο για διακόσμηση παρά είχαν χρηστική σημασία για τη ροή του έργου. Χωρίς μικρόφωνα. Μόνος εξοπλισμός τα φώτα και μεγάφωνα για τη μουσική που φαινόταν πως έπαιζε από ένα παλαιού τύπου μαγνητόφωνο. Αυτά ήταν τα μόνα, αλλά όπως αποδείχτηκε αρκετά για να δώσουν την κατάλληλη δραματικότητα στο χώρο, μέσα από το παιχνίδισμα φωτός και σκιάς, πλαισιώνοντας όμορφα τις ερμηνείες.
Αντικρίζοντας έτσι ο ένας τον άλλο και παρατηρώντας όχι μόνο το δρώμενο αλλά και τις αντιδράσεις των θεατών, βιώσαμε, όλοι μαζί, σαν μονάδες σε μια ομάδα, μια διαφορετική εμπειρία. Η παράσταση ήταν ουσιαστικά ήταν ένας διάλογος, ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Γραμμένος στην αθυρόστομη γλώσσα των νέων της εποχής μας και με κάποιες δυνατές περιγραφές βίας και έρωτα - για το λόγο αυτό και η παράσταση προορίζεται για θεατές άνω των 14 ετών – η στιχομυθία των ηθοποιών περιέγραφε τη ζωή και την πορεία δύο νέων ανθρώπων , της Ασημένιας και του Νικολή, που ερωτεύτηκαν από παιδιά, έζησαν το πάθος της εφηβείας μα… κάπου στην πορεία… το έχασαν… Ακολουθούμε μέσα από το διάλογο το ζευγάρι από την αρχή της γνωριμίας τους, μέχρι εκείνη τη στιγμή που ξανασυναντιούνται.
Συμμετέχουμε συναισθηματικά στη χαρά αλλά και στις απογοητεύσεις τους, με γέλιο και με δάκρυα. Σαν μονάδες αλλά και σαν ομάδα. Αυτή η σχέση δεν έχει happy end. Διάφορες συγκυρίες συμβάλλουν στο τέλος, μα κυρίως το ότι τα λόγια δεν είχαν το κουράγιο να μετουσιωθούν σε πράξεις. Η διεκδίκηση της κοινής ζωής δεν ήρθε ποτέ.
Όμως οι άνθρωποι δεν σκεφτόμαστε συνέχεια όπως όταν είμαστε δεκαπέντε, έτσι δεν είναι; Ή μήπως κάποιοι σκέφτονται το ίδιο;
Μέσα από την πλοκή του σεναρίου γίνεται φανερό ότι η Ασημένια άλλαζε στο πέρασμα του χρόνου. Παραπαίοντας ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα, περίμενε την στιγμή που η σχέση της με το Νικολή θα περνούσε στο επόμενο στάδιο. Ανέμενε στωικά τη στιγμή της διεκδίκησης, της επιλογής, του ξεχωρίσματος της μοναδικότητάς της ανάμεσα στις άλλες γυναίκες… αλλά πόσο; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος την αναμονή; Με τα λόγια πέρασαν δεκαεφτά χρόνια… πολλά… Ο Νίκος παρέμενε αιθεροβάμων, αναζητούσε τις εμπειρίες, έγραφε ποίηση. Ο έρωτας ήταν γι’ αυτόν ένα κομμάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ύπαρξή του, μα όχι απαραίτητα συνδεδεμένο με τη μία γυναίκα που κραύγαζε ότι λάτρευε… Και όταν αυτή αποφάσισε ότι περίμενε αρκετά και ξεκίνησε μια καινούρια πορεία με έναν νέο σύντροφο, τότε ήρθε η ζήλεια… Ο πρωταγωνιστής από την αρχή βρίζει και κατηγορεί τον άντρα της πρωταγωνίστριας. Φαίνεται ότι αυτός ήταν το αγκάθι στη σχέση τους, ότι αυτός τους χώρισε. Μα… ήταν αλήθεια εκείνος ο άντρας που πήρε τη θέση του δίπλα της ο καταλύτης που διέλυσε τη χημεία ανάμεσά τους; Η μήπως ήταν η αδυναμία του πρωταγωνιστή να πάρει τις σωστές αποφάσεις, τη σωστή στιγμή; Η ζωή, όπως φαίνεται από την εξέλιξη του έργου, του έδωσε πολλές ευκαιρίες μα…
Το τέλος είναι απρόβλεπτο και ανατρέπει την αρχική εικόνα των πραγμάτων αλλά δεν θα σας το περιγράψω. Μιας και η παράσταση θα ανέβει το χειμώνα στο θέατρο Α, στην Αθήνα, σας προτρέπω να την παρακολουθήσετε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Κι αν τύχει και προβληθεί στην πόλη σας, να πάτε να τη δείτε.
Θα μου πείτε… πολύ λιτά όλα αυτά… Μα τελικά, η ουσία βρίσκεται στην μεγάλη παραγωγή, στα πλούσια σκηνικά, στον πολυπληθή θίασο; Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την ερμηνεία των δύο νέων, ταλαντούχων ηθοποιών της Λίλας Μπακλέση, που μας έχει συστηθεί τηλεοπτικά μέσα από την σειρά «Ταμάμ» και του Κωνσταντίνου Μπίμπη, που είχαν το θάρρος να ταξιδέψουν στην επαρχία για να μας δείξουν το ταλέντο τους και να μας βάλουν σε σκέψεις. Χάρηκα την απλότητα, τη δροσιά της παράστασης, ακόμη και την αθυρόστομη γλώσσα που παρόλο το σκληρό άκουσμα για τα αυτιά κάποιων, ίσως μπορεί να αγγίξει λίγο περισσότερο την σύγχρονη νεολαία, δημιουργώντας συνθήκες ταύτισης με τους πρωταγωνιστές. Μιας και η γραφίδα του Τηλέμαχου Τσαρδάκα σε αυτό το έργο είναι κατά βάση δραματική, παρόλες τις πινελιές χιούμορ που διανθίζουν το κείμενο και ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα, η παράσταση σου αφήνει μια πικρή επίγευση αλλά και ένα δίδαγμα. Ότι ένα γραμμάριο πράξης αξίζει δεκάδες φορές περισσότερο από χίλιες λέξεις και ότι η ζωή είναι ένα δώρο που δεν πρέπει να το αφήνουμε να πάει χαμένο άτολμοι, ονειροβατώντας.
Συγχαρητήρια στην ΠΚ Μονοκαρυάς και στο Φωτόδεντρο που πήραν την πρωτοβουλία να μας συστήσουν σε αυτού του είδους το θέατρο. Με χαρά θα αναμένουμε να δούμε και άλλες νέες, εναλλακτικές θεατρικές σκηνές στον τόπο μας και παραστάσεις που καλλιεργούν τον γόνιμο προβληματισμό και την κριτική σκέψη.
Να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα.
