Γράφει ο Paulo Coelo στον «Αλχημιστή»: «Όταν οι μέρες γίνονται ίδιες θα πει πως οι άνθρωποι έχουν πάψει να αντιλαμβάνονται τα καλά πράγματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους κάθε φορά που ο ήλιος διασχίζει τον ουρανό.»
Και πραγματικά, είναι αλήθεια πως αφήνουμε τον καιρό να περνάει χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τα μικρά ψήγματα που διαφοροποιούν τη μία μέρα μας από την άλλη. Κάθε μέρα έχει τη δική της χαρά, τα δικά της δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες που νιώθουμε πραγματικά ότι ζούμε. Αυτά μένουν χαραγμένα μέσα μας, μια λάμψη που μας θερμαίνει τις μέρες που νιώθουμε μέσα μας παγωμένοι.
Ο σοφός λαός, για να διαφοροποιούνται οι μέρες του χρόνου, είχε δημιουργήσει τις λαϊκές γιορτές επ’ ευκαιρία των θρησκευτικών εορτών. Μια κυκλική πορεία χρόνου που έφερνε και ξαναέφερνε διαφορετικές εμπειρίες. Χριστούγεννα, Απόκριες, Σαρακοστή, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, μικρότερες γιορτές, για να έχουν οι άνθρωποι κάτι να αναμένουν, κάτι να προετοιμάζουν, κάτι να ζουν διαφορετικό. Αλλά και κάθε αγροτική δραστηριότητα πλαισιωνόταν από μια μικρή γιορτή με κεράσματα και τραγούδια: το αλώνισμα, ο τρύγος, το μάζεμα της ελιάς, η απόσταξη του τσίπουρου…
Εμείς στην σύγχρονη καθημερινότητα, σε αντίθεση με τους προγόνους μας, τα ισοπεδώσαμε όλα, στην λογική του κέρδους και της κατανάλωσης. Δουλεύουμε δέκα και πλέον ώρες τη μέρα και τις υπόλοιπες τις περνάμε μπροστά σε έναν υπολογιστή ή μια τηλεόραση. Τα Σαββατοκύριακά μας είναι κλεισμένα με τις δουλειές του σπιτιού. Η Κυριακή είναι πλέον (προαιρετικά) εργάσιμη. Τελικά, κάθε μέρα γυρίζουμε σπίτι ένα πτώμα, αφού έχουμε εκτελέσει επιμελώς ένα σφιχτό πρόγραμμα που περιλαμβάνει δουλειά και δραστηριότητες, καλοκουρδισμένα μηχανήματα που περιμένουν να αρρωστήσουν για να βρούν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους.
Κι ο χρόνος περνάει, πολύ γρήγορα. Ο Καβάφης το περιγράφει αυτό ποιητικά στο ποίημα του «τα κεριά»
«Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
Σα μια σειρά κεράκια αναμμένα,
Χρυσά ζεστά και ζωηρά κεράκια Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν Μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων Τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη Κρύα κεριά λιωμένα και κυρτά Δε θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των Και με λυπεί το πρώτο φως τους να θυμούμαι Εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά Δε θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει Τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν…» Λοιπόν… Tι απολογισμό θα κάνουμε όταν τα κεράκια μας –τα οποία δεν γνωρίζουμε πόσα είναι- θα κοντεύουν να σβήσουν όλα; Πόσες θα είναι οι φυλαγμένες οι χαρές μας; Πόσα θα είναι τα όμορφα πράγματα που ζήσαμε, οι μικρές ευλογίες της καθημερινότητας που απολαύσαμε; Σας εύχομαι να αποφασίσετε συνειδητά να απολαύσετε αυτές τις γιορτές περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εύχομαι να οργανώσετε το πρόγραμμά σας έτσι, που να φυλάξετε χρόνο για σας, για τις μικρές απολαύσεις της κάθε μέρας, για μια αγκαλιά και έναν καφέ με τους αγαπημένους σας χωρίς να κοιτάτε κάθε τρείς και λίγο, ποιοί σας έκαναν like στο Facebook. Εύχομαι να περάσετε χρόνο με τα παιδιά σας, να παίξετε μαζί τους, να γελάσετε, να δημιουργήσετε. Εύχομαι να ασχοληθείτε με τις δραστηριότητες που αγαπάτε. Εύχομαι να φτιάξετε τα αγαπημένα σας γλυκά και κουλουράκια. Να τα προσφέρετε με αγάπη σε συγγενείς και ξένους. Να θυμηθείτε να πιείτε ένα καφέ με τη χήρα γιαγιά της διπλανής πόρτας που δεν έχει κανένα να τη θυμηθεί. Να δώσετε και να πάρετε συναισθήματα. Τα κεράκια μας -δεν θέλουμε αλλά έτσι γίνεται- σβήνουν κάθε μέρα κι από ένα. Ας μην αφήσουμε όμως τη λάμψη τους να χαθεί μέσα στην ψυχή μας. Θα κλείσω με δύο λέξεις που αποτελούσαν το μότο ζωής του Γ. Δροσίνη: «Ό,τι προφτάσωμεν». Ασημίνα Ντέλιου