Ποια είναι η θέση μας μέσα στην πόλη που μας στεγάζει και μας περιβάλλει; Ζούμε επί το πλείστον σε αστικά περιβάλλοντα, σε χώρους φτιαγμένους για να δρούμε παράλληλα αλλά και απομονωμένοι από τους άλλους… Τι γίνονται όμως τα κρυφά μας όνειρα; Υπάρχει χώρος για αυτά στον σύγχρονο τρόπο ζωής; Πώς μπορούν να εξελιχτούν οι ατομικές αποφάσεις και σκέψεις ; Για αυτή την εβδομάδα επέλεξα να σας δώσω «τροφή για σκέψη» ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ο βομβιστής του Παρθενώνα» του Χρήστου Χρυσόπουλου, (εκδ. Καστανιώτη, σ.25-26)
«Ο καθένας μας εδώ έχει τη θέση που του αρμόζει. Και η ζωή μας είναι οτιδήποτε κάνουμε σε δημόσιο χώρο. Τις περισσότερες φορές είναι κάτι ασυναίσθητο και πειθαρχημένο: στεκόμαστε, περπατάμε, καταναλώνουμε, μιλάμε, καθόμαστε, κινούμαστε, γράφουμε. Σε αυτό το διάνυσμα των γεγονότων από τη στάση μέχρι την κίνηση και από την πειθαρχία μέχρι την παραβατικότητα υπάρχουν γεγονότα ασυναίσθητα αλλά και πράξεις συνειδητές: τραγουδάμε στο δρόμο, γράφουμε πάνω σε έναν τοίχο, σπάζουμε ένα αντικείμενο, σκοντάφτουμε, ανάβουμε μια φωτιά, παίζουμε θέατρο, κυνηγιόμαστε, κλέβουμε, χτυπούμε, ρυπαίνουμε, χορεύουμε… Με άλλα λόγια: ζούμε έξω , στον δρόμο, σε ένα πεδίο διάχυτο, το οποίο μοιραζόμαστε με άλλους, μένοντας ο καθένας μόνος του. Ο δρόμος γίνεται τότε ένας χώρος οικείος- ή μάλλον οικειοποιημένος- όπως ένα ιδιωτικό δωμάτιο.
Αισθανόμαστε ότι εκεί έχουμε κάποιο δικαίωμα. Με αυτόν τον τρόπο κάθε γεγονός μεταμορφώνεται σε πράξη. Είναι κάτι «που κάποιος κάνει». Η ζωή η ίδια δεν εκτυλίσσεται πλέον «μέσα στην πόλη» αλλά «στην ίδια την πόλη», επάνω στο σώμα της πόλης. Η πόλη δεν είναι πια δοχείο (ζούμε εντός της πόλης και έχουμε όνειρα) αλλά αντικείμενο-παιχνίδι (ζούμε στην πόλη και τη χρησιμοποιούμε, την αλλάζουμε, παίζουμε με αυτήν). Ας το πούμε αλλιώς: η πόλη μας και ο,τι κάνουμε σε αυτήν (με αυτήν) αποτελούν πλέον ένα τρόπο κι όχι ένα τόπο που ζούμε. Και υπό αυτήν την έννοια συγκατοικούμε με τα όνειρα όπως και με έναν συγκάτοικο επειδή «συγκατοικώ» σημαίνει πάνω από όλα ζώ με έναν συγκεκριμένο τρόπο-όχι απλώς σε ένα κοινό χώρο.
Γι’ αυτό και η έλλειψη ονείρων μας σπρώχνει σε μια πανικόβλητη, αδιέξοδη αναζήτηση και απελπισία. Σε μια κατάσταση όπου δεν συμβαίνει «τίποτα» , μπροστά στη «λευκή σελίδα» αναδύεται πολύ σύντομα ο ζόφος ενός ανυπόφορου κενού και σπεύδουμε να δημιουργήσουμε μερικά γεγονότα που όμως παραμένουν ασήμαντα. Αγωνιούμε να συγκροτήσουμε τις διαφορετικές πτυχές της ζωής και διαρκώς συναρμολογούμε μια θραυσματική εικόνα. Και ενώ ωκεανοί των πιο άγριων εγκλημάτων μπορούν να μας αφήσουν αδιάφορους μέσα σε αυτήν την ευάρεστη οικειότητα όπου ο «καθένας κοιτά τη δουλειά του», αρκεί ένα και μόνο αναπάντεχο συμβάν για να διαταραχθεί η ομοιόσταση μιας ζωής που κυβερνάται από τους νόμους της εντροπίας… Τα γεγονότα συνιστούν από μόνα τους ένα σύστημα ανελέητο και ανεξέλεγκτο.»
Ένα απροσδόκητο γεγονός λοιπόν, μικρές μεταβολές της εντροπίας, μπορούν να σχίσουν την ανθρώπινη κοινωνική μάσκα και να ανατρέψουν την λεπτή ισορροπία της ζωής. Το αποτέλεσμα είναι συνηθισμένοι άνθρωποι με κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά να εμφανίζουν μια απροσδόκητη αντίδραση σε ένα ερέθισμα, ακόμη και παραβατική, γεμίζοντας τα δελτία ειδήσεων με «γεγονότα».
Άραγε, αν μπορούσαμε να ενσωματώσουμε τα όνειρά μας στην κοινωνική μας πραγματικότητα, κι όχι απλά να ζούμε βίους παράλληλους, πώς θα ήταν τελικά η ζωή μας;
απο την Ασημίνα Ντέλιου