Γράφει η Ασημίνα Ντέλιου

Η γλώσσα μας δεν είναι απλά ένα εργαλείο καθημερινής επικοινωνίας. Είναι ένα εργαλείο έκφρασης της ανθρώπινης ψυχής. Οι επιστήμονες έχουν βρει ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό και στην εξέλιξη του γλωσσικού του οργάνου.

Όσες περισσότερες λέξεις μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερο γινόταν το επίπεδο της νοητικής του αναβάσεως, τόσο μεγαλύτερο το βάθος της σκέψης του, τόσο καλύτερη γινόταν η διαπροσωπική του επικοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις.

Στην εποχή μας, εποχή του διαδικτύου και της τηλεόρασης, η εικόνα προσπαθεί να υποκαταστήσει την γλώσσα. «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις» λέμε, αλλά μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις στο νου καθενός από αυτούς που τη βλέπουν… Αυτές αν εκστομίζονταν, σε μια σχέση αλληλοπεριχώρησης, θα οδηγούσαν μέσω της συζήτησης σε ένα ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας τα άτομα, αλλά και σε ανώτερο επίπεδο κατανόησης και της ίδιας της εικόνας, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή ανάλογα το κάθε νοητικό υπόβαθρο.

Χάνουμε λοιπόν σιγά σιγά το γλωσσικό μας όργανο, γινόμαστε βουβοί και κλεινόμαστε στην προσωπική μας φτωχή δεξαμενή λέξεων, σε ένα εγωιστικό κλειστοφοβικό κόσμο, φοβούμενοι ή ακόμη χειρότερα, αδύναμοι να μοιραστούμε τη σκέψη και το λόγο, σφιχτά προσδεδεμένοι με την άψυχη εικόνα και τα συναισθήματα που μπορεί αυτή να πυροδοτήσει.

Τελικά θεωρούμε πιο εύκολο και υιοθετούμε όλοι μας ένα σημειολογικό νέο κώδικα αβαθούς επικοινωνίας, με Like και χειρονομίες, με χαριτωμένα σχεδιάκια και παραστάσεις… και σταδιακά ξαναγυρίζουμε σε μια νεωτεριστική εκδοχή της παλαιολιθικής εποχής που ο άνθρωπος εξέφραζε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του σχεδιάζοντας στους τοίχους των σπηλαίων…

Ας μη χάσουμε την δυνατότητα να μιλάμε γιατί θα συρρικνώσουμε την ανθρώπινη ιδιότητά μας. Ας μη χάσουμε τις λέξεις μας, γιατί θα χάσουμε την ικανότητά μας να δημιουργούμε πολιτισμό. Ας μη χάσουμε την ιδιόλεκτό μας γιατί θα χάσουμε την προσωπική και συλλογική μας έκφραση, που αποδεικνύει την ιδιαιτερότητά μας ως άτομα και ως έθνος.

Γράφει ο Μαρσέλ Κοέν προς τον φίλο του ζωγράφο Αντώνιο Σάουρα…

«Αγαπητέ Αντόνιο

Θέλω να σου γράψω (…)

Προτού να μην έχει μείνει τίποτε

Από τη γλώσσα των γονιών μου

Δεν ξέρεις Αντόνιο

Τι είναι ο θάνατος μιας γλώσσας

Μοιάζει με το να μένεις

Ολομόναχος μέσα στη σιωπή

Ολες τις μέρες που μας δίνει ο Θεός

Σαν να είσαι μελαγχολικός

Χωρίς να ξέρεις γιατί…»

(από το βιβλίο «Γράμμα στον Αντόνιο Σάουρα»)

Τα τελευταία 13 χρόνια ασχολούμαι με την καταγραφή και διάσωση του τοπικού γλωσσικού ιδιώματος της Βόρειας Εύβοιας και κάθε φορά ανακαλύπτοντας μια λέξη συνειδητοποιώ ότι ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας αλλά και της φαντασίας του ελληνικού λαού είναι ανεξάντλητος.

Είναι κρίμα να αφήσουμε αυτόν τον θησαυρό να τον σβήσει ο χρόνος. Είναι κρίμα από πλούσιοι να γίνουμε πένητες.

Αν θέλετε να συστρατευθείτε κι εσείς στην εκστρατεία διάσωσης του τοπικού Βορειοευβοϊκού μας ιδιώματος μπορείτε να βρείτε και να ενισχύσετε την καμπάνια έκδοσης του βιβλίου μου στον σύνδεσμο που υπάρχει στην αρχή του κειμένου, πάνω απο τη φωτογραφία.

Σας εύχομαι από καρδιάς «Καλά Χριστούγεννα»!